คนที่นั่งอยู่บนตักด้วยท่าทางหมิ่นเหม่ทำหน้ากระอักกระอ่วน ครั้นจะดิ้นมากๆ ก็กลัวว่าร่างกายจะเสียดสีกันเกินงาม จึงได้แต่พึมพำประโยคเดิมออกมา
“ปล่อย”
“ไม่ ข้าไม่ปล่อย ข้าไม่มีวันปล่อยเจ้าไปเป็นอันขาด อยู่กับข้านะลู่อวี๋ อยู่กับข้าจนกว่า…” เสียงเขาเว้าวอน แต่แล้วจู่ๆ ก็หยุดชะงัก ทำเอาคนฟังถึงกับขมวดคิ้ว แน่นอนว่าเธออยากรู้
“จนกว่าอะไร”
“ช่างเถอะ” ดูเหมือนคำนี้ของเขาจะทำให้ความอยากรู้ของเธอทวีคูณขึ้นมาอีก
“ช่างได้ไง ช่างไม่ได้ ท่านมาทำให้ข้าอยากรู้ แล้วจู่ๆ จะทิ้งข้าไว้กลางทางเนี่ยนะ ข้าไม่ยอมหรอก” คนถูกคาดคั้นเอาคำตอบลอบยิ้มทันที
“ถ้าไม่ยอม ก็อยู่เพื่อหาคำตอบกับข้าที่นี่ อยู่กับข้าได้ไหมลู่อวี๋” เขาจับจ้องมาที่เธอด้วยสายตาเว้าวอนอีกครั้ง
“เอ่อ…คือ” เธออึกอักและสับสนกับคำขอนี้ โดยเฉพาะเมื่อคนขอค่อยๆ โน้มใบหน้าลงมาใกล้ๆ และก่อนที่หน้าจะชนกัน เธอก็รีบยกมือขึ้นมาดันหน้าเขาเอาไว้ แล้วรีบขื
