3 เป็นเบ๊
1301 Words
เมื่อผมเดินลงมาจากชั้น3ก็เห็นไอ้ ภูมิกับไอ้เดย์นั่งอยู่ก่อนแล้ว
"ไงมึง หน้ายังกะตูดน้องเจสไม่ถูกใจไง"
เมื่อไอ้ภูมิเห็นผมทำหน้าไม่สบอารมย์เลยถามขึ้น
"ถูกใจกะผีสิ หน้าสวยอยู่หรอก แต่แม่งโคตรหลวม ของกู58ยังหลวมคิดดู"
ผมเล่าให้เพื่อนฟังอย่างหัวเสีย ผู้หญิงอะไร สวยแต่หน้าจริงๆ
"ฮ่าๆๆๆๆถ้าระดับมึง58ยังหลวม แม่งยัยนี่คงผ่านมรสุมมาเยอะพอสมควร"
ไอ้เพื่อนสองตัวหัวเราะผม พร้อมส่งแก้วเหล้ามา ผมรีบกระดกจนหมด เพื่ออยากดับอารมณ์หงุดหงิดในใจ
"เฮ้ย กูกลับก่อน"
ผมบอกเพื่อนก่อนลุกยืนเต็มความสูงลงมายังลานจอดรถ และขับรถคันหรูสีดำกลับคอนโด พอมาถึงคอนโดผมมองดูป้ายชื่อยัยเด็กนั่น
"หึ ปลายฝนงั้นเหรอ หน้าตาไม่เลว"
พูดกับตัวเองเบาๆ แค่นึกเห็นหน้าก็อยากแกล้งแล้วอ่า ตลกชะมัดกลิ้งรอบสนามมอมแมมยังกะลูกหมา
มหาลัย
"ปลาย ทางนี้"
เมื่อลงจากรถฉันเห็นเพื่อนนั่งรออยู่ม้าหินอ่อน
หน้าคณะ
"มะปราง ลีโอ มานานแล้วเหรอ"
ฉันถามเพื่อนพร้อมนั่งลงข้างๆลีโอ
"มาก่อนแกแปบเดียว"
มะปรางตอบ
"พวกเธอไปกินข้าวป๊ะ หิว"
ลีโอชวนฉันกับมะปราง ฉันพยักหน้ารับและเราก็เดินไปกินอาหารเช้า และขึ้นห้องเรียนไป
เที่ยงเราตกลงกันว่าจะไปตามล่าลายชื่อรุ่นพี่
และฉันต้องไปตามเอาป้ายชื่อคืนมา
เที่ยง โรงอาหารวิศวะ
"ป้าคะ เอาข้าวมันไก่"
ฉันยืนต่อแถวซักพักก็ถึงคิว
"จ้ารอแป๊บนึงนะหนูคนสวย"
แม่ค้าปากหวานสุดๆ
"ได้แล้วจ้า "
แม่ค้ายื่นจานข้าวมันไก่มาให้ฉัน
"เท่าไรคะ"
พึบ!!
