“ขอบคุณค่ะที่ช่วย”
ญาดาที่นั่งรออยู่นอกห้องฉุกเฉิน รีบขอบคุณคนที่เดินออกมาหาเธอ ข้อมือข้างที่รับเศษกระเบื้องถูกพันไว้จนหมด ไม่รู้ว่าแผลมันลึกแค่ไหน เพราะตอนที่เขานั่งรถมากับเธอ เธอเห็นเพียงแค่เลือดที่ไหลไม่หยุด
“เธอต้องชดใช้ให้ฉัน รู้ไหมว่ามือข้างนี้ฉันใช้ทำอะไรได้ตั้งเยอะ เธอต้องมาคอยดูแลฉัน จนกว่าฉันจะหาย”
ตฤณภพพูดอย่างหงุดหงิด แบบนี้เขาก็นัดใครไม่ได้นะสิ โดยเฉพาะสาวๆ เธอต้องรับผิดชอบเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมด
“คุณพูดเหมือนฉันว่าง ฉันต้องทำงานนะ อีกอย่างฉันชดใช้ค่าเสียหายให้คุณไปแล้วไง ค่ารักษาฉันก็จะจ่ายให้ทั้งหมดอยู่แล้ว จ่ายจนกว่าคุณจะหาย คุณยังจะมาต้องการอะไรอีก” ญาดาพูดเสียงเบา แม้จะโกรธกับข้อเสนอนั่น แต่ที่นี่คือโรงพยาบาล เธอไม่กล้าพูดเสียงดังออกไป
“คิดว่าเงินแค่นั้นมันชดเชยได้เหรอ มือฉันเกือบขาดเพราะช่วยเธอ ต่อให้เธอเอาเงินสิบล้านมากองตรงหน้า ฉันยังไม่อยากได้เลย” คนที่กำลังอารม
