“ยาหยีกลับมาแล้วค่ะแม่”
ญาดาเดินเข้าไปกอดเข่าคนเป็นแม่ที่นั่งอยู่บนรถเข็น ตอนกลางวันท่านจะถูกพาออกไปนั่งเล่นที่สวนหน้าบ้าน แม้ใบหน้าจะดูสดใสขึ้น แต่ท่านก็ยังเดินไม่ได้เหมือนเดิม
“ยาหยีของแม่” มือเหี่ยวย่นยกขึ้นลูบใบหน้าที่ถูกแต่งแต้มเบาๆ ญาดาจึงกุมมือนั้นไว้แน่น เธอปกป้องชีวิตของลูกเธอไว้ได้ แต่ไม่สามารถปกป้องชีวิตของคนเป็นแม่ให้คงอยู่แบบเดิมได้ รู้สึกละอายใจเหลือเกิน
“มาเหนื่อยๆ ไปพักเถอะลูก”
ชาญวิทย์บอกลูกสาวเสียงเบา มองภาพตรงหน้าด้วยความเจ็บปวด ถ้าเขาไม่เคร่งครัดลูกสาวมากเกินไปและไม่พูดว่าจะพาเธอไปทำแท้ง เธอคงไม่ตัดสินใจหอบลูกในท้องหนี ภรรยาที่อยู่เคียงข้างกันมาตลอด ก็คงไม่คิดมากจนเส้นเลือดในสมองแตกแบบนี้
“ทานข้าวกันหมดแล้วเหรอคะ”
ญาดาถามทุกคนที่อยู่ในห้อง หมายรวมถึงคนงานในบ้านที่นั่งดูทีวีอยู่ด้วยนั่นแหละ ทุกคนพยักหน้ากันหมด เธอจึงยิ้มให้แล้วจับมือลูกสาวเดินเข้าครัว
“แม่กับป้ากร
