ลิขิตแห่งรัก

ขึ้นเขา

ทั้งคู่เดินมาเพียงครึ่งถ้วยชาก็ถึงตีนเขา มีรอยเท้าชาวบ้านที่มาหาของป่าเต็มไปหมด ซ่งจื่อหรูจึงหันมาพูดกับฮั่วเฟยหรง

"ท่านพี่ฮั่ว พวกเราไปอีกด้านเถอะทางนี้คงไม่มีอะไรเหลือให้หาแล้ว"ซ่งจื่อหรูชักชวน

"อืม"

ฮั่วเฟยหรงเพียงแค่พยักหน้าแล้วเดินนำซ่งจื่อหรูไปอีกด้าน ซ่งจื่อหรูตัวเตี้ยกว่าจึงส่งมีดให้เขา เมื่อฮั่วเฟยหรงรับมีดมาฮั่วเฟยหรงก็ใช้มันฟันกิ่งไม้ที่ระเกะระกะพร้อมกับมองหาอาหารหรือผักป่าที่กินได้ เดินมาเกือบครึ่งชั่วยามก็ถึงบริเวณที่มีต้นไม้สูงสลับเตี้ย มีลูกหล่นอยู่บนพื้นลักษณะมีหนามแหลมหล่นอยู่ใต้ต้นและบนต้นอีกมากมาย มันคือต้นเกาลัดแม้ว่าล่วงหน้าจะรู้ว่าตรงนี้มีอะไร แต่ซ่งจื่อหรูก็เหนื่อยพอประมาณ

ตอนที่สำรวจนั้นเป็นเพียงร่างวิญญาณ แต่พอตอนนี้ต้องเดินเท้าเข้ามากลับรู้สึกเหนื่อยยิ่งนัก ที่บ้านไม่มีข้าวสาร แต่เกาลัดสามารถต้มเป็นโจ๊กได้ ดูเหมือนพายุฤดูร้อนน่าจะอยู่อีกสองสามวัน หาเจอเห็ดให้มากหน่อยตากแห้งเอาไว้คงพอมีอาหารให้กิน ข้างบ้านมีลำธาร ปลามีไม่น้อยคนยุคนี้ไม่นิยมกินปลาเพราะมีกลิ่นคาว แต่นางกินได้แถมยังสามารถทำให้อร่อยด้วย

"ท่านพี่ฮั่ว เรามาเก็บเกาลัดกันเถอะ"

"หนามแหลมเพียงนี้เจ้าจะเอาไปทำอะไร"

"ข้างในหนามแหลมนี้ผลของมันอร่อยยิ่งนัก ท่านพี่ฮั่วช่วยข้าเก็บหน่อยได้หรือไม่ เดี๋ยวเราค่อยไปต่อ" ซ่งจื่อหรูอธิบายแก่เขา ฮั่วเฟยหรงคิดว่าขากลับค่อยเก็บน่าจะสะดวกกว่า

"ไปก่อนเถอะขากลับค่อยเก็บจะได้ไม่หนัก"

"อืม...เช่นนั้นก็ดีพี่ชายท่านเคยกินเห็ดหรือไม่"

"อืม..แต่เห็ดบางชนิดมีพิษเจ้าไม่มีความรู้ก็อย่าเก็บส่งเดช อาจกินแล้วตายได้"

"ขอบคุณมากเจ้าค่ะท่านพี่ฮั่ว ข้าจะจำไว้"

"เจ้าเรียกข้าเฟยหรงก็พอ ไปกันต่อเถอะ"

"อ้องั้นข้าเรียกท่านว่าพี่หรงแล้วกันนะเจ้าคะ ท่านเรียกข้าอาหรูหรือจื่อหรูก็ได้เจ้าค่ะ"

"งั้นก็ตามใจเจ้าเถอะ ก็แค่คำเรียกขานเท่านั้น"

"จริงสิพี่หรงเมื่อเช้าข้าไปบ้านท่านเหตุใดท่านถึงมาจากทางหมู่บ้านล่ะเจ้าคะ"ซ่งจื่อหรูสงสัยเพราะทางที่เขามาเดินมาจากทางหมู่บ้าน

"เมื่อวานท่านป้าสี่บอกว่าจะเขียนจดหมายฝากคนไปให้บุตรชายที่อยู่เมืองหลวง เช้านี้ข้าจึงไปเขียนให้นาง ว่าแต่เจ้าไปบ้านข้าทำไม"

"ท่านป้าหูให้น้องห้าของข้ามาบอกว่าจะไปเยี่ยมญาติ ปกติข้าจะเอาน้องไปฝากนานาง ที่บ้านข้าก็ไม่มีอะไรให้กินข้าจึงจำเป็นต้องขึ้นเขา จะพาน้องๆ มาด้วยก็ไม่สะดวกจึงจำเป็นต้องรบกวนอาสะใภ้ฮั่วอย่างไม่มีทางเลือกเจ้าค่ะ"

"ได้ยินว่าเจ้าบาดเจ็บเพราะท่านย่าของเจ้า" เขาได้ยินมาว่าแม่เฒ่าหลี่ทุบตีหลานสาวจนนางสลบไป" เขาได้ยินเรื่องแม่เฒ่าหลี่กับนางมาบ้าง

"อืม...เอ๊ะพี่หรงนั่นเห็ดสนเจ้าค่ะ พวกเรามาเถอะเก็บไปกัน เจ้าสิ่งนี้อร่อยมากเจ้าค่ะ"

"เจ้าเคยกิน?"

