Chapter 1
2204 Words
Chapter 1
“คนไข้อ้าโต... ให้หมอหน่อยนา” น้ำเสียงราบเรียบบอกสาวรุ่นป้าบนเตียงที่มีผ้าปิดตาคลุมไว้ หล่อนจึงอ้าปากกว้างโตให้ความร่วมมือเป็นอย่างดีโดยไม่ทำให้คุณหมอรู้สึกเหนื่อยเลย
แต่ละวันในห้องสี่เหลี่ยมขาวคลุ้งกลิ่นสะอาดของคลินิกทันตกรรมแห่งนี้ สุ้มเสียงพูดธรรมดาของคุณหมอหนุ่ม หลายคนบอกต่อกันว่า ‘หมอตฤณ’ เสียงหวานหยอดอ้อน! พาสาวใจสั่นไปตามกัน
คนไข้สาวน้อยใหญ่คงลืมหวาดกลัวเสียงสุดแสบแก้วหูของเครื่องมือทำฟัน นอนฟังเสียงหมอเพลิน ๆ
นับว่าเขาประสบความสำเร็จในอาชีพระดับหนึ่ง ถึงไม่ได้เป็นนักร้องบอยแบนด์ มีเสียงเป็นงานศิลป์ไว้นำเสนอบนเวทีคอนเสิร์ตรองจากหน้าตา
“หินปูนมาอีกละ เพิ่งขูดไปเองนี่”
เป็นเรื่องปกติหากคุณหมอหนุ่มพูดคนเดียว ในเมื่อคนไข้ของเขาคงไม่มีสิทธิ์อือออ ต่อให้มันจะเป็นคำถาม
“ต้องมาขูดอีกแล้วน่ะสิ? ค่อยทำนัดข้างหน้านะครับ”
ฝ่ามือหนาใต้ถุงมือยางสีขุ่นจับเครื่องมือแพทย์อย่างมั่นคง คอยบอกผู้ช่วยสาววัยกลางคนในชุดสีเขียวว่าจะต้องหยิบอะไรให้เขาบ้าง
“Oring[1] ไหมคะ?”
“ไม่ครับ เอา Chain[2] นะ... ทีหลัง” คุณหมอบอกด้วยหน้าตาคร่ำเครียด เขาคงจะต้องจัดการอุปกรณ์ให้เข้าที่เสียก่อน มือขยับผ่านช่องปากและไรฟันขาวโดยใช้เวลาเพียงไม่นาน
ที่นาน... คงเป็นเรื่องบ่น...
“เอ้อ... เวลาแปรงฟันนะครับ ต้องพยายามเอียงแปรงหน่อยนะ ไม่งั้นมันแปรงไม่ถึง เศษอาหารติดตามซอกเหล็ก ซอกฟัน สะสมเป็นคราบหินปูน แปรงไม่สะอาด เหงือกร่น จะอักเสบด้วยมันแดงเนี่ย อย่าลืมเนอะ”
ด้วยประสบการณ์งานกว่าสิบปี เหมือนว่าเครื่องมือเหล่านี้เป็นส่วนหนึ่งของร่างกายไปเสียแล้ว หลังปรับเหล็กให้คนไข้ มันดูตรงขึ้นและเขายังต้องตรวจสอบความเรียบร้อยของเครื่องมือ ผู้ช่วยสาวก็ส่งยางเส้นยาว ๆ ให้คุณหมอทำการเชื่อมร้อยมันต่อให้เข้ากันเพื่อร่นระยะช่องห่างของฟัน ตามด้วยงานบ่นสอน
“ถ้าเราแปรงไม่สะอาด เชื้อโรคมันสะสมตรงร่องเหงือก ร่องฟันกระดูกรอบฟันละลายตัว เหงือกทรุดเป็นหลุม หมอต้องขูดหินปูนแล้วล่ะ คนไข้ต้องเอียงแปรงหน่อยนะ... พยายามหน่อย เดือนหน้ามาขูดหินปูนอีกทีนะ”
แปรงที่ว่าคงมีแค่แปรงขัดส้วมเท่านั้นแหละ! หมุนได้ 360 องศาไม่เหนื่อยเมื่อยมือ
บางทีคุณหมอก็ไม่ได้ล่วงรู้ถึงความคิดของคนไข้ที่ลุกขึ้นยกมือไหว้เขาแล้วจากไป หมดหน้าที่ต่อหนึ่งคนหนึ่งคิว
