“อ๊ะ อย่าค่ะ เจ็บ เจ็บ”
"ไม่! อย่านะ เจ็บ พอแล้ว"
ใบหน้าสวยเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อ ปากบางบ่นคำเดิมซ้ำไปมา ลูกสาวที่ถูกเขาวางลงบนเตีย งรีบเขาไปเขย่าตัวคนเป็นแม่แรงๆ แต่คนที่เหนื่อยล้าสะสมมาหลายวัน กลับไม่มีท่าทีว่าจะตื่น ยิ่งลูกสาวเธอเขย่าแรงแค่ไหน เธอยิ่งดูหวาดกลัวมากยิ่งเท่านั้น
“ญีน่าอย่าเขย่าครับ ไปเปิดไฟหัวเตียงให้พ่อหน่อยสิครับ” ตฤณภพบอกลูกสาวตัวน้อย และเธอก็ทำตามเขาอย่างว่าง่าย ในขณะที่เขาดึงคนที่บ่นงืมงำมากอดไว้แนบอก ซุกซบใบหน้าชื้นเหงื่อหรือน้ำตา เข้ากับผิวเนื้อ ลูบผมสีดำขึ้นลงเบาๆ หวังช่วยเธอจากฝันน่ากลัว
ฝันอะไรที่ทำร้ายเธอได้ขนาดนี้ ใบหน้าสวยบิดเบี้ยวเต็มไปด้วยความหวาดกลัวทั้งที่หลับสนิท ปากก็พึมพำคำที่เขาเคยได้ยินเมื่อ 6 ปีก่อน อยู่ตลอดเวลา เธอฝันถึงเรื่องคืนนั้นเหรอ คืนที่เขาช่วงชิงความสาวของเธอไปหรือเปล่า คืนนั้นมันสร้างฝันร้ายให้เธอได้ขนาดนี้เลยเหรอ
“แม่ขา / ชู่ว! หลับไ