"เอ่อ..พี่หรงพูดตามตรงท่านตาของข้าเป็นคนมีความรู้ เดิมอาศัยอยู่ชายแดนระหว่างต้าเหลียงกับเป่ยเหลียง แต่เพราะหมู่บ้านที่ท่านตาของข้าเคยอาศัยอยู่มีโรคระบาด อีกทั้งยังมีสงคราม จึงจำใจต้องทิ้งถิ่นอาศัยเดิมระหกระเหเร่ร่อนจนมาถึงหมู่บ้านหลี่ซานแห่งนี้เจ้าค่ะ ความรู้ส่วนมากท่านตาเป็นคนสอน"

"อืม...นับว่าเจ้าโชคดี ชาวบ้านน้อยคนนักจะมีความรู้"

ตั้งแต่เกิดเรื่องเขาแทบจะไม่คุยกับใครเลย ตั้งแต่มาอยู่ที่นี่วันนี้เป็นวันที่เขาพูดมาก็ที่สุด แถมยังพูดคุยกับเด็กน้อยตรงหน้า นางช่างไร้เดียงสาเสียจริงๆ ขนาดทุกข์ยังยิ้มแย้มได้ เวลาที่นางยิ้มเหมือนดวงดาวกำลังทักทายเขาอย่างไรอย่างนั้น สดใสเสียจริงๆ

หากซ่งจื่อหรูรู้ว่าฮั่วเฟยหรงเห็นนางเป็นเด็กสาวบริสุทธิ์ไร้เดียงสาคงรู้สึกจั๊กจี้ นางนี่นะไร้เดียงสา กว่าจะขึ้นมาเป็นผู้บริหารของเจียงหม่ากรุ๊ปใครจะรู้ว่านางใช้เล่ห์เหลี่ยมไปมากเท่าใด ต้องต่อกรกับเสือ สิงห์กระทิง แรด ตาเ*******ูทั้งหลายอีก เหลือแค่ฆ่าคนวางเพลิง และใส่ร้ายคนอื่นเท่านั้นที่นางยังไม่ได้ทำ แต่ก่อนหน้า นางทำในสิ่งที่แม้แต่พวกเขาก็คิดไม่ถึงเชียวล่ะ เก่งกาจแล้วอย่างไร แต่สุดท้ายก็ต้องมาตายเพราะน้ำมือคนกันเอง นี่แหละชีวิตคน

เสียงกุกกักๆ ดังมาจากกอหญ้า ซ่งจื่อหรูหยิบก้อนหินขนาดเท่าผลผิงกั๋วก่อนจะเห็นขนแสนสวยค่อยๆ เยื้องย่างออกมานางกะจังหวะแล้วขว้างออกไปพริบตาเดียวไก่ฟ้าตัวนั้นก็นอนแน่นิ่งอยู่บนพื้น จากนั้นก็หันมาพูดกับฮั่วเฟยหรง

"พี่หรงพวกเรากลับกันเถอะ แวะไปเก็บเกาลัดไปต้มโจ๊กสักหน่อย เดี๋ยวฝนตกจะลงเขาลำบาก เกาลัดสามารถต้มโจ๊กได้ เวลานี้บ้านข้าข้าวสักกำมือยังไม่มีเลย"

ทั้งสองพากันย้อนกลับมาทางเดิม เจอไก่ฟ้าอีกครั้ง คราวนี้ซ่งจื่อหรูปาพลาดขณะที่นางนั่งเสียดายอยู่นั้น ฮั่วเฟยกรงก็โบกมืหนึ่งทีจากนั้นไก้ฟ้าสองตัวก็ลอยกระแทกต้นไม้ตกมาตาย แน่นอนซ่งจื่อหรูไม่เห็นการกระทำนั้น

"ข้าปาได้สองตัวเจ้าไปเก็บมาเถอะ"เขาส่งไก่ให้นาง

ซ่งจื่อหรูยิ้มหวานนางเก็บไก่ฟ้าที่ตายแล้วมา จากนั้นก็มาถึงดงเกาลัดจึงพากันลงมือเก็บผลเกาลัดจนเต็มตระกร้า วางเห็ดสนไว้ด้านบน จากนั้นหาผักป่ามาปิด เก็บฟืนอีกสองมัด ร่างกายนี้ช่างทรหดอดทนตรงข้ามกับสรีระเสียจริงๆ

“มาข้าช่วยเจ้าแบก ส่วนเจ้าก็หิ้วไก่ฟ้าสามตัวนี้ไป”

ฮั่วเฟยหรงส่งไก่ป่าให้ซ่งจื่อหรู ก่อนจะรับเอาตระกร้าของนางมาแบกเอง เดินลงเขามาก็เจอกับคนที่ไม่อยากเจอเข้าพอดี