ภายใต้หน้ากากอนามัยสีเขียวแนบติดชิดสันจมูกโด่งเป็นสันคม ขับดวงตาคู่หวานประกายเข้มให้ดูสะดุดตา แต่ละคนเดินเข้าออกจากห้องทันตกรรมเป็นต้องชะงักหน้าสบตาหมอเข้าเสียก่อน อย่างอดใจไม่ได้
วงหน้าหล่อเหลาเข้มเครียดขึ้น เนื่องมาจากงานล้นมือตลอดวัน เช้าจรดเย็นมีลูกค้ามาใช้บริการทันตกรรมเพื่อความสวยงามจำนวนมาก
ปวดเมื่อยเหนื่อยล้าบ้างคงไม่แปลกในเมื่อหมอก็คน ตฤณภพลุกขึ้นเดินยืดเส้นสายในห้องคับแคบสลับนั่งลงบนเก้าอี้หมุน กวาดสายตาไล่มองแผ่นชาร์ตงานในคอมพิวเตอร์ ส่งยิ้มทักทายคนไข้ทำหน้าที่แทนแผนกต้อนรับพอคนใหม่เข้ามานั่งลงบนเก้าอี้นอน เดินออกไปคนแล้วคนเล่า
หากว่าชายหนุ่มไม่เป็นหมอคงเลือกอาชีพนายแบบ ดารา หาสักกรรมวิธีใช้เบ้าหน้านางฟ้าประทานนี่แหละเป็นเครื่องมือหากิน!
นางฟ้าของตฤณภพคงเป็นใครไปไม่ได้นอกเสียจาก ‘แม่’ ที่มีปัญหาเรื่องสุขภาพฟันและเหงือกบ่อย ๆ จนลูกชายอย่างเขาเลือกที่จะก้าวสู่เส้นทางทันตแพทย์
คลินิกทันตกรรมเอกชนที่ลงหุ้นไว้กับเพื่อนร่วมรุ่นอีกสองคน และอาจารย์แพทย์ท่านหนึ่ง แบ่งกะกันตามความถนัดเฉพาะทางเช่นอวัยวะในช่องปาก ฟันและเหงือก
หลังพิมพ์ฟันเคลียร์ช่องปากคนไข้จะขยับเหล็กทุกเดือนละครั้ง อาจมีการยางดึงฟัน[3] ซึ่งจะทำให้รูปฟันเคลื่อนที่อย่างช้า ๆ จนได้ยิ้มสวยหวาน
งานสวยงามกึ่งศัลยกรรมเป็นของหมอตฤณเสียส่วนใหญ่ รวมถึงงานอื่นของทันตแพทย์จัดฟันเฉพาะทาง
คุณหมอหนุ่มทำหน้าที่ของตัวเองเป็นอย่างดี เข้างานตรงเวลา ไม่ใช้สวัสดิการวันหยุดลาพักร้อนไปไหนบ่อยนัก
“คนไข้คนสุดท้ายไม่มาแล้วมั้งคะ”
“ออ... ครับ”
น้อยคนจะผิดนัดคุณหมอรูปหล่อใจดี ขี้บ่น มือเบากว่าหมอผู้หญิงเสียอีก
ได้เลิกงานก่อนเวลามันก็ต้องดีน่ะสิ!
นายแพทย์หนุ่มถอดถุงมือยางแบบใช้แล้วทิ้งลงถังขยะ ก้มหน้าเก็บของจากโต๊ะทำงานในมุมเล็ก ๆ พร้อมเรื่องค้างคาใจ จากเสียงของพนักงานหน้าเคาน์เตอร์คอยบอกผ่านช่องทางเดินข้างหลัง มีผู้ช่วยในชุดสีเขียว สวมหมวกและผ้าปิดปากเรียบร้อยทำความสะอาดเครื่องมือแพทย์และจัดเก็บทุกอย่างให้เข้าที่พร้อมหยิบใช้
คนไข้คนสุดท้ายอาจทิ้งปัญหาไว้ให้เขาเสียเวลาเยอะกว่าเดิมในวันอื่น หรือถ้าหากว่าเขาเกิดไม่สบาย หยุดงานกะทันหัน ต่อให้เขาแทบไม่เคยหยุด
“คุณนิ้ง... คนสุดท้ายนี่โค้ดจัดฟันสีอะไร ของผมหรือคนไข้ใหม่?”
