กันย์ธาราเก็บกระเป๋าลุกตามเขาออกไป ศรัญญ์ชัยพาเธอไปนั่งที่รถสปอร์ตคันหรูของเขา กันย์ธาราไม่ได้นั่งเกร็งแข้งขาสั่นอย่างที่เคยนึกตื่นเต้นมาก่อน พอมาอยู่ข้างเขาแล้วเธอกลับรู้สึกผ่อนคลายคุ้นเคยอย่างบอกไม่ถูก เธอนั่งข้างๆ ที่คนขับโดยไม่มีอาการประหลาดใส่เขาอย่างที่นึกกลัว ศรัญญ์ชัยเปิดเพลงคลาสสิกคลอเบาๆในรถไประหว่างทางทำให้บรรยากาศดีขึ้นมากกว่าเดิมอีก
“กันย์มีแฟนรึเปล่า” เงียบอยู่นานอยู่ดีๆ เขาก็ถามขึ้นมา
“คะ อะไรนะคะ” เธอถามไปอย่างไม่เชื่อหูว่าเขาจะถามเรื่องแฟนของเธอ หรือว่าเขาจะสนใจเธอขึ้นมาบ้างแล้ว
“ผมถามว่ากันย์มีแฟนแล้วหรือยัง” น้ำเสียงเรียบๆ เอ่ยถามมาไม่แสดงอารมณ์ใดๆ กันย์ธาราหันไปมองเสี้ยวหน้าหล่อเหลาที่มองถนนข้างหน้าอยู่ก็หัวใจสั่นโดยไม่มีเหตุผล อยู่ข้างๆ เขานี่อันตรายเหลือเกิน กันย์ธาราอาจจะหัวใจวายตายได้ทุกเมื่อก็เขาหล่อขนาดนี้
“เอ่อ กันย์ยังไม่มีแฟนหรอกค่ะ”
“นั่นไง ผมว่าแล้วเชียว
