ด้วยแรงแห่งปรารถนา

ตอนที่ห้า ดอกกุหลาบสีชมพู

ระหว่างที่ถือแก้วกาแฟเดินกลับเข้าห้องทำงานของเจ้านายใหญ่ ภัทรก็เดินมาขวางหน้าเธอไว้ เธอมองเจ้าของร่างสูงนั้นอย่างงุนงง

“เอ่อ คุณส้มซ่าส์”

“กันย์ค่ะกันย์ ไม่ใช่ส้มซ่าส์”

“อ่อโทษที สายไหมเรียกคุณอย่างนี้ผมก็เลยเรียกตาม” เขาเกาหัวเขินๆ

“นี่เอากาแฟไปให้นายปู่เหรอครับ”

หึย... เรียกพ่อยอดขมองอิ่มของฉันว่านายปู่อีกแล้ว ผู้ช่วยอะไรตีซี้เจ้านายชะมัด เธอไม่สนการถามอย่างเป็นมิตรของเขา แต่กลับนึกเคืองเขาแทนเสียอีก

แต่ถึงจะบ่นไม่พอใจเขาอย่างไร กันย์ธาราก็รับออกมาว่า

“ใช่ค่ะ” แล้วเธอยิ้มหวานๆ ให้เขาหนึ่งที ถึงแม้เธอจะไม่ปลื้มเขาแต่ไยต้องสร้างศัตรูด้วยเล่า

“พอดีครับต้องไปพร้อมกัน ผมต้องเอาแจกันดอกไม้ไปวางที่โต๊ะนายปู่ด้วย แล้วคุณกันย์จะเอาด้วยรึเปล่าครับ”

“แจกันดอกไม้? ” เธอทวนคำเขางงๆ

“ครับ แจกันดอกไม้ ก็นายปู่เขาชอบให้มีดอกไม้วางบนโต๊ะจะได้สดชื่น ถ้าคุณกันย์อยากได้เดี๋ยวผมจะไปจัดเพิ่มอีกแจกันหนึ่งแต่ว่ามีแต่ดอกกุหลาบสีชมพูนะครับเพราะว่านายปู่เขาชอบ แล้วคุณกันย์อยากได้ไหมล่ะครับ”

“โอว... ไม่เอาล่ะค่ะ” กันย์ธาราส่ายหน้า แม้ขนาดเธอเป็นหญิงยังไม่เคยคิดจะเอาแจกันดอกไม้มาวางบนโต๊ะ แต่ศรัญญ์ชัยทำไมต้องชอบดอกไม้ด้วยนะ ดอกกุหลาบสีชมพูเสียด้วย ไหนจะลายมือเป็นสวยและระเบียบสุดๆ นั่นอีก (เขาว่ากันว่าถ้าชายใดลายมือสวยๆ จะเป็นชายไม่จริงเสียร้อยละเก้าสิบ) แล้วห้องทำงานที่เนี้ยบจนหญิงแท้อย่างเธอยังอายเลยอีกล่ะ โธ่... อย่าเลยนะขออย่าให้ยอดดวงใจของเธอเบี่ยงเบนไปอย่างที่คนอื่นตั้งข้อสังเกตเชียว กันย์ธาราเสียดาย...

“ท่าจะบ้าแล้วเรา” เธอส่ายหัวกับความคิดบ้าๆ ของตัวเองแล้วรีบเอากาแฟไปให้เจ้านายหนุ่ม แต่ก่อนไปเธอยังไม่ลืมที่จะขอแจกันดอกไม้อีกอันเพราะเธอต้องทำตัวให้ชอบอะไรที่คนที่รักชอบ เผื่ออยู่ด้วยกันจะได้ไม่ลำบาก

เธอคิดไปถึงโน่นแล้ว...

“เอ่อ กันย์เอากาแฟไปให้พี่ปู่ก่อนนะคะ เดี๋ยวจะเย็นเสียก่อน”

“เชิญครับ” ภัทรเปิดประตูให้

“เดี๋ยวไปพร้อมกันเลย”

กันย์ธาราแอบเหล่มองเจ้านายใหญ่จิบกาแฟจากที่โต๊ะทำงานของตัวเอง เห็นเขาจิบแล้ววางลงไม่ได้มีสีหน้าอะไรเธอก็ค่อยวางใจ หวังว่าวันนี้เธอคงทำถูกใจเขาบ้าง... เธอไม่อยากพลาดอะไรอีกเพราะเขาจะไล่เธอออกเสียก่อน

