ตอนที่หนึ่ง หนีเที่ยว 4
1161 Words
ณ เดอะรับเบอร์ผับ
ร่างสูงที่ยืนร้องเพลงจังหวะสนุกสนานเรียกสายตาจากทุกคนในผับหรูแห่งนี้ไปเกือบหมด ด้วยหน้าตาที่จัดว่าดีมากและการเอนเตอร์เทนคนดูอย่างมืออาชีพจึงทำให้คนในผับโยกตามไปเบาๆ อย่างสนุกสนานและร้องเพลงตามราวกับคนบนเวทีเป็นเจ้าของอัลบั้มเพลงนี้เองอย่างไรอย่างนั้น
ฉันนั่งยิ้มลำพัง หัวเราะลำพัง
สุขยิ่งกว่าทุกครั้งที่ผ่านมา
ตั้งแต่ได้พบกับเธอนั้น
เรื่องจริงกับความฝัน เกิดขึ้นด้วยกันทันตา
ฉันอยากจะหยุดเวลานี้
ตั้งแต่วินาที ที่ชีวิตมีเธอเข้ามา
ตั้งแต่วินาที ที่ชีวิตมีเธอเข้ามา
หยุด หยุดชีวิต หยุดกับคนนี้
แม้ว่าใครจะดีซักแค่ไหน
หยุด หยุดความรัก ทั้งหัวใจ
จะหยุดอยู่กับเธอคนเดียว
ฉันนั้นรู้ทันที และรักทันที
เธอคือความโชคดีที่เข้ามา
ตั้งแต่ได้พบกับเธอนั้น
ชีวิตเหมือนความฝันที่เกิดขึ้นตอนลืมตา
(เพลง หยุด ศิลปิน กรูฟ ไรเดอร์)
ชายเจ้าของผับยืนกอดอกยิ้มอย่างพอใจที่การเชิญแขกพิเศษคนนี้มาโปรโมตผับที่เปิดยังไม่นานนักให้ประสบผลสำเร็จ เขารู้สึกว่าผลตอบรับเกินคาดมาก ที่สำคัญค่าตัวของดาราหนุ่มคนนี้แทบไม่ต้องจ่ายเพราะศรัญญ์ชัย ชลาลักษณ์พระเอกหนุ่มหล่อวัยยี่สิบเก้าย่างสามสิบเป็นเพื่อนสนิทของเขาเองซ้ำยังไม่ได้มีสังกัดที่ไหนเพราะเจ้าตัวเปิดโมเดลลิงเอง เขาจึงฉุดกระชากลากถูพระเอกหนุ่มมาทำอะไรอย่างนี้ได้เพราะโดยปกติแล้วศรัญญ์ชัยจะไม่ค่อยร้องเพลงตามงานต่างๆ แม้จะเสียงดีมาก เนื่องด้วยนิสัยรักความสงบของเจ้าตัว เลยทำให้ไม่ค่อยชอบหากคนจะมาส่งเสียงเชียร์ดังกึกก้องอย่างที่เป็นในตอนนี้
หลังจากที่ร้องเพลงจบไปและทักทายแฟนคลับ และแขกในผับได้สักพักพระเอกหนุ่มส่งเสียงมาก่อนจะเดินมาหาเจ้าของผับอย่างอารมณ์ดี
“พอใจยังเสี่ย”
“ยังไม่ค่อยเท่าไหร่ไว้ดึกๆ ขออีกเพลง” วีรชัย หรืออีกชื่อที่เรียกกันว่า “เสี่ย” ในกลุ่มเพื่อนย้อนกลับมาแซวเพื่อนรักทีเล่นทีจริง ตอนนี้ยังไม่ดึกสักเท่าไหร่ แขกยังไม่เต็มโต๊ะเลย หากดึกกว่านี้คนจะเยอะกว่ามาก ไหนๆ ก็ลากมาแล้วเลยจะขอใช้ให้คุ้มค่าหน่อยกว่าเจ้าตัวจะว่างมาเจอเพื่อนเจอฝูงซักที
“สั่งมาอย่างกับก๋วยเตี๋ยว บอกไว้ก่อนว่าค่าตัวแพงนะเว้ย”
“ได้ๆ เดี๋ยวให้เหล้าแก้วหนึ่งละกัน”
“ขอบคุณมาก เหล้านี่คงแก้วละแสนนะเนี่ย” ศรัญญ์ชัยเอ่ยขำๆ งานนี้เขาตั้งใจมาช่วยเพราะว่าช่วงนี้เบื่อๆ และอยากมาเจอเพื่อนมากกว่า อันที่จริงหากไปออกอีเวนต์อย่างนี้ค่าตัวเขาจะสูงถึงหกหลักเลยทีเดียว แต่กับเพื่อนยากคนนี้ กี่ทีก็ฟรีทุกครั้งเพราะช่วยกันไปช่วยกันมาจนไม่มีใครมานั่งคิดถึงเรื่องเงินแล้ว
“เออ ไม่ต้องประชดหรอก ไม่ว่างานไหนข้าก็จะใช้เอ็งฟรีอย่างนี้แหล่ะวะ อยากเกิดเป็นเพื่อนคนงกๆ อย่างข้าเองนี่หว่า ฮ่าๆ”
“ก็ว่าอย่างนั้นแหล่ะ เฮ้อ” ศรัญญ์ชัยแกล้งถอนหายใจเบาๆ อย่างไม่จริงใจนัก รับมุกเพื่อนรักไป
