Chapter 17
941 Words
Chapter 17
“ไปสิ” ตอบทันที ประกายตาตื่นเต้นสะท้อนบอกว่าเขาคงอยากเห็นหน้าลูกเต็มที ลืมเรื่องบ่นไปเสียสนิท
หลายวันมานี้ชายหนุ่มเริ่มเปิดหาข้อมูลเกี่ยวกับการเตรียมตัวเป็นคุณพ่อคุณแม่ ขนาดหล่อนลุกขึ้นนั่งเขาก็ยังปรามบอกว่าต้องตะแคงตัวก่อนค่อยลุก
ไม่ว่าจะลุกด้วยท่าอะไร อย่าลืมหายใจลึกๆ ก่อนที่คุณแม่จะลุกขึ้นยืน เพื่อหลีกเลี่ยงอาการวิงเวียนศีรษะหรือคลื่นไส้ ป้องกันอาการหน้ามืดไปในตัว
“เอาเป็นว่าท้องโตกว่านี้เมย์จะระวังตัวมาก ๆ ค่ะ...” หล่อนยิ้มเจื่อน วางฝ่าเท้าห้อยนั่งลงบนพื้นสักครู่ตามคำแนะนำของคุณหมอ คนละหมอ...
“เดี๋ยวส่งลิงก์ให้ดูนะครับ เรื่องการลุกจากที่นอนของคุณแม่ตั้งครรภ์ จะได้ไม่หาว่าพี่โม้”
“อ้าว... พี่ตฤณไม่ได้เรียนมาเหรอ?” ถามด้วยสีหน้าสงสัยและก็ตอบเอง
“ออ... สายฟันนี่เนอะ”
คุณหมอหนุ่มรู้สึกเหมือนถูกจิกกัดน้อย ๆ กับคำว่าสายฟัน! มันควรจะเป็นสายหมอฟัน ถึงไม่ต่างกันเท่าไร คุณแม่ก้มหน้าลงลูบท้องเบา ๆ
“เดี๋ยวแม่จะพาไปหาคุณหมอตัวจริงเรื่องคุณแม่ แล้วก็... พาหนูไปกินของอร่อย ๆ นะลูก หนูจะได้ตัวโต ๆ”
เมษามีความสามารถในการทำให้เขาน้อยอกน้อยใจ นึกอิจฉาหล่อนได้พาลูกไปไหนมาไหนด้วยกันตลอดเวลา
“เมย์ชอบพูดจาจิกกัดบ่อย ๆ พี่ไม่โกรธนะ... แต่พี่... ขอคุยกับลูกด้วยได้หรือเปล่า?”
สีหน้าเง้างอนของเขานั้น พอหล่อนเงยหน้าจากคุณลูกขึ้นมาเห็น จึงแค่นหัวเราะ “ทำไมต้องขอเมย์ล่ะคะ? ลูกพี่ตฤณ อยากคุยก็มาคุยสิ”
“งั้นขอ... ดูหน่อยสิ พี่ยังไม่เคยเห็นพุงคุณแม่เลย ท้องใหญ่มากไหม?”
ความลุ้นระทึกเกิดขึ้นกับคนทั้งคู่ มองตากันด้วยความคิดแตกต่าง หญิงสาวคิดหนักกว่าเพราะหล่อนเป็นแม่คนแล้ว และพ่อของลูกดูสนอกสนใจกับเรื่องราวใหม่ ๆ ของชีวิตที่สามเหลือเกิน
“ไหนอ่ะ... ขอดู... ไม่ได้หลอกแต๊ะอั๋งนะ พี่อยากคุยกับลูกจริง ๆ”
“ออ... ค่ะ”
ในเมื่อรับปากเขาแล้วก็ต้องทำ มือเล็กจึงเลื่อนจับชายเดรสยกขึ้น ส่วนคุณพ่อขยับตัวลงนั่งกับพื้น ตามองตรงไปที่ตะเข็บกางเกงสีดำเอวสูงปิดคลุมหน้าท้องทั้งหมด เนื้อผ้านิ่มสบายขยายให้ใหญ่ขึ้นได้ตามอายุครรภ์
ใบหน้าหวานแดงระเรื่อคราเขาวางพักมือหนาไว้บนหน้าขา หลุบตาขึ้นลงท่าทางเหมือนแมวขอ พอหล่อนไม่ยอมถลกกางเกงเอวสูงลงสักที
“ดูได้ไหม? ดูหน่อย...”
