ร้ายซ่อนรัก

พบเจอ

ญาดารีบวิ่งเข้ามาในโรงแรม เธอสายแล้ว และโดนหัวหน้างานดุจริงๆ เพราะสายเกือบ 15 นาที ช่วงนี้เธอโดนเพ่งเล็งอยู่แล้ว เพราะมาสายบ่อยๆ วันนี้จึงโดนด่าไปชุดใหญ่

“เห้อ!”

ญาดาถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย วันนี้เธอต้องทำงานชดเชยเวลาตอนช่วงพักจนไม่ได้กินข้าว เพื่อจะได้กลับไปหายัยเด็กดื้อของเธอเร็วๆตามสัญญา แต่ดูเหมือนหัวหน้างานจะไม่ต้องการแบบนั้น ถึงได้สั่งให้เธอมาทำความสะอาดห้องสวีทคนเดียว ก่อนจะถึงเวลาเลิกงานที่เธอขอลากลับก่อน เพียงแค่ 20 นาที

ร่างเล็กๆ ทำงานอย่างกระฉับกระเฉง แม้จะตัวเล็กแต่ก็ทำทุกอย่างได้คล่องแคล้ว ถึงแม้ห้องนี้จะกว้างกว่าห้องพักทั่วไปมาก แต่มันไม่ใช่ปัญหาสำหรับญาดา

“อ่า โดนญีน่าบ่นอีกแน่ๆ”

ญาดามองนาฬิกาที่แขวนประดับตกแต่งอยู่ภายในห้อง ตอนนี้เลยเวลาเลิกงานที่เธอใช้เวลาพักแลกมาแล้ว และเลยเวลาเลิกงานปกติไปแล้วเกือบครึ่งชั่วโมง แต่เธอยังทำงานตรงนี้ไม่เสร็จเลย แล้วแบบนี้เธอจะกลับถึงบ้านก่อนสองทุ่มไหมเนี้ย

“ไม่รู้จะทำรกอะไรนักหนา”

ญาดาบ่นอิดออด ปกติไม่บ่นอะไรแบบนี้หรอก เพราะทุกทีไม่เคยเจอห้องที่รกขนาดนี้ไง ห้องนี้ไม่ใช่รกธรรมดานะ แต่รกมาก เหมือนมีคนมาพักสัก 20-30 คน ทั้งที่ห้องสวีทนี่ มันพักได้มากสุดแค่สองคนเท่านั้น

ผู้ชายตัวสูง ที่ก้าวเข้ามาในห้องพักของตัวเองเงียบๆ มองพนักงานทำความสะอาดได้สักพักแล้ว เธอมาทำงานหรือมาบ่นเขาไม่แน่ใจ เพราะตั้งแต่เขาเข้ามาในห้อง เขาก็ได้ยินแต่เสียงบ่นของเธอ จนรู้สึกรำคาญหู

“เสร็จรึยัง”

เพล้ง!!!

น้ำเสียงนุ่มทุ่มที่เปร่งออกไปมันไม่ได้เบาเลย คนที่อยู่คนเดียวมาตลอด จึงสะดุ้งเพราะความตกใจ และที่แย่ไปกว่านั้นคือแก้วที่อยู่ในมือ ตกไปอยู่ที่ปลายเท้า เหมือนหัวใจของเธอ

“ซุ่มซ่าม!! ออกมานี่!!”

เพราะแก้วที่มันหล่นลงบนพื้นห้อง แตกกระจากเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย จึงนึกเป็นห่วงพนักงานที่ยังยืนหันหลังอยู่ ร่างสูงก้าวเดินไปอุ้มเธอตัวปลิว วางร่างอรชรไว้บนเตียง สายตาสำรวจมองเท้าของเธอที่มีรองเท้าสวมอยู่ ถึงได้ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก เมื่อไม่เห็นเลือดซึมออกมาใส่รองเท้าสีขาว

“ขอโทษค่ะ” ญาดายกมือไหว้ เมื่อรู้ว่าตัวเองสร้างปัญหาให้แขก ก้มหน้าลงนิดๆเพราะถูกอบรมมาตลอด ว่าไม่ควรมองสบตากับลูกค้าของโรงแรม

“เธอควรขอบคุณฉัน มากกว่าขอโทษ”

