ตอนที่ 8
1184 Words
“ถ้างานนี้สำเร็จ เต็นขอโบนัสหนักๆสักก้อนนะคะ”
“ยัยเต็นขี้งก!” เพชรนิลว่าเสียงดัง ยังไม่ทันออกจากบ้านไปทำงาน ยัยนกกระเต็นก็ร้องขอโบนัสซะแล้ว
“งกอะไรกัน โบนัสเป็นสิ่งที่ควรได้ เพื่อเป็นขวัญและกำลังใจในการทำงานนะคะ”
“เหรอ” เพชรนิลส่ายหน้ากับการแถของน้องสาว สองพี่น้องคงจะลับฝีปากกันต่ออีกหลายประโยคเป็นแน่ หากรถแลนด์โรเวอร์ ดิสคัฟเวอรี่สีขาวรุ่นใหม่ล่าสุดไม่แล่นผ่านประตูรั้วเข้ามาเสียก่อน
“รถมารับแล้ว” เพชรนิลบอกยิ้มๆ
“แล้วเต็นต้องบอกให้เขาไปรับคุณนิดที่ไหนคะ”
“คุณนิดไปรอที่รีสอร์ตตั้งแต่เมื่อวานแล้ว” พลอยไพลินพยักหน้ารับทราบ หญิงสาวยืนมองรถคันงามแล่นเข้ามาใกล้ด้วยความรู้สึกแปลกๆ
เมื่อรถยนต์แล่นมาจอดเทียบประตูหน้าบ้าน เพชรนิลสั่งให้คนรับใช้ยกกระเป๋าของน้องสาวขึ้นรถ เขาเดินไปเปิดประตูข้างคนขับให้ ส่งน้องสาวขึ้นไปนั่ง แล้วกำชับคนขับรถด้วยน้ำเสียงสุภาพ
“ฝากดูแลน้องสาวผมด้วยนะครับ”
พลอยไพลินโบกมือให้พี่ชาย ก่อนเขาจะปิดประตูรถให้เธอ หญิงสาวขยับตัวนั่งตรง และกำลังจะดึงเข็มขัดนิรภัยมาคาดเพื่อความปลอดภัย แต่คนขับรถกลับไวกว่า เขาโน้มตัวมาดึงเข็มขัดนิรภัยคาดให้เธออย่างรวดเร็ว
“อุ๊ย! นี่คุณ!...” พลอยไพลินนึกเคืองที่เขาเข้าใกล้เธอเกินความจำเป็น หญิงสาวรีบดันบ่าเขาสุดแรง ทว่าเมื่อเขาเงยหน้าขึ้น ทำให้เธอได้เห็นใบหน้าคนขับรถซึ่งพี่ชายแจ้งว่าเป็นหนึ่งในทีมบอดี้การ์ดชัดเจน เธอก็ต้องตกใจ ดวงตาคู่งามเบิกกว้างจ้องมองใบหน้าคมคายที่อยู่ห่างแค่คืบด้วยอาการตกตะลึง
“พี่โย!”
วาโยยิ้มหวานใส่นัยน์ตากลมโต ก่อนขยับตัวหันไปทำหน้าที่คนขับรถ เขาไม่ยินดียินร้ายกับใบหน้าตื่นๆของหญิงสาว เพราะคาดเดาได้ว่า เธอคงไม่พอใจเท่าไรที่เห็นเขาในวันนี้
เมื่อรถเริ่มเคลื่อนตัว พลอยไพลินหันรีหันขวางด้วยความตกใจ เธอไม่อยากไปกับเขา เธออยากขอเปลี่ยนตัวคนขับรถ
“พี่โยจอดรถเลยนะคะ เต็นไม่ไปกับพี่โย” พลอยไพลินแหวเสียงดัง เธอเหลียวหลังไปมองพี่ชายที่กำลังเดินกลับเข้าไปในบ้าน อยากตะโกนบอกให้พี่ชายมาช่วยพาเธอลงไปจากรถคันนี้ที พี่กระต่ายน้อยจะรู้ไหมว่ากำลังส่งนกกระเต็นน้อยเข้าปากเสือ
“อย่าทำตัวเป็นเด็กไม่รู้ความ เต็นไปทำงานของเต็น พี่ก็ไปทำงานของพี่ เราต่างมีหน้าที่ต้องรับผิดชอบ โตแล้วควรรู้จักแยกแยะ ไม่ควรเอาอารมณ์ส่วนตัวมาเป็นที่ตั้ง” น้ำเสียงจริงจัง และใบหน้านิ่งขรึมของวาโยทำให้คนดื้อดึงนิ่งเงียบ และเมื่อรถแล่นพ้นประตูรั้ว พลอยไพลินก็หันกลับมานั่งตัวตรงตามเดิม หมดสิ้นความหวังที่จะได้ลงจากรถคันนี้แล้ว