"ผมจ่ายให้น้องด้วยครับ"
ยังไม่ทันที่ฉันจะได้จ่าย แบงค์500ก็ถูกยื่นมาต่อหน้าฉัน
"พี่เอ็กซ์ จ่ายให้ปลายทำไมคะ"
ฉันถามคนที่ยืนช้อนด้านหลังฉัน แต่ไม่กล้าหันหน้าไปมันใกล้มาก
"พี่เลี้ยงครับ"
งื้อพูดก็เพราะ
"แต่/ไปนั่งได้แล้ว"
ฉันไม่ได้พูดอะไรต่อ พี่เอ็กซ์ก็ตัดบทซะละ
"ขอบคุณนะคะ"
เมื่อเดินออกจากแถวฉันก็หันไปขอบคุณพี่เขา
พี่เอ็กส์ส่งยิ้มละมุนมาให้อีก งื้อ อบอุ่น
"แหมฉันเห็นนะยะ"
พอเดินมานั่งมะปรางก็แซวขึ้นมาทันที
"อะไร"
ฉันทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ นั่งลงข้างเพื่อน
"ก็พี่วินัย เลี้ยงข้าวแกอะอิจฉา"
และมะปรางก็ทำท่าเขิน ส่วนลีโอมันไม่คิดจะพูดบ้างรึไง
"แค่เลี้ยงข้าว รีบกินจะได้ไปล่าลายเซ็นต์"
มัวแต่แซวฉัน แทบไม่ตักข้าวเข้าปากแล้วนั่น
พอกินข้าวเสร็จ ฉันกับมะปรางก็เดินขอลายเซ็นตามโรงอาหารบ้างตามตึกเรียนบ้างก็ได้เยอะพอสมควร แต่งานช้างรออยู่ข้างหน้า นู่นนั่งจับกลุ่มกันอยู่นู่น ไอ้โหดบ้าอำนาจ
"พี่ๆคะ สวัสดีค่ะ พวกหนูมาขอลายเซ็นต์"
มะปรางใจดีสู้เสือ
"อยากได้ลายเซ็นต์พวกพี่ แลกกับเบอร์น้องปลายได้รึเปล่าครับ"
รุ่นพี่พูดขึ้นพร้อมส่งยิ้มหวาน ยักคิ้วหลิ่วตาให้ฉัน
"ไอ้เชี่ยไดจิ เดี๋ยวน้องก็ไม่นับถือหรอก"
พี่อีกคนพูดขึ้น แต่รู้แล้วแหละ คนที่สายตาแพรวพราวชื่อได้จิ
"เชี่ยเดย์ น้องสวยขนาดนี้กูขอเบอร์ กูแปลก?"
อีกคนชื่อเดย์ เขาเหมือนจะดีหน่อยๆ
"ว่าไงครับ น้องปลายจะให้ได้รึเปล่า"
พี่ไดจิยังตื้อไม่เลิก
"คือ ปลาย"
ฉันใช้ความคิดอยู่ซักพักเพราะไม่อยากให้
"ก็ได้ค่ะ "
ไม่เป็นไรหรอกมั้ง ได้เบอร์แล้วไงแค่โทรแล้วไม่รับ มันก็จบ ฉันปลดล็อกหน้าจอแล้วยื่นให้พี่ไดจิ
หมับ!!
แต่คนที่รับเอาตัดหน้าพี่ไดจิกลับเป็นเฮดว๊าก
"เชี่ยสายธาร กูขอน้องนะเว้ย"
แล้วพี่ไดจิก็โวยวายให้พี่สายธาร แต่คนเผด็จการก็ไม่สนใจ ทำหน้ามึนกดโทรออก จนมันไปดังที่เครื่องเขา ก่อนจะส่งคืนให้ฉัน
ผมมองไอ้ไดจิขอเบอร์ยัยเด็กนั่น แล้วก็เกิดหงุดหงิด ขวางลูกกะตา เขาขอก็ให้ ผมเลยชิงตัดหน้าแม่ง เอาไว้ที่เครื่องผมผมก็ไม่โทรหรอก แต่เอาไว้ที่เครื่องไอ้ไดจิ ยัยนี่โดนหลอกฟันแน่ อ่อนชิบหาย
"จะเอาไหมลายเซ็นต์ ยืนบื้ออยู่ได้"
เอ้า ไอ้พี่เวรนี่พูดดีๆไม่เป็นรึไง ฉันทำหน้าตาไม่พอใจก่อนยื่นสมุดให้ไป
"ขอป้ายชื่อให้ปลายด้วยค่ะ"