“เป็นกังวลเหลือเกินนะคุณ” เขาร้องข้ามโต๊ะทำงานมา

“พี่ปู่พูดถึงเรื่องอะไรเหรอคะ”

“กลัวทำงานพลาดจนผมไม่พอใจเหรอ” เขาถามอย่างรู้ทัน แววตายิ้มๆ นั้นทำให้เธอเผลอมองนานเกินสองวินาที แต่ความคุ้นชินทำให้เธอกล้ามองนานขึ้นบ้างแล้ว แถมเธอยังอาจหาญค้อนวงโตใส่เขาที่เขารู้ทันอีกต่างหาก

“ผมไม่ได้ไล่ใครออกง่ายๆ หรอกน่า นอกจากว่าคนนั้นจะเหลือรับจริงๆ คนเรามันไม่เป็นงานก็ฝึกกันได้” เขาบอกอย่างมีน้ำใจ

เขาดีเหลือเกิน เพอร์เฟคไปซะทุกอย่าง หาข้อเสียไม่เจอ แต่ผู้ชายอย่างนี้ใช่ไหมที่เขาว่าจะเป็น... ไม่นะ กันย์ธาราไม่ยอมให้เขาเป็นแฟนภัทรเด็ดขาด ไม่... อย่างนี้มันต้องให้เพื่อนสนิทเธอที่เป็นชายใจหญิงมาช่วยดูแล้วกระมัง แต่เอ เธอเชื่อใจไม่ใช่เหรอว่าเขาไม่ใช่

“เป็นอะไร นั่งเหม่อไม่ทำงาน” ศรัญญ์ชัยลุกขึ้นมาถามเมื่อเห็นกันย์ธารานั่งลูบปากตัวเอง คิดเหม่อลอยไม่จับงานมาเป็นสิบๆ นาที เขาให้เธอพิมพ์เอกสารปึกใหญ่ที่ต้องใช้ด่วนจริงๆ จึงเดินมาเร่งเองเลย

กันย์ธาราที่ครุ่นคิดเรื่องเขาเป็นเกย์ยังไม่หายถึงกับสะดุ้ง

“อะ... เอ่อ ขอโทษค่ะ กันย์คิดอะไรเพลินๆ แต่กันย์ไม่ได้อู้งานนะคะ ที่พี่ปู่ให้ทำกันย์ทำเสร็จแล้ว” เธอยื่นปึกเอกสารให้เขาดู

“ดี ส่งเข้าอีเมล์ผมเลย” เขาพยักหน้าให้ กำลังจะเดินกลับไปที่โต๊ะแต่ก็เห็นบางอย่างบนใบหน้ากันย์ธาราแล้วทำให้เขาอดใจไม่ไหว เดินอ้อมมาที่เก้าอี้ของเธอแล้วก้มหน้าลงใกล้ๆ

กันย์ธาราเงยหน้าขึ้นมามองเขาอย่างงงๆว่าทำไมอยู่ดีๆ เขาถึงได้มาก้มหน้ามองหน้าเธอใกล้ๆ นัก หรือว่า เขาจะจูบ

นิ้วมือหนาของเขาไล้ที่ข้างแก้มของกันย์ธารา ขณะที่กันย์ธาราอ้าปากค้าง

“ใช่แน่นอน เขากำลังจะจูบเธอ”

ธรรมดาแล้วนางเอกที่กำลังจะจูบกับพระเอก นางเอกจะต้องหลับตาพริ้มรอรับจูบอันแผ่วเบาจากพระเอก

แต่สำหรับกันย์ธาราแล้วไม่... เธอจะไม่หลับตาจนพลาดช็อตเด็ดเด็ดขาด ถ้าหลับตาแล้วจะรู้ได้อย่างไรว่าพระเอกสุดหล่อในดวงใจของเธอตอนจะจูบเธอนั้นเขาทำหน้าอย่างไร เธอจึงมองหน้าเขาไม่กระพริบ

“กันย์” เขาเรียกชื่อเธอเสียงเบา ดวงตาจ้องต่ำไปที่แก้มเธอ

“ขา” เธอตอบอย่างรอคอย

เขาจะจูบเธอแล้ว กันย์ธาราอยากจะหยุดหายใจอยู่ตรงนี้ด้วยความตื่นเต้น

“ทำไมสิวเสี้ยนเต็มหน้าอย่างนี้ เป็นผู้หญิงประสาอะไรไม่รู้จักดูแลตัวเอง” น้ำเสียงตำหนิเล็กๆ ทำให้เธอตื่นจากภวังค์ขึ้นมาทันที