“คนไข้เพิ่งมากรอกประวัติ ขูดหินปูนอย่างเดียวค่ะ”
“อ้อ... ขูดหินปูน” พูดเท่านั้น เขาคงไม่มีเรื่องกังวลใจอะไร จึงหยิบกระเป๋าหนังสีดำบนโต๊ะทำงานสะพายพาดบ่า เดินออกทางข้างหลังห้อง แวะผ่านทางพนักงานสาวประจำเคาน์เตอร์ หล่อนเคาะปลายนิ้วลงแป้นพิมพ์คีย์บอร์ดอย่างรวดเร็ว
“นิ้งลงหมอปลื้มเลยแล้วกันนะคะ เอ... คนไข้ตั้งครรภ์ด้วยอ่ะหมอ”
“ไม่เป็นไรนี่ ขูดหินปูนหมอไหนก็ได้ คนท้องทำได้หมด ไม่ต้องรอจนปากเน่า เหงือกเน่าก่อนค่อยมานะครับ”
“ไม่งั้นหมอตฤณจะบ่นให้หูแฉะเลยใช่ไหมคะ?”
“ต้องบ่นสิ ไม่บ่นไม่บอกจะรู้เรื่องกันไหม? ลองผมไม่พูดเตือนด้วยสาระเมื่อไรรับรองได้เลยว่าปากเน่ากันหมดทุกคน... ไปนะ ดูแลสุขภาพฟันและเหงือกให้ดี ๆ ครับ”
คุณหมอหนุ่มยิ้มผ่านหน้ากากอนามัยสีเขียวและได้รับรอยยิ้มจากสาวสวยประจำคลินิกทันตกรรม
อย่างว่าหล่อนไม่ได้ประชดประชันความพูดมากต่อยหนักของเขาเลย
อะไรทำให้เขาปากคอเราะราย พูดจาบาดหูกัน...?
ตฤณภพถามตัวเองด้วยความเบื่อหน่ายนิสัยส่วนตัว ก้าวฉับ ๆ เดินโดยไม่ได้สนใจพนักงานสาวน้อยใหญ่ที่ชอบเย้าหยอกเขาเสียเหลือเกิน ออกประตูด้านหลังคลินิกไปถึงลานจอดรถยนต์ติดห้างดัง ศูนย์จำหน่ายสินค้าแบบขายส่ง เขานั่งพักปรับแอร์เย็นฉ่ำในรถยุโรปหรูสีดำสนิท มือกุมพวงมาลัยโดยไม่ได้ออกเดินทางไปไหน
ไอ้เตมันกลับบ้านหรือยังนะ?