เมื่อเขายื่นสมุดส่งต่อให้เพื่อนๆคนอื่น ฉันจึงไม่ลืมที่จะขอป้ายชื่อ
"ของ่ายไปปะ"
เขายังทำหน้า กวน
"แล้วรุ่นพี่จะให้ปลายทำอะไรละค้าา"
ฉันลากเสียงยาว ทำหน้าไม่สบอารมย์
"เป็นเบ๊ให้ฉัน1เดือน"
เขาพูดแล้วทำหน้าเฉย ไม่รู้ร้อนรู้หนาว
"ไอ้สายธารมึงจะแกล้งอะไรน้องวะ"
เสียงพี่ในกลุ่มพูดขึ้น
"เออ แกล้งน้องจังน้องตัวเล็กๆเอง"
เออ คนอื่นเขายังสงสารฉัน นายนี่มันไร้ใจจริงๆ
"ทำไมหนูต้องเป็นเบ๊ ให้รุ่นพี่ด้วยละคะ"
พอมีคนให้ท้ายหน่อยฉันเลย กล้ามีเสียง
"รึจะไม่เอา"
เขาชูป้ายชื่อขึ้น ฉันมองตามตาละห้อย และมองหน้าเขาอย่างอ้อนวอน
"อาทิตย์เดียวได้ไหมคะ"
ฉันต่อรอง น้ำเสียงอ้อนวอนสุดๆ
"2อาทิตย์ห้ามต่อ"
เขายื่นคำขาด อย่างไม่ใยดี
"ตกลง"
แล้วเขาก็ยิ้มมุมปากอยากผู้ชนะ เกลียดที่สุด
"หึ ก็แค่นั้น"
ไอ้บ้าชอบบังคับจัง
"เอาป้ายชื่อปลายมา"
เขาเหลือบตามองเพียงเล็กน้อย
"แทนตัวเองว่าหนูก่อนสิ แล้วจะให้"
ไอ้นี่ลีลาชะมัด
"ทำไมต้องแทนว่าหนู เราไม่ได้สนิทกัน"
คำว่าหนูฉันแทนแค่กับพ่อหรือกับผู้ใหญ่ที่เคารพยะ
"เธออย่าลืม ว่าเธอเป็นเบ๊ฉัน ฉันสั่งอะไรเธอก็ต้องทำ "
เขาเริ่มทำเสียงดุ เพื่อนๆเขานอกจากไม่ช่วยแล้วยังเอาแต่ยิ้มชอบใจ ที่ฉันถูกแกล้งอีก
"ค่ะ หนูขอป้ายคืนด้วยค่ะ"
เขายกยิ้มอย่างพอใจ
"แค่นั้นแหละ"
แล้วเขาก็ส่งป้ายมาให้ฉัน
"หนูขอตัวก่อนนะคะ"
พูดแล้วฉันไม่รอคำตอบ จับมือมะปรางรีบเดินออกไป
"มึงมองน้องขนาดนั้น แม่งไม่สิงน้องมันเลยหละ"
พอเด็กนั่นเดินออกไป เพื่อนผมมันก็เริ่มหันมาแซว
"มึงสนใจน้องเขาหรอวะ มองไม่วางตาเลยนะสัส"
ไอ้ไดจิ ทำหน้าไม่พอใจเล็กน้อย ที่ผมสกัดเด็กที่มันหมายตาไว้
"เสือก"
ผมตอบพวกมันแค่สั้นๆ สนอะไร ใครสนกัน คนอย่างผมไม่เคยชอบใคร
"แล้วมึงเอาเบอร์น้องไปทำไม เอามาให้กู"
ไอ้ไดจิพยายามขอเบอร์โทรยัยเด็กนั่นกับผม
"มึงจะหลอกฟันแม้กระทั่ง รุ่นน้องที่คณะหรอวะไอ้สัส"
ผมด่าไอ้ไดจิ อย่างไม่จริงจังนะ
"กูว่ามึงหวงก้างละไอ้สายธาร"
หวงบ้าอะไร ผมเคยหวงใครที่ไหน
"มึงหุบปาก จะไปไหมเรียน"
เพื่อนคนอื่นๆ ก็มองหน้าผมเหมือนจับผิด
"เชี่ย พวกมึงเป็นอะไรกันวะ"
แล้วผมก็ลุกขึ้นยืน แล้วเดินหนีพวกมันไป
ขืนอยู่นานแม่งรุมผมไม่เลิก โคตรรำคาญ
พวกมันรู้ดี ว่าผมไม่เคยชอบใคร ขนาดผู้หญิงที่เคยนอนด้วยกัน ผมยังไม่เอาซ้ำเลย
- Writer