อ้าว... เขาไม่ได้จะจูบเธอหรอกหรือ

“ว่ายังไงนะคะ”

“ยังจะมาถามอีก นี่ดูสิ กันย์ผิวขาวผิวดีก็จริงนะ แต่ต้องดูแลผิวด้วยรู้มั้ย นี่คงล้างหน้าทาครีมอย่างเดียวล่ะสิ สิวเสี้ยนเยอะอย่างนี้ คงไม่ได้ใช้โทนเนอร์แน่ๆ เลย” เขาไล้นิ้วไปทั่วหน้ากันย์ธารา แต่ตอนนี้กันย์ธาราไม่ได้ตื่นเต้นแล้วเธออึ้งมากกว่า

“กันย์ดูแลหน้าตัวเองยังไงบ้างไหนเล่าให้พี่ฟังซิ”

“เอ่อ ปกติก็ไม่ได้ดูแลค่ะ แค่ล้างหน้าปกติ” บางวันที่ไม่ปกติคือกลับมาจากเรียนก็เข้านอนเลย ไม่อาบน้ำด้วยซ้ำ

“โอย อยากจะตาย พี่เพิ่งเคยเห็นนี่แหละผู้หญิงที่ไม่ดูแลตัวเอง” เขาพูดเพื่อกลบเกลื่อนความรู้สึกบางอย่างที่เกิดขึ้น... ความรู้สึกที่เขาก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าเพราะอะไร

“เอาอย่างนี้แล้วกัน เดี๋ยวเย็นนี้พี่จะพาไปดูพวกข้าวของที่กันย์ควรจะใช้ ตั้งแต่วันนี้ไปต้องดูแลตัวเองดีๆ รู้มั้ย”

“ค่ะ” กันย์ธารารับคำ มองตามหลังเจ้านายหนุ่มไปด้วยความงง

ทันทีที่พักเที่ยงกันย์ธาราก็เล่าเรื่องราวที่เจอให้เพื่อนฟัง สายไหมเองก็หัวเราะดังลั่นเพราะว่าเธอเคยเตือนกันย์ธาราเรื่องนี้หลายครั้งแล้วว่าเลขาประธานบริษัทที่ไหนเขาจะเข้ามาทำงานด้วยใบหน้าเปลือยๆ กันสุดท้ายศรัญญ์ชัยก็ให้กันย์ธาราแต่งหน้าจนได้

คุยกันไปตั้งนานกันย์ธาราเห็นชายร่างสูงที่ทำงานหน้าห้องศรัญญ์ชัยแต่เขาไม่ได้มาคนเดียวจึงเอ่ยถามเพื่อน

“เฮ้ยแก นั่นนายภัทรควงสาวหรอ”

กันย์ธาราบุ้ยปากไปทางที่เห็นภัทรเดินมากับสาวสวยผิวคล้ำเข้มคนหนึ่งกำลังเลือกซื้ออาหารในโรงอาหารอยู่ในตอนที่ทั้งสองสาวกินข้าวเสร็จกำลังจะลุกไป

“อื้ม นั่นน่ะแฟนเขาล่ะชื่อแก้วชรี เป็นผู้จัดการฝ่ายประชาสัมพันธ์”

“เฮ้อ โล่งใจไปที ต่อไปนี้ฉันจะเลิกตั้งแง่กับเขาแล้วล่ะ ตอนแรกเขม่นแทบตายกลัวว่าเขาจะแอบชอบคุณชายปู่ของฉัน”

“ยัยบ้าเอ๊ย” สายไหมส่ายหน้าในอาการที่เรียกได้ว่าเป็นเอามากของเพื่อนสาว ขนาดคนไม่รู้อิโหน่อิเหน่อย่างภัทรยังพลอยโดนกันย์ธาราหึง

“แต่จะว่าไปแล้ว การที่ทุกคนเข้าใจว่าพี่ปู่เป็นเกย์ก็ดีเหมือนกันนะ” กันย์ธาราโพล่งออกมา

“ดียังไงหรอ”

“ก็สาวๆ อื่นจะได้ไม่วอแวเข้าไงล่ะ คู่แข่งฉันจะได้น้อยลง”