วงหน้าหล่อเหลาเข้มเครียดขึ้น ขณะนึกถึงคนสำคัญให้ต้องต่อสายหา ร่างสูงในเชิ้ตสีขาวนั่งหลังเหยียดตรง กรอกเสียงผ่านลำโพงจากช่องพวงมาลัย ทั้งน้ำเสียงรื่นหูและถ้อยคำราวกับว่าเป็นคนละคน
“แม่... เตมาอยู่กับแม่แล้วใช่ไหม? ผมมีธุระต้องไปต่างจังหวัด จะรีบกลับนะครับ”
ปลายสายตอบเสียงหวาน ‘จ้ะ ลูกตฤณ’ ก่อนวางสายไปให้เขารู้สึกโล่งใจ หากน้องชายกลับมาจากอังกฤษผ่านงานกักตัว 14 วันเรียบร้อยเพื่อมาดูแลแม่
ลูกชายทั้งสามคนของบ้านหลังนี้มีสัญญาหนึ่งข้อคือสลับเวรกันกลับบ้าน เช่นเดียวกับพ่อที่ช่วงนี้ติดงานบริษัทอยู่จังหวัดจันทบุรี
ไม่เคยมีสักครั้งที่พวกเขาจะทิ้งแม่ให้อยู่คนเดียว แม้ว่าคุณนายเศรษฐินีเป็นเจ้าของกิจการใหญ่โตอยู่บ้านเหงา ๆ บ้างหรือออกไปทำงานเดินสายตรวจร้านทอง วันไหนอารมณ์ดีก็เป็นแม่ครัวทำกับข้าว หาเพื่อนบ้านตามประสาคนแก่
ด้วยวัยอายุมากแล้วย่างเข้าหกสิบสามปี แม่ยังคงแข็งแรงดีเป็นที่รักของผู้คนรอบข้าง
พูดถึงนายเตชิน น้องชายตัวแสบ คอยสร้างปัญหาอยู่เรื่อย โดยเฉพาะเรื่องผู้หญิงที่มีเป็นเบือ! ถ้าไม่ติดว่าเรียนจบวิศวกรรมศาสตร์-โยธาจากอังกฤษ ญาติสนิทมิตรสหาย คนในครอบครัวคงไม่มีใครเหลียวแล
ต่างจากตัวเขาซึ่งเป็นหมอ พี่ชายคนโตมีบริษัทยักษ์ใหญ่เป็น CEO อยู่ต่างจังหวัด น้อยครั้งจะทำให้พ่อแม่ปวดหัว ขณะที่ทุกคนในบ้านยังคงแสดงออกชัดเจนว่ารักเตชินมากที่สุด
‘เป็นพี่ต้องเสียสละให้น้อง’
คำพ่อบอกแต่เล็กจนโตนั้นเขายังจำได้เสมอ ในใจคงได้แต่คิดว่าพ่อแม่รักเขาและพี่ชายน้อยลงไปหรือเปล่า
จากคลินิกทันตกรรมไปคอนโดมิเนียมหรูริมชานเมืองกรุง ตฤณภพเลือกซื้อที่นี่ เพราะอากาศปลอดโปร่งกว่าย่านใจกลางเมืองที่มี PM2.5 ค่อนข้างสูง
ด้วยบรรยากาศร่มรื่นติดริมแม่น้ำเจ้าพระยายังติดถนนหลักของเมือง และสวนสาธารณะขนาดใหญ่ หากต้องการเข้าเมืองไปทำธุระ ใช้เวลาเดินทางเพียงครึ่งชั่วโมง ไม่ไกลจากรถไฟฟ้าสายนอกถ้าวันไหนรถติดทั่วกทม. และปริมณฑล เขาก็จะใช้ช่องทางการเดินทางที่สะดวกรวดเร็วกว่า
เป็นโชคดีที่เขากลับมาถึงก่อนช่วงการจราจรหนาแน่น ผู้คนยังไม่ออกจากออฟฟิศเดินทางกลับบ้าน เขาจึงไม่ต้องนั่งขับรถขยับติดสลับเหยียบแป้นเบรกกว่าจะถึงที่พัก
บีเอ็มดับเบิลยูสีดำรุ่นโฉมใหม่จอดสนิทในลานจอดรถยนต์โล่งกว้าง พร้อมความคิดหนักอกหนักใจหลายเรื่องรุมเร้า พาให้คิ้วเรียบเฉียงขนานไปกับดวงตาคู่หวานคมเครียดขมวดมุ่นอยู่ตลอด ตฤณภพลอบถอนหายใจผ่านแมสก์สีเขียวเป็นพัก ๆ
กระทั่งไขกุญแจเข้าห้อง ไฟสีขาวเปิดสว่างครบทุกดวงภายใต้ความเงียบสงัดด้วยระบบอัตโนมัติของมัน ร่างสูงในเชิ้ตทำงานยังยืนนิ่งงัน ตามองตรงไปที่เตียงนุ่มอุ่นราวกับว่ามีบางคนนอนอยู่ตรงนั้น
ห้องพักกว้างขวางตกแต่งสไตล์โมเดิร์น แบ่งแยกห้องแต่ละห้องอย่างเป็นสัดส่วน ความกว้างเท่าบ้านพักอาศัยหนึ่งหลังด้วยพื้นที่กว่า 123 ตารางเมตร พื้นที่ใช้สอยมีห้องรับแขก 2 ห้องนอน เครื่องอำนวยความสะดวกครบครัน
ระดับนายแพทย์ทันตกรรมเฉพาะทางวัยสามสิบเจ็ดปี ทำงานเก็บเงินซื้อมาด้วยน้ำพักน้ำแรงของตัวเอง หมอตฤณรู้สึกภูมิใจ สบายใจทุกครั้ง หากว่าวันไหนเขาไม่ได้กลับบ้านไปหาแม่ เขาพร้อมจะทอดกายนอนอย่างเป็นสุขเพื่อตื่นไปทำงานในตอนเช้าอย่างสดชื่นแจ่มใส
ยิ่งวันนี้เขาไม่มีอารมณ์รับประทานอาหารกับน้องชายที่หายหัวไปอยู่อังกฤษมาเป็นปี โกหกแม่ว่าจะไปต่างจังหวัดทั้งที่ไม่มีธุระที่ไหน เขาควรอยากกลับห้องมาอาบน้ำนอน พักผ่อนให้หายเหนื่อยล้าจากการเพ่งสายตา เคร่งเครียดกับงานมาตลอดวัน กลายเป็นว่าตอนนี้ก็ยังไม่อยากกลับ...