ใบหน้าหล่อเหลาคมคาย เรือนผมสีน้ำตาลสวย เหมือนสีของดวงตา ก้มมองคนที่ก้มใบหน้าลงอย่างรู้สึกขัดใจ เขาผิดที่ทำเธอตกใจ ส่วนเธอไม่ผิดอะไรเลย ควรขอบคุณเขาที่ช่วยสิถึงจะถูก

“ขอบคุณค่ะ ดิฉันจะรีบทำให้เสร็จนะคะ” ญาดายกมือไหว้อีกครั้ง ก้มหน้าลงมากกว่าเดิม เมื่อต้องขอบคุณลูกค้าคนสำคัญของโรงแรม ลุกขึ้นยืนข้างเตียง เพื่อกลับไปทำงานของตัวเองต่อ

“กลับไปได้แล้ว ที่เหลือปล่อยไว้นั่นแหละ เดี๋ยวมันก็รกอีก” ใบหน้าคมหันไปมองสภาพห้องที่เคยอยู่อีกครั้ง มันสะอาดเรียบร้อยไปเกินครึ่ง แต่อีกเดี๋ยวมันก็จะอยู่ในสภาพเดิม เพราะฝีมือของเขาเอง

“แต่ว่ามันยังไม่เสร็จนะคะ” ญาดามองในส่วนที่เธอยังเก็บไม่เรียบร้อย ผ้าเช็ดตัวบางส่วนยังอยู่ในห้องน้ำ ขยะบางชิ้นยังมีอยู่บนเตียง เพราะเธอเลือกทำในส่วนอื่นก่อน บริเวณเตียงกว้างกับห้องน้ำจึงยังเหมือนเดิม

“เก็บแค่แก้วที่แตกแล้วออกไป!”

น้ำเสียงทุ้มดูจะหงุดหงิดขึ้นมานิดๆ เมื่อพนักงานที่ไม่ควรจะเสนอหน้าอยู่ตรงนี้ กลับเอาแต่ดันทุรังจะทำงานของตัวเองต่อ

“ค่ะ” ญาดาถอนหายใจนิดๆ ก่อนจะรับคำ แล้วเดินถือไม้กวาดไปทำความสะอาดเศษแก้วที่แตก เพราะน้ำเสียงดุดันที่เหมือนอยากจะไล่เธอออกไปเร็วๆ ญาดาจึงต้องรีบร้อนทำทุกอย่างให้ได้ดังใจลูกค้า และเธอก็ใช้เวลาเพียงไม่นาน จากนั้นก็ไปจัดการเก็บอุปกรณ์ทำความสะอาดของตัวเองต่อ

“บอกให้รีบออกไปไง!” เสียงตวาดลั่นมาจากร่างสูงที่ยังยืนอยู่ตำแหน่งเดิม เห็นพนักงานเดินไปหยิบนั่นหยิบนี่ แทนที่จะรีบออกจากห้อง จึงดุไปอีกครั้ง แต่ยัยพนักงานนั่นกลับไม่ฟังเลย ยังเดินไปหยิบของพวกนั้นต่อ

“นี่เธอ!”

เพราะท่าทางนิ่งๆ เหมือนกำลังกวนโมโหเขาอยู่ คนที่ขี้โมโหอยู่แล้ว จึงเดินปรี่ไปกระชากแขนเล็กๆนั่นอย่างแรง และร่างทั้งร่างของเธอ ก็หันมาเผชิญหน้ากับเขา

“ดิฉันเก็บอุปกรณ์ทำความสะอาดอยู่ค่ะ” ญาดามองสบตากับคนตัวสูงอย่างไม่คิดจะเกรงกลัวอีกแล้ว คนอะไรไม่ดูตาม้าตาเรือเลย เอาแต่อารมณ์ตัวเองเป็นที่ตั้ง เธอเองก็อยากรีบกลับไปหาลูกจะแย่อยู่แล้ว

“ไม่ต้องเก็บ ออกไปเลย” ใบหน้าคมพูดกับคนดื้อด้านด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แม้คำพูดของเธอจะดูสุภาพ แต่ท่าทางของเธอโคตรอวดดี และทำให้มีโมโห

“ไม่ได้ค่ะ”

