ลิขิตแห่งรัก

ความลับที่ไม่เคยพูด2

หลังจากที่ทำรั้วบ้านเสร็จแล้วก็ไม่ห่วงกังวล นางหยิบเอาหม้อไห กะทะจานชามที่ท่านตาเก็บซ่อนไว้ออกมาใช้ทุกอย่าง แม้กระทั่งผ้าห่มผ้านวมที่พวกหลี่เหิงใช้นางก็นำออกมา

ซ่งจื่อหรูตื่นแต่เช้า นางนำหมูเนื้อแดงมาหั่นลูกเต๋า หมักเครื่องเทศจากนั้นก็นำมาเคี่ยว นำข้าวเหนียวมาแช่ และข้าวสารมาแช่ ต้มกระดูกหมูที่ซื้อมาต้มในหม้อใบใหญ่ มันหมูนำมาเจียว หลังจากได้น้ำมันก็พักไว้ กากหมูไว้กินเล่น

"พี่รองท่านตื่นแล้วหรือ ไปช่วยข้าส่องไฟที่บึงบัวหน่อย"

หลี่หานพยักหน้า นางสั่งให้หลี่หานเด็ดใบบัว ส่วนตนเองถกขากางเกงก้มๆเงยๆสักพักก็ได้รากบัวอวบเท่าข้อมือเด็กมาห้าท่อน ล้างดินจนเกลี้ยง พากันเดินกลับบ้าน นำรากบัวไปล้างที่ลำธารอีกที หลี่เหิงตื่นแล้วซ่งจื่อหรูให้เขารีบกลับก่อนที่หวังซื่อจะตื่น เอากากหมูห่อใบบัวส่งให้กินระหว่างทางและฝากไปให้ท่านย่าใหญ่ด้วย

"พี่ใหญ่รีบไปเถอะนางไม่พบท่านมานาน หากตื่นมาเจอหน้ากันนางย่อมไม่ปล่อยท่านกลับไปโดยง่ายแน่ๆ เรื่องที่ท่านแอบกลับมาคงปิดอาสี่ไม่อยู่ รอปู่ใหญ่ทำเรื่องเสร็จเรียบร้อยข้าจะส่งข่าว เงินที่ให้เมื่อวานหากจำเป็นก็ใช้เถอะ"

หลี่เหิงพยักหน้าก่อนจะมองดูมารดาที่นอนหลับด้วยสายตาห่วงใย จากนั้นก็สาวเท้าเข้าในหมู่บ้านรีบไปบ้านของหลี่ฝูเหยาก่อนที่จะมีคนเห็น

ซ่งจื่อหรูหั่นรากบัวใส่หม้อต้มกระดูก นำข้าวสารมาคลุกกับเกาลัด มันเทศ และเนื้อหมูตุ๋น ประมาณห้าห่อ หลังจากนั้นก็ห่อใบบัวแล้วใส่เข่งไม้ไผ่นำไปนึ่ง ข้าวเหนียวกรอกใส่ลงในรากบัวจากนั้นนำรากบัวที่เฉือนออกมาปิดยึดด้วยไม้กลัด แล้วนำลงต้มทำทุกอย่างเรียบร้อยก็เคี่ยวน้ำตาลทรายแดงจนเหนียวนิดหน่อย หั่นข้าวเหนียวรากบัวที่สุกนำลงจี่ในกะทะ วางใส่จานราดด้วยน้ำตาลเคี่ยว จัดของทุกอย่างใส่จานวางลงตระกร้าไม้ไผ่ ปิดด้วยผ้าขาว จากนั้นก็ตรงไปบ้านสกุลฮั่วครั้งนี้นางเพียงแค่แขวนไว้หน้าประตู ก่อนจะเดินไปบ้านปู่เก้า

ฮั่วเฟยหย่งมองตามร่างเล็กๆนั่นไป เขานำอาหารที่นางให้ไปให้ร้านหมอในเมืองตรวจสอบ พบว่านางใส่สมุนไพรบำรุงในอาหารเสมอ สามวันมานี้ฮั่วหรานสีหน้าดีขึ้นดูมีเลือดฝาดบ้างแล้วกลางคืนก็ไม่ไอเหมือนเมื่อก่อน เขาเองก็รู้สึกผิดที่โกรธนางครั้งก่อน คงต้องใส่ใจนางมากขึ้นอีกหน่อยไม่เช่นนั้นพระชายาของเขาคงไม่พอใจอีกทั้งเขาเองก็รู้สึกผูกพันกับเด็กคนนี้ไม่ต่างจากฮั่วหราน

ถึงด้านตะวันตกของหมู่บ้านปู่เก้าเพิ่งตื่นกำลังค่อยๆคลำหาทางมาที่ครัวเพราะดื่มน้ำในมิติสายตาของปู่เก้าเห็นลางๆแล้ว เขาคิดว่าเพราะอาหารการกินดีขึ้นจึงขอบคุณหลานสาวพี่น้องคนนั้นจริงๆ วันนี้เขาจะต้มไข่ที่เหลืออีกสองฟอง

"ปู่เก้า อรุณสวัสดิ์เจ้าค่ะ"ซ่งจื่อหรูทักทาย

"อ้อจื่อหรูหรืออรุณสวัสดิ์ๆ มาแต่เช้าเชียว ขอบใจเจ้ามากที่พาคนมาช่วยซ่อมบ้านให้ข้า"

"ปู่เก้าท่านอย่าเกรงใจเลยเจ้าค่ะ วันนี้พวกเราจะนำไปขุดมันเทศ นี่เป็นอาหารเช้ากับมื้อกลางวัน ข้าวางไว้ตรงแคร่หน้าบ้านนะเจ้าคะ ข้าต้องรีบกลับแล้ว"

"พี่สี่ ข้าขอไปด้วยได้ไหม" เด็กน้อยเดินออกมาจากในบ้านเขาคือหลี่อาไช่

"หืม อาไช่เจ้ามีแรงแล้วลุกได้แล้ว มีคนขึ้นเขาเยอะแล้วจะเอาลูกเจี๊ยบเพิ่งหายป่วยอย่างเจ้าไปทำอะไร"

"แต่ว่าข้า ข้าอยากหาอาหารท่านปู่จะได้ไม่อดอีก"หลี่อาไช่เอ่ยเสียงเบาเขาอยากหาเสบียงเก็บไว้ท่านปู่แก่แล้ว ท่านแม่ส่งของมาให้ก็ถูกแย่งไปจนหมด

"อาไช่ ถ้าอยากช่วยพี่สี่ก็ไปอยู่บ้านข้าเล่นเป็นเพื่อนจื่อเย่วกับจื่อห่าวสิ ค่าจ้างเจ้าข้าจะจ่ายเป็นมันเทศกับไข่ไก่แล้วกันเอาตามนี้แหละ"

คนเดินจากไปแล้วแต่ความอบอุ่นยังทิ้งไว้ให้สองปู่หลาน

"ไปเถอะอาไช่ ดูแลน้องๆให้ดีสมกับที่พี่สี่ไว้ใจ ล้างหน้าล้างตากินข้าวเช้าแล้วค่อยไป"

ปู่กับหลานนั่งกินข้าวด้วยน้ำตานองหน้า ตั้งแต่ลูกสะใภ้ถูกจับไปขายเป็นอนุ ชีวิตพวกเขาก็แย่ลง สามมื้อมานี้ล้วนเป็นเด็กคนนั้นส่งมาให้