ลิขิตแห่งรัก

แบ่งลูกเสือให้เด็กๆ

ทั้งหมดลงมาเกือบถึงบริเวณเชิงเขาก็ได้ยินเสียงร้องขอความช่วยเหลือ ฉินลู่โดดไปพริบตาก็หิ้วชายคนหนึ่งมาผมเผ้ารุงรัง ซ่งจื่อหรูเห็นคนผู้นั้นก็ส่งสายตาอาฆาตฉายแววสังหารทันที นางเดินมายังคนๆนั้นก่อนจะนั่งลงใช้มือจับผมของเขาบังคับให้เงยหน้าขึ้น ส่งเสียงน่าขนลุกออกมา

" จางอวิ๋น เจ้าไม่อยู่ตำบลใช้ชีวิตเช่นคุณชายทั่วไป มาทำอะไรที่เขาเทียนซานแห่งนี้ "

" เจ้าๆๆ นังสารเลวเป็นเจ้านี่เองเจ้ากล้าทำร้ายข้าๆจะให้ท่านพ่อข้าจัดการเจ้าซะคอยดู ให้ข้าเอาน้องๆเจ้าไปขายได้ก่อนเถอะ ข้าจะขายเจ้าให้ซ่องนางโลม"

ซ่งจื่อหรูมองขึ้นฟ้าสูดลมหายใจจ้าวเฟยหรงพูดถูกน้องๆของนางยังต้องการให้นางปกป้อง

"เจ้าคิดแตะต้องน้องข้า ย่อมได้แต่ต้องดูว่าเจ้ามีปัญญาพอไหม หลี่ต้าเหวินคนชั่วนั่นเจ้าไม่ต้องห่วง ข้าจะส่งมันไปรับใช้คุณชายเช่นเจ้าทีหลัง"

ซ่งจื่อหรูเอ่ยเสียงเย็นชาพูดจบนางก็คว้ามีดสั้นมาก่อนจะตัดเอ็นข้อเท้าทั้งสองข้างของจางอวิ๋นแล้วทิ้งให้อยู่ตรงนั้นสะพายตระกร้าเดินจากไป ไม่มีใครพูดอะไรหลังจากเห็นเหตุการณ์ตรงหน้าในโลกนี้จะมีเรื่องกับใครก็ได้แต่คนที่ไม่ควรแตะต้องคือเด็กน้อยแซ่ซ่งสองคนนั้นจริง

ผู้หญิงคนนี้ทั้งช่วยเหลือชาวบ้านที่อดอยาก ทั้งหางานให้เด็กๆทำ หาหนทางรอดให้ผู้คนจิตใจโอบอ้อมอารี ใครจะคิดว่าเวลาลงมือจะเหี้ยมโหดเพียงนี้ เดินจากไม่นานก็ได้ยินเสียงโหยหวนของจางอวิ๋นดังมาแว่วๆ สัตว์ป่าที่ได้กลิ่นคาวเลือดคงตามกลิ่นมา พรุ่งนี้แม้แต่กระดูกคงไม่เหลือ ยามโหย่ว(17.00-18.59) ก็มาถึงลำธารหลังบ้านจากนั้นก็ข้ามลำธารมา ซ่งจื่อหรูปรับสีหน้าให้เป็นปกติก่อนจะเรียกหาคนข้างใน

"จื่อเย่ว จื่อห่าวพี่กลับมาแล้ว" เสียงวิ่งของเด็กๆมาแต่ไกลๆประตูรั้วเปิดออกก็เห็นเด็กสมคนยืนเรียงราย จิงเสวียนทำความเคารพจ้าวเฟยหย่ง ก่อนจะทำความเคารพองค์ชายทั้งสอง

จ้าวอ๋องไม่แปลกใจแล้วเจ้าห้าคนนี้คงติดต่อกันมาตลอด เซียวอวี้หรานเดินออกมาองครักษ์ทั้งหมาดทำความเคารพนาง

"ถวายพระพรพระชายาพะย่ะค่ะ"

"ท่านอ๋อง ไหนว่าไปคราวนี้อาจจะหลายวันไงเพคะ ท่านหมอเมิ่งลำบากท่านแล้วเจ้าด้วยอาหรู"เซียวอวี้หรานแปลกใจ