ญาดาพยายามดึงแขนออกจากการเกาะกุม กฎของโรงแรมคือห้ามทิ้งสิ่งของทำความสะอาดไว้ในห้องของแขก ถ้ามีจะโดนหักเงินชิ้นละ100 บาท แล้วอุปกรณ์ที่เธอนำมาด้วยวันนี้มันมีเกือบ 10 ชิ้น ถ้าเธอออกไปโดยทิ้งพวกมันไว้ เธอต้องเสียเงินเกือบ1000 ในวันเดียวเลยนะ

“อยากอยู่มากใช่ไหม” ใบหน้าคมก้มลงไปใกล้ สายตามองไปทั่วร่างกายคนตัวเล็ก ด้วยสายตาเหมือนจะข่มให้เธอกลัว ผู้หญิงตรงหน้าจึงมองกลับด้วยสายตาไม่ต่างกัน

“ถ้าคุณปล่อย ดิฉันจะรีบเก็บทุกอย่างแล้วรีบออกไป รู้รึเปล่าคะว่าสิ่งที่คุณทำอยู่ มันทำให้ดิฉัน เสียเวลา!” น้ำเสียงหวานๆห้วนขึ้นในคำสุดท้าย ส่วนคนที่จับแขนเธออยู่ ได้แต่ยิ้มเยาะส่งให้เธออย่างกวนประสาท

“ก็ลองหาวิธีเองละกัน” ดูเหมือนความพยายามของเธอเมื่อกี้จะไม่เป็นผล เพราะเธอพยายามดึงแขนออก แต่เขาไม่คิดจะปล่อย อยากรู้จังว่าพนักงานปากดีแบบนี้ จะทำยังไงให้หลุดรอดจากเงื้อมมือของเขา

“ถ้าคุณไม่ใช่แขกวีไอพี ฉันสัญญาว่าจะทำทุกวิธีแน่ๆ ค่ะ แต่เพราะตอนนี้ คุณมีคำนั้นคุ้มกะลาหัวคุณอยู่ ดิฉันจึงไม่กล้า ได้โปรดปล่อยเถอะค่ะ เรากำลังเสียเวลาทั้งคู่”

น้ำเสียงราบเรียบ ถูกญาดาพูดผ่านเสียงหวานๆของตัวเอง แม้ประโยคจะเหมือนขอร้องอยู่ในที แต่คนฟังกลับรู้สึกเหมือนถูกด่าเต็มๆ

ใบหน้าคมเข้มราบเรียบขึ้น เก็บซ่อนความสนใจผู้หญิงตรงหน้าไว้ในใจ เขาก็แค่หาเรื่องยื้อเธอไว้เท่านั้นแหละ เพราะใบหน้าที่สะสวยของเธอ แม้จะไม่ได้แต่งหน้าเลย แต่โครงหน้าเธอสวยและเขาก็รู้สึกคุ้นตามาก แต่กลับนึกไม่ออกว่าเคยเจอที่ไหน ไหนจะปากที่เอ่ยด่าเขาด้วยน้ำเสียงราบเรียบนั่นอีก เขายอมรับอยากทำความรู้จักกับเธอมากกว่านี้

“จะไม่ปล่อยใช่ไหมคะ??”

ญาดาถามย้ำอีกครั้ง เมื่อคนตรงหน้านิ่งไปเลย เธออยากกลับบ้าน และเธอยื่นเรื่องลาออกแล้วด้วย กับอีแค่มีเรื่องกับแขกวีไอพีก่อนออก มันคงไม่เป็นอะไรมั้ง

เพราะเหตุการณ์เมื่อเช้า ทำให้เธอตัดสินใจจะลาออกทันที เธอยื่นใบลาออกไปแล้ว แต่วันนี้ก็ต้องทำงานเหมือนเดิม แทนที่จะได้เลิกงานเวลาปกติ ตอนนี้เธอเลิกงานช้า เกือบชั่วโมงแล้ว เพราะคนที่ไม่ยอมปล่อยแขนเธอสักทีคนนี้

“ทำให้ได้เหมือนปากสิ” ใบหน้าหล่อเหลาโน้มลงมาใกล้ หน้าเธอสวยนะ แต่ไม่ใสเลย มันดูหมองคล้ำเหมือนคนละเลยตัวเอง ต่างจากผู้หญิงที่อยู่รอบตัวเขาทุกคน ที่หน้าขาวและมีเครื่องสำอางแต่งแต้มอยู่บนใบหน้าตลอดเวลา