ใบหน้าหวานคมส่ายไปมาสลัดความคิดออกไปจากหัว ก้าวตรงไปวางกระเป๋าลงบนพื้นพรมอย่างคนขี้เกียจ โยนเสื้อกาวน์ที่พาดแขนไว้ไปอีกทางหนึ่ง ค่อยทิ้งตัวลงนอนมองเพดานสีขาว
หรือว่าเขาควรไปนั่งรอหล่อนที่ร้านอาหาร? อาหมวยจะมาหรือเปล่า...?
ความคิดฟุ้งซ่านหยุดลงเพียงได้ยินเสียงโทรศัพท์สั่นดัง เดาได้เลยว่าเป็นใครที่จะโทรมาหาเขาในเวลานี้ เขาล้วงหยิบมือถือจากกระเป๋าหนังสะพายฝั่งคนนั่งเพื่อกดรับสาย
“ว่าไง... ไอ้ต๊อด?”
เพื่อนรัก ตัวต้นเหตุของเรื่องคงอยากแสดงความรับผิดชอบ หลังจากที่ทิ้งปัญหามหึมาไว้ให้เขาเป็นกังวลใจมาตลอดหลายเดือน
โกมินทร์จึงมักโทรมาชวนเขาไปร้านอาหารร้านเดิม อย่างน้อยก็อาทิตย์ละสองถึงสามครั้ง นั่งโต๊ะตัวเดิม เวลาเดิมเหมือนรู้ว่าเขากำลังรอใคร
ตฤณภพคิดว่าความคิดของเขาไม่ผิด จนปลายสายเปิดประเด็นฉับไว...
“นักสืบเอกชนเพื่อนกูเจ้านี้งานดี จบไว ไม่ต้องไปดักรอสาวแล้วเพื่อน งานจบค่อยจ่าย สนใจมั้ย?”
[1] ยางมัดเครื่องมือ (Elastic Ties) หรือที่เราเรียกกันว่ายางจัดฟันโอริง จะมีลักษณะเป็นห่วงกลมมีทั้งขนาดเล็กและขนาดใหญ่ บางอันก็จะมีลักษณะเป็นเส้นยาวตามลักษณะที่แตกต่างกันออกไป ตัวยางจะมีความยืดหยุ่นค่อนข้างน้อย โดยตัวยางโอริงจะทำหน้าที่เป็นตัวยึดระหว่างแบร็กเก็ตกับลวดไว้ด้วยกัน
[2] เชน (Elastic Power-Chains) Power-Chains ถือเป็นหนึ่งในเครื่องมือของการทำทันตกรรมจัดฟันที่ทำหน้าที่ปิดช่องว่างระหว่างฟันหรือพูดง่าย ๆ คือทำให้ฟันเคลื่อนที่เข้าหากันนั่นเอง
[3] ยางดึงฟัน (Elastic Rubber Bands) หรือที่เรียกกันสั้นๆ ว่า Elastic
- Writer