อันที่จริงเขากับวีรชัยก็ต่างพึ่งพาอาศัยกันตั้งแต่สมัยเรียนแล้ว งานแค่นี้จึงถือว่าเป็นการช่วยๆ กันไปไม่ได้ซีเรียสอะไรมากนักเพราะเขาเองก็ใช้ผับของวีรชัยเป็นที่จัดเลี้ยงโดยไม่จ่ายเงินค่าใช้สถานที่ให้เพื่อนอยู่บ้างเหมือนกัน
“วันนี้เอ็งทำไมมาคนเดียวเจ้าภัทรไม่มาด้วยหรือไง” วีรชัยถามถึงผู้ช่วยกึ่งผู้จัดการส่วนตัวคนสนิทของศรัญญ์ชัย
“ไม่มา ฉันอยากมาคนเดียว”
“อยากมาคนเดียว ทำไมเหรอวะเพื่อนหรือว่าขากลับจะควงสาวกลับด้วย เจ้าภัทรจะได้ไม่มาเป็นก้างขวางคอ”
“ควงสาวกลับอะไรล่ะ แฟนคลับฉันอายุเท่าไหร่กันเชียว บางคนที่เข้าผับมาได้เพราะว่าแอบเข้ามาหรือเปล่าก็ไม่รู้” เขาพยักพเยิดหน้าให้เพื่อนดูกลุ่มคนที่ถือป้ายไฟอยู่ ส่วนใหญ่จะเป็นแฟนคลับที่คุ้นหน้าคุ้นตากันดี และแต่ละคนก็อายุน้อยๆ เท่านั้น
“ผับข้าเข้มเว้ย อายุไม่ถึงการ์ดไม่ให้เข้า” อีกคนบอกอวดๆ “เอ็งทำเป็นเฉไฉไปเฉยๆ หรือเปล่า สาวที่ไม่ใช่แฟนคลับที่พร้อมจะขึ้นเตียงกับพระเอกสุดหล่ออย่างเอ็งก็มีมากมายนี่นา ข้าถึงนึกว่าเอ็งมาคนเดียวเพราะอยากควงสาวกลับไง”
“ไม่ดีกว่า ฉันไม่ชอบคนประเภทนั้น”
“แล้วประเภทไหนวะที่เอ็งจะถูกใจ ข้าเห็นเอ็งเลือกมากจนเขาลือกันว่าเอ็งเป็นเกย์บ้างอะไรบ้าง จนสาวๆ บ่นเสียดายน้ำตาท่วมประเทศแล้ว”
พอเพื่อนพูดพระเอกหนุ่มก็หน้าตึงขึ้นมา เขาผิดเหรอที่ไม่คบใครเป็นแฟนจริงจัง เพราะไม่ถูกใจ เท่าที่ผ่านมาเขาก็เจอแค่คนที่รักสนุกชั่วครั้งชั่วคราว แล้วเขาจะเอามาเป็นแม่ของลูกได้อย่างไรกันล่ะ
“ฉันก็ไม่รู้ว่ะ ว่าประเภทไหน แต่เท่าที่ผ่านมาก็ยังไม่เห็นว่าจะถูกใจใครสักคน ถ้าเจอแล้วถูกใจก็คงจะใช่เองล่ะมั้งเพื่อน ถ้าฉันคิดจะเล่นกับใครคนคนนั้นต้องเป็นคนที่ฉันดูจนมั่นใจว่าฉันจะจริงจังกับเขา ถึงจะให้คนอื่นรู้ด้วย แต่ถ้าคบๆ แล้วเลิกให้นักข่าวเขียนข่าวฉาวเล่นไปวันๆ ถ้าต้องเป็นอย่างนั้นฉันขอให้เขาเขียนข่าวว่าฉันเป็นเกย์ดีกว่าว่ะเพื่อน ”
“แหม พูดเหมือนมีอุดมการณ์ แล้วที่เอ็งคั่วๆ อยู่แล้วไม่เป็นข่าวนั่นล่ะวะเพื่อน” คนพูดแอบกระซิบถึงบรรดาสาวที่เพื่อนตนมีความสัมพันธ์ด้วยตามประสาผู้ชายทั่วไป
“เฮ้ย นั่นมันเพื่อนที่ตกลงกันได้ เดี๋ยวต่างคนก็ต่างแยกกันไปโว้ย นั่นน่ะไม่ใช่คนที่จีรังยั่งยืน คนที่ฉันนับว่าเป็นคนที่คบด้วยต้องเป็นคนที่ฉันรักไม่ใช่คนที่ฉันมีสัมพันธ์ด้วยเพราะความถูกใจเว้ย”
“เออ ข้าขอให้เอ็งเจอคนนั้นของเอ็งก็แล้วกัน ไอ้เพื่อนจอมเรื่องมาก เดี่ยวคงได้เจอตอนอายุหกสิบ เรื่องมากขนาดนี้” วีรชัยแซวเพื่อน
เจ้าของผับหนุ่มหาได้รู้ไม่ว่า คนที่เพื่อนเขาถูกใจอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลนี้ และสองคนจะได้พบกันในอนาคตอันใกล้นี้ ไม่ได้เจอตอนอายุหกสิบเหมือนคำปรามาสของเขา
- Writer