“ค่ะ... ก็... อยากดู... เปิดดูเลย”
ได้รับคำอนุญาตในท่าทีเก้อเขิน เขาตัดสินใจฉวยโอกาส ด้วยเห็นอยู่ว่ามือหล่อนไม่ว่างเพราะจับเสื้อกี่เพ้าตัวสวยไม่ให้หล่นลงมา มือหนาเลื่อนขอบกางเกงลงต่ำใต้สะดือสวย
ผิวขาวนวลผ่องเบื้องหน้าสายตาพาให้นึกถึงคืนเร่าร้อนในความมืด เขาอาจกลายร่างเป็นหมาป่าได้แต่เป็นเพราะว่าอยากคุยกับลูก หน้าท้องเนินนูนทำให้เขารู้สึกตื่นเต้นดีใจอย่างน่าประหลาด
ชายหนุ่มยกสองมือป้องปากให้เกิดเสียงก้อง ๆ ระหว่างเขากับเจ้าเด็กน้อยข้างใน หวังว่าลูกของเขาจะได้ยิน...
“ตัวเล็ก... วันนี้พ่อจะพาแม่ไปหาหมอ ไปดูว่าหนูเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายนะลูก...”
มันจั๊กจี้เวลาที่เขาทำอย่างนั้น เมษากักกลั้นยิ้มไว้ไม่รบกวนความสัมพันธ์ระหว่างพ่อลูก
หล่อนจำได้คำแนะนำของอาจารย์แพทย์ได้ว่าทารกจะมีรอยเว้าเล็ก ๆ ปรากฏด้านข้างลำคอ พัฒนาเป็นหูด้านในและด้านนอกตั้งแต่สัปดาห์ที่ 9 และช่วงพัฒนาการนี้เองทารกจะได้ยินเสียงครั้งแรกในสัปดาห์ที่ 18
คุณแม่ควรพูดคุยกับลูกทุกวันให้ติดเป็นนิสัยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ยกมือลูบหน้าท้องเบา ๆ ซึ่งหล่อนก็คอยบอกลูกว่าทานอะไร ไปไหนมาไหนไปกับใคร ทำงานสนุกไหม
ที่ผ่านมาลูกคลายความเศร้าหมองในจิตใจของหล่อนได้เป็นอย่างดี
สัมผัสอบอุ่นผ่านมือหนาบนหน้าท้องนั้นหล่อนรับรู้ได้ว่าเขาก็คงรู้สึก...
“อยู่กับแม่ตลอดต้องแย่งแม่กินเยอะ ๆ... เจ้าตัวเล็ก พ่อจะเลี้ยงหนูกับแม่ดี ๆ เลยนะ แม่หมวยของพ่อสวย น่ารักที่สุด... พ่อเมาพ่อปล้ำแม่ แต่พ่อดีใจที่หนูมาเกิดนะลูก...”
หา...! หล่อนทำหน้าตกใจ ก่อนจะดุว่า “พี่ตฤณ... พูดเรื่องปล้ำให้ลูกฟังได้ไงเล่า ลูกจะรู้เรื่องไหมล่ะ?”
“เออ... นั่นสิ ลืมไป”
คุณหมอหนุ่มทำพยักหน้าเออออ เหลือบตามองดวงหน้าหวานแดงไล่สีแข่งกันกับแก้มใส เปิดยิ้มกว้างให้คุณแม่ช่างอาย
ยิ่งอายเขาก็ยิ่งชอบ... คุณพ่อป้องปากส่งเสียงดัง ๆ หาเจ้าตัวน้อยข้างในอีกรอบ
“พ่อรักลูกกับแม่หมวยนะครับ... ไม่รู้แม่รักพ่อบ้างหรือเปล่า?”
นอนด้วยกันครั้งเดียว พ่อคุณช่างใจกล้าบอกรัก! เมษาเข้าใจว่าเขาอยากพูดเรื่องดี ๆ ให้เจ้าตัวน้อยฟังมากกว่ามันคงไม่ใช่ความจริงทั้งหมดหรอก
“ไปได้แล้วมั้งคะ... รถติด เดี๋ยวไปสายนะ”
“ครับ... ไปครับ แม่หมวย”
‘แม่’ ย้ำเตือนหล่อนอีกครั้งว่าเมษากำลังจะเป็นแม่คน
- Writer
