ตอนที่ 12
1153 Words
วัลลภรับหน้าที่ขับรถของเจ้านาย นิตยานั่งเบาะด้านหน้าหน้าคู่คนขับ พลอยไพลินจำใจต้องนั่งคู่กับบอดี้การ์ดผู้อ้างว่า เขาต้องการดูแลเธออย่างใกล้ชิด ไม่อยากให้มีข้อผิดพลาดในการดูแลเธอ
“มีร้านไหนที่มีพลอยไซซ์นี้อีกไหมคะคุณนิด”
“ไม่มีเลยค่ะคุณเต็น อย่างที่รู้กันว่าไพลินไซซ์ใหญ่ขนาดนี้แทบหาไม่ได้แล้ว ตอนนี้มีที่ร้านนี้ร้านเดียวเท่านั้นค่ะ” นิตยาเบี่ยงตัวมาคุยกับเจ้านาย ผู้จัดการแผนกจัดซื้อมีสีหน้าไม่สู้ดีเท่าไรนัก เพราะพลอยเม็ดสวยที่มั่นใจว่าจะได้กลับไปทำเครื่องประดับเพื่อส่งเข้าประกวดงานอัญมณีและเครื่องประดับประจำปี กลับเกิดมีปัญหาขึ้นมาเสียได้ อีกทั้งดีไซเนอร์ของบริษัทได้ออกแบบเครื่องประดับไว้เรียบร้อยแล้ว ที่ประชุมก็มีมติเป็นเอกฉันท์ว่าจะใช้เครื่องประดับเซตนี้ส่งเข้าประกวด แต่หากไพลินเม็ดนี้หลุดลอยไป ทุกอย่างจะต้องเริ่มต้นใหม่จากศูนย์ และอาจจะส่งเข้าประกวดไม่ทัน
“แล้วเม็ดเล็กที่เราสั่งไว้ล่ะคะ เขามีปัญหาอะไรไหมคะ”
“ไม่มีค่ะ เขาจัดเตรียมไว้ให้เราตามที่สั่ง พร้อมกับใบรับรองเรียบร้อยแล้วค่ะ”
พลอยไพลินถอนหายใจเฮือกใหญ่ หนักใจไม่น้อยกับสถานการณ์ที่กำลังเผชิญอยู่ หญิงสาวครุ่นคิดว่าจะจัดการเรื่องนี้อย่างไรดี
“เอ่อ...เขาขอรับเป็นเงินสดด้วยนะคะ เขาไม่รับเช็คค่ะ”
นิตยาบอกนายสาวด้วยน้ำเสียงเป็นกังวล เพราะเธอเตรียมเช็คมาตามจำนวนที่ตกลงกันไว้แต่แรก ทว่าอีกฝ่ายกับตุกติกอยากโก่งราคา และเพิ่มเงื่อนไขขึ้นมากะทันหัน
“โอนเข้าบัญชีได้ไหมคะ”
“เขาไม่รับค่ะ เขาบอกว่า เขาเคยถูกโกง ลูกค้าโอนเข้าบัญชีแล้วสั่งให้ธนาคารยกเลิกรายการโอน ทั้งที่เอาพลอยของเขาไปแล้ว”
“บ้าไปแล้ว ธนาคารไม่น่าจะทำอะไรชุ่ยๆแบบนั้นนะคะ เต็นว่าน่าจะเป็นข้ออ้างมากกว่า เพราะเขาไม่อยากขายให้เรา เขาถึงสร้างเงื่อนไขนั่นนี่ และทำทุกอย่างให้มันวุ่นวายไปหมด”
พลอยไพลินนั่งนิ่งใช้ความคิดเงียบๆอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดจาหนักแน่นกับสิ่งที่เธอคิดว่าตัดสินใจดีแล้ว
“เราต้องไปตกลงราคาก่อน ส่วนเรื่องเงินสด เต็นจะโทรบอกพี่ต่ายจัดการให้คนเอาเงินสดมาให้หลังจากรู้ราคาที่แน่นอนแล้วค่ะ จากกรุงเทพถึงที่นี่ใช้เวลาสองชั่วโมงกว่าก็น่าจะถึง วันนี้เราต้องได้พลอยทุกเม็ดที่เราต้องการ”
“ผมเตรียมทุกอย่างไว้ให้เรียบร้อยตามสั่งแล้วครับ ราคาเดิมที่เราตกลงกันไว้แล้ว รับเป็นเช็คได้ ไม่มีปัญหาอะไรครับ” พลอยไพลินกับนิตยาอึ้งไปชั่วครู่ เพราะไม่กี่นาทีก่อนหน้านี้เธอกับผู้จัดการสาวทั้งกังวลใจ ทั้งกลัวว่าจะไม่ได้พลอยกลับไปด้วย แต่พอมาถึงร้าน หย่อนก้นลงยังไม่ทันถึงเก้าอี้ด้วยซ้ำ เถ้าแก่เจ้าของร้านก็พูดราวกับว่าสิ่งที่เธอหนักใจมาตลอดทางนั้น เป็นเรื่องที่เธอมโนไปเอง ทุกอย่างราบรื่น ง่ายๆและสุดท้ายเธอก็ได้ไพลินน้ำดีสีสวยครบทุกเม็ดตามที่ต้องการ