“โธ่เอ๋ย บอกแล้วว่าต้องรอดูเอง คนที่คิดว่าเฮียปู่เป็นเกย์น่ะแค่คนนอกหรือคนไม่รู้จักเฮียปู่จริงๆ แล้วอ่านข่าวจากพวกนักข่าวนั่งเทียนเขียนเท่านั้นล่ะ” สายไหมบอก “รู้ไหมว่า ขนาดเดินกับนายภัทรเขายังเขียนว่าเป็นคู่ขาเกย์กันหน้าตาเฉย ทั้งๆ ที่คนใกล้ตัวจะรู้ว่าภัทรน่ะเป็นลูกน้องที่ทำงาน เป็นทั้งเลขาและผู้จัดการส่วนตัว เพราะฉะนั้นคู่แข่งของแกน่ะไม่ได้น้อยหรอกจะบอก” สายไหมเอานิ้วทิ่มหน้าเพื่อนสาว

“โห แกนี่ไม่ให้กำลังใจฉันเลย”

“ก็ฉันไม่อยากโกหก ทำไม”

“จ้ะ จ้ะ อย่าโกรธสิจ๊ะ สายไหมคนสวย”

“แล้วไป ไม่โกรธก็ได้ เห็นว่าพูดความจริงหรอกนะ” สายไหมลอยหน้าลอยตาพูด ที่จริงเพื่อนกันย์ธาราคนนี้ชอบให้คนมองว่าสวยแต่กลับถูกมองว่าหล่อเสมอจนเจ้าตัวไม่ค่อยจะพอใจเท่าไหร่

“เอ้อแก แล้วเย็นนี้แกจะไปกับฉันไหม” กันย์ธาราถาม

“แหม ถามมาได้ รู้หรอกน่ะว่าอยากไปกันสองคน ไม่อยากให้ฉันไปเป็น ก ข ค” สายไหมบอก

“รู้ก็ดีย่ะ งั้นกลับบ้านก่อนเลยนะ นี่กุญแจ” กันย์ธาราหัวเราะแล้วยื่นกุญแจบ้านให้

“ขอบใจ หวังว่ากลับไปคงไม่เจอพี่สาวของแกนะ” สายไหมว่า

“พี่ชายย่ะ ไม่ใช่พี่สาว” กันย์ธาราแก้ให้

“แหม รายนั้นเหมือนยิ่งกว่าเฮียปู่อีกฉันจะบอกให้ ชอบจิกตาใส่ฉันจนขนลุก เจอหน้าแล้วอารมณ์เสียชะมัด”

“ก็แกอยู่บ้านเขาจะไม่อยากเจอหน้าเขาได้ไงล่ะยัยสายไหมเอ๊ย แล้วอีกอย่างนะแกก็ซวยหน่อยล่ะ เพราะแกมาอยู่บ้านตอนที่พี่ชายฉันว่าง เขาอยู่เวรน้อยลงคงได้ปะฉะดะกับแกบ่อยขึ้นล่ะงานนี้” กันย์ธาราบอก สายไหมทำหน้าปุเลี่ยนๆ อยากเป็นลม

“ช่างซวยอะไรอย่างนี้ เพราะยัยน้องน้ำหวานบ้านั่นคนเดียว” สายไหมบ่นนึกถึงสาวน้อยที่พยายามจะทำให้เธอเปลี่ยนใจไปรักให้ได้ สาวน้อยคนนั้นทำแม้กระทั่งลงทุนปล้ำเธอ เธอหนีมาก็เฝ้าบ้านรอเธอไล่ก็ไม่ไปจนเธอต้องมาอาศัยบ้านเพื่อนนี่แหละ

สายไหมล่ะเกลียดผู้หญิงที่พยายามจะมาจับเธอจริงๆ จะให้บอกอีกกี่ครั้งถึงจะเชื่อว่าไม่ใช่ทอม ตามตื๊อเธออยู่นั่นจนเธอรำคาญ ถ้าเธอหาคนที่ทำให้ท้องได้ล่ะก็เธอจะท้องให้พวกนั้นดูให้สะใจเลยว่าเธอเป็นผู้หญิง จะได้ไม่มาตอแยเธออีก

“เอาน่า แกเจอพี่ชายฉันแล้วเขาถามว่าทำไมไม่กลับพร้อมกันแกก็หาเหตุผลให้ดีๆ หน่อยล่ะ” กันย์ธาราบอกก่อนที่ทั้งสองจะแยกย้ายกันขึ้นไปทำงานตามหน้าที่ของตัวเอง