เมื่อนั่งนิ่งมาได้สักระยะ ความโมโหอัดแน่นจนได้ที่ เธอไม่สามารถสะกดกลั้นความรู้สึกไม่พอใจได้อีกต่อไป พลอยไพลินจึงหันไปมองหน้าคนหน้ามึนอย่างเอาเรื่อง อยากจะกรีดร้องใส่หน้าเขานัก เธอรู้ว่าเธอมีหน้าที่ต้องรับผิดชอบ มีงานต้องทำ แต่เขาล่ะ เขาเป็นถึงเจ้าของบริษัท จำเป็นด้วยหรือที่จะต้องมาทำหน้าที่คนขับรถแทนลูกน้องแบบนี้ เขาต้องมีแผนการที่ไม่น่าไว้ใจอยู่ในหัวแน่ๆ ขนาดนานๆเจอกันที เขายังจับเธอจูบเอาๆ แล้วนี่ต้องอยู่ด้วยกันตั้งหลายวัน เธอมิเสียจูบให้เขาเป็นร้อยครั้งพันครั้งหรอกเหรอ แต่เมื่อคนที่เธอเอาแต่จ้องมองด้วยสายตาเคืองขุ่นไม่ยอมหันมาสบตาด้วย คนโมโหได้แต่กะบึงกะบอนต่อว่าเขาด้วยความเจ็บใจ
“พี่โยร้ายที่สุด” พลอยไพลินเบี่ยงตัวหันหน้าหนีไปด้านข้าง ไม่อยากเห็นหน้าคนเจ้าเล่ห์ เจ้าแผนการ
วาโยชำเลืองตามองแผ่นหลังของคนงอน เขายิ้มบาง ส่ายหน้าด้วยความเอ็นดู ถึงจะโมโหปั้นปึ่งอย่างไร น้องก็น่ารักน่าจูบสำหรับเขาเสมอ
"พี่โยคะ นี่ไม่ใช่รีสอร์ตที่เลขาของเต็นแจ้งไว้นี่คะ" หลังจากนั่งเงียบมาตลอดทาง คนขับรถพูดอะไรด้วย เธอก็ไม่หือไม่อือ แต่พอเห็นป้ายรีสอร์ตตรงทางเข้า พลอยไพลินก็รีบหันไปถามหน้าตาตื่น
“แต่พี่ได้รับข้อมูลมาว่าเป็นที่นี่นะครับ” วาโยตอบเสียงราบเรียบ ทว่าสายตาเขากลับส่อแววมีพิรุธ ชายหนุ่มบังคับรถเลี้ยวเข้าไปจอดบริเวณลานจอดรถของรีสอร์ต แล้วหันมายิ้มให้คนที่เขาต้องดูแลความปลอดภัยตลอดสามวัน
“ไม่ใช่ที่นี่ค่ะ” เห็นแววตาเจ้าเล่ห์ของเขาแล้ว พลอยไพลินชักเอะใจ หญิงสาวจึงพยายามใช้เสียงเข้มเข้าข่ม เขามากับเธอในฐานะบอดี้การ์ด เขาต้องเชื่อฟังเธอในฐานะที่เป็นคนจ้างงานสิ
“แต่พี่จะพักที่นี่” คนหน้ามึนบอกแบบมึนๆ
“เต็นจะไม่พักที่นี่ค่ะ ในฐานะที่เต็นเป็นนายจ้าง เต็นขอสั่งให้พี่โยพาเต็นไปพักรีสอร์ตที่คุณนิดพักอยู่ค่ะ”
เมื่อเห็นท่าทางขึงขัง หน้าตาบึ้งตึงของแม่นกกระเต็นน้อย วาโยจึงขยับตัว หันมาจ้องหน้าเธอด้วยสายตาดุจริงจัง
“พี่มีทางเลือกให้เต็นเลือกสองทาง หนึ่ง...พักอยู่ที่นี่โดยนอนคนละห้องกับพี่ หรือสอง...พี่จะพาเต็นไปพักรีสอร์ตเดียวกับคุณนิดก็ได้ แต่เต็นต้องนอนห้องเดียวกับพี่”
พลอยไพลินอ้าปากค้างกับทางเลือกที่ไม่น่าเลือกสักทางของเขา หญิงสาวเม้มปากแน่น โมโหจอมบงการ คนเอาแต่ใจ เรื่องอะไรเธอจะต้องเลือกด้วย เธอจะไม่มีวันเลือกเด็ดขาด เธอจะโทรฟ้องพี่ชายว่าเขาคิดมิดีมิร้ายกับเธอ คนไม่อยากเลือกอะไรสักอย่างล้วงมือลงในกระเป๋าถือบนตัก เพื่อควานหาโทรศัพท์ ทว่ามือบางก็ต้องชะงัก เมื่อได้ยินคำพูดขู่ขวัญจากปากคนเสนอทางเลือกให้เธอ
“ถ้าเต็นคิดจะโทรฟ้องใครสักคน กว่าใครคนนั้นจะตามมารับเต็นถึงที่นี่ก็คงใช้เวลาหลายชั่วโมง ระหว่างที่รอ พี่ไม่รับประกันนะว่าเยื่อพรหมจรรย์ของเต็นจะปลอดภัยหรือเปล่า”
“พี่โย!”
“ถ้าคิดว่าพี่พูดเล่น เต็นก็ลองโทรออกสิ แล้วเต็นก็จะได้รู้ว่าพี่แค่ขู่หรือเอาจริง”
พลอยไพลินสบสายตาคนที่กล้าเอาเรื่องเยื่อพรหมจรรย์ของเธอมาขู่หน้าตาเฉย สายตาคมดุของเขาทำให้เธอร้อนๆหนาวๆ ชำเลืองมองรอบกายก็เห็นแต่ป่าไม้ ขุนเขา บรรยากาศแบบนี้หากมากับคนที่ไว้ใจได้ คงทำให้ผ่อนคลายไม่น้อย แต่นี่เธอมากับเสือ และเสือก็เพิ่งขู่ว่าจะกินตับเธอเสียด้วย ใครอารมณ์ดีได้ก็บ้าแล้ว
- Writer