พลอยไพลินมองตามหลังรถที่นิตยาโดยสารกลับกรุงเทพทันทีที่การซื้อขายสำเร็จไปด้วยดี ผู้จัดการสาวนำพลอยกลับไปด้วย โดยมีวัลลภและบอดี้การ์ดสองคนนั่งโดยสารไปในรถคันเดียวกัน
“เฮ้อ! สำเร็จ! แบบนี้ก็กลับได้เลย ไม่ต้องนอนค้างแล้ว รีบกลับไปเก็บกระเป๋าที่รีสอร์ตเถอะค่ะพี่โย เต็นอยากกลับไปขู่เอารางวัลกับพี่ต่ายจะแย่”
พลอยไพลินหันมาบอกคนที่ยืนอยู่ข้างกัน วาโยยิ้มบาง เขาพยักหน้าเดินนำเธอไปยังรถยนต์ของตน โดยไม่กระโตกกระตากใดๆให้นกกระเต็นตื่น
เมื่อมาถึงรีสอร์ต แม่นกกระเต็นน้อยก็ออกอาการเอะอะโวยวายหน้าหงิก เพราะเจ้าของรถคันที่เธอจะใช้โดยสารกลับบ้านกลับทำตัวสำออย บ่นว่าปวดหัว เมื่อยแขน เมื่อยขา ร่างกายอ่อนล้า ไร้เรี่ยวแรง ขับรถไม่ไหว
“เต็นขับให้ก็ได้” พลอยไพลินบอกเสียงแข็ง เธอพยายามยืนให้ห่างเขามากที่สุด เพราะไม่ไว้ใจเขา พี่โยนั่งอยู่บนโซฟาเบดตัวเดิม ส่วนเธอยืนอยู่ตรงประตูทางออกระเบียง
“เต็นก็ควรพักด้วย”
“ไม่เอา เต็นจะกลับวันนี้“
“อย่าดื้อ” วาโยลุกขึ้นย่างสามขุมเข้าหาคนดื้อ
พลอยไพลินถอยหลังออกไปนอกระเบียง อยากกระโดดลงน้ำหนีเขาไปเลยด้วยซ้ำ หน้าเขาดุก็จริง แต่ดวงตากลับวาววาม เขามันคนเจ้าเล่ห์
“พี่โยก็พาเต็นกลับบ้านสิคะ แล้วเต็นจะไม่ดื้อ”
“ก็พี่อยากพักต่ออีกสักสองคืน”
“หา! สองคืน!” พลอยไพลินเบิกตากว้าง ส่ายหน้าดิก
“ครับ สองคืน”
พลอยไพลินอยากจะร้องไห้โฮ มองหาทางหนีทีไล่ก็เห็นแต่แม่น้ำเบื้องหลังเท่านั้น ถ้าเธอกระโดดลงไปตอนนี้เลยจะดีไหม อยากจะหนีคนร้ายกาจไปไกลๆ ไม่อยากอยู่ใกล้เขาแบบนี้ เขาเป็นอันตรายต่อร่างกายและหัวใจของเธอ
“คืนเดียวได้ไหมคะ” เมื่อคนตัวสูงเดินเข้ามาใกล้ ในระยะที่สามารถคว้าตัวเธอได้ พลอยไพลินก็ถอยหลังไปอีกนิด และยอมต่อรองเสียงอ่อย วาโยยิ้มพอใจกับท่าทีของหญิงสาว เขาแสร้งทำสีหน้าครุ่นคิด ไม่ตอบในทันที
“นะคะพี่โย คืนเดียวก็พอแล้ว”
“เอาอะไรมาแลก” วาโยเอนกายพิงกรอบประตูกระจกเลื่อน เขายกแขนขึ้นกอดอก มองคนตัวเล็กตรงหน้ายิ้มๆ
“แลกอะไรคะ” พลอยไพลินถาม มองหน้าเขาอย่างไม่เข้าใจ
“ก็แลกกับการที่เราจะพักที่นี่แค่คืนเดียวไง”
“เอ่อ...เต็นจ่ายค่าแรงเพิ่มให้สองเท่าเลยเอ้า!” พลอยไพลินบอกอย่างใจป้ำ
“พี่ว่า พี่เคยบอกเต็นแล้วนะ ว่าพี่ไม่อยากได้เงินของเต็น” วาโยขยับตัวเดินเข้าใกล้ร่างสาว พลอยไพลินถอยหลังไปจนถึงริมระเบียง ถ้าก้าวถอยหลังอีกก้าวเดียว เธอได้หล่นลงน้ำแน่
“ละ...แล้วพี่โยจะเอาอะไรล่ะคะ” เสียงหวานสั่นน้อยๆ เธอรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นเหยื่อที่กำลังถูกเสือไล่ล่าให้จนมุม ก่อนที่จะเขาจะตะปบแล้วจับเธอเขมือบลงท้องทั้งตัว
“พี่จะเอาทั้งตัว” นั่นไง เขาจะกินเธอทั้งตัวจริงๆด้วย เขามันเสือร้าย ขาเรียวอ่อนแรงลงทันทีหลังจากได้ยินสิ่งที่เขาบอก แม่นกกระเต็นน้อยเกือบจะร่วงลงไปในแม่น้ำ หากไม่ได้วงแขนแข็งแรงตวัดรัดเอวคอดไว้ได้ทัน
- Writer