"พี่ใหญ่ ท่านเหนื่อยแล้วข้าจะไปยกน้ำให้ท่านดื่ม"ซ่งจื่อห่าวจุงมือพี่สาวเข้าบ้าน

"ข้าจะไปเตรียมน้ำให้ท่านอาบเจ้าค่ะ"ซ่งจื่อเย่วรีบไปเตรียมน้ำ

" พี่สะใภ้ข้าคิดถึงท่าน"จ้าวเฟยเซียนกอดเอวนางไว้

ซ่งจื่อหรูนั่งลงลูบหัวพวกเขา ก่อนจะดึงเข้ามากอด แววตาอาฆาตเหมือนมัจุราชกำลังมองหาเหยื่อตอนนั้นหายไป ซ่งจื่อหรูปรับสีหน้าให้เป็นปกติแล้วยิ้มแย้มกับน้องๆ

"เด็กดี อยู่กับอาสะใภ้ดื้อหรือไม่ อาสะใภ้พวกเขาไม่ทำให้ท่านลำบากใช่ไหมเจ้าคะ"

"ที่ไหนได้ พวกเขาเป็นเด็กดีทีเดียว นั่นเทียนเฟยกับเทียนหยางนี่ พวกเจ้ามาได้เช่นไร มารดาเจ้ารู้หรือไม่ มิใช่หนีออกมาหรอกนะ"

"ท่านอาสะใภ้ ท่านพี่รังแกข้าแถมเสด็จอาก็ใจดำยืนดูข้าถูกรังแกพะย่ะค่ะ"

จ้าวเทียนหยางกอดเอวนางพร้อมกับชิงฟ้องก่อน

"หรงเอ๋อร์ เหตุใดถึงรังแกน้องกัน เทียนหยางแม้จะซุกซนไปบ้านแต่เพราะน้องยังเด็ก พี่เจ้าทำรุนแรงตรงไหนบอกอาสะใภ้มาสิ"

ประโยคแรกดุบุตรชาย ประโยคหลังถามไถ่หลานสามีที่นางเองก็รักดั้งบุตรชาย

"หลานชายเสด็จแม่รังแกอาหรูพะย่ะค่ะ"คอยดูสิแม่ข้าจะเข้าข้างใคร หึหึ

" ได้อย่างไร เทียนหยางเจ้าเป็นบุรุษเหตุใดหาเรื่องสตรี อาหรูมาให้ข้าดูสิเจ้าเจ็บส่วนไหนหรือไม่ "

จ้าวเทียนหยางถูกเมินอีกตามเคยหากรู้เช่นนี้เขาไม่ตามมาก็ดี นอนอยู่หอฮวาเซียงยังจะดีเสียกว่า

"ท่านอ๋องพาองค์ชายใหญ่เข้าไปพักข้าในเถอะเพคะ อาสะใภ้ข้าได้ดอกไม้ป่ามาหลายชนิดเลยเจ้าค่ะ เด็กๆพี่มีของมาฝากด้วย"

ซ่งจื่อหรูนำของออกมา เด็กทั้งสามดีใจพอนางปลดตระร้าลงก็เห็นลูกเสือสามตัวนอนหลับอยู่ เซียวอวี้หรานมองหน้าท่านอ๋องของนาง นี่ไปทำอะไรให้อาหรูโกรธเคืองกันถึงไม่เรียกว่าท่านอาฮั่วเช่นเดิม หากเป็นเช่นนั้นข้าก็จะโกรธท่านเช่นกัน

"ลูกเสือสามตัว เลือกคนละตัวแบ่งกันเลี้ยง รับผิดชอบกันเองเข้าใจหรือไม่"

เด็กทั้งสามพยักหน้าซ่งจื่อหรูนำพวกมันออกจากตระกร้าก่อนจะให้พวกมันเป็นคนเลือกเองว่าจะเดินไปหาใคร จากนั้นเด็กๆก็อุ้มมันขึ้นมา แล้วพากันเดินกลับไปที่ลานบ้าน มีเสียงเรียกจากหน้าบ้านซ่งจื่อหรูจึงหันไปกำชับผู้มาใหม่ทุกคน

"ที่นี่ชาวบ้านอยู่กันอย่างสงบ พวกท่านเป็นแค่ญาตของท่านอ๋อง อืมท่านอาฮั่วเท่านั้น ตำแหน่งในวังอะไรนั่นไว้ใช้เวลาพวกท่านอยู่กันเอง" จากนั้นก็เดินไปเปิดประตู ทั้งหมดมองตามนางไป ดูท่าจางอวิ๋นคนนั้นคงถูกค่ายกลนี้ผลักออกไป เด็กคนนี้ยั่วยุไม่ได้จริงๆ