ลิขิตแห่งรัก

มิติของคุณปู่

ขณะที่มึนๆงงๆ ก็ถูกเหวี่ยงมายังสถานที่แห่งหนึ่ง เบื้องหน้ามีไร่กับบ้านหลังเล็กๆ นี่มันไร่ของคุณปู่ แต่เหมือนจะย่อส่วนลงเหลือเพียงประมาณ สามไร่ มีโรงเรือนกับบ้านหลังน้อยๆ ซ่งจื่อหรูเดินสำรวจ

"มีลำธารตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน เฮ้อนี่เจ๊ตายกลายเป็นวิญญาณอีกรอบเหรอ Oh my god . ถ้าให้ตายหลายรอบจะให้เกิดใหม่ทำไม นี่เทพชะตา ท่านว่างมากหรือ ข้าไม่ได้เสียใจหรอกก็แค่สงสารแต่เด็กพวกนั้นถ้าตื่นมาแล้วรู้ว่าพี่สาวตัวเองตายไปแล้วจะทำอย่างไร"

คุณปู่"คิดอะไรมั่วซั่วกัน หลานยังไม่ตายสักหน่อย"

ซ่งจื่อหรู"คุณปู่ คุณปู่จริงๆด้วย หนูตายแล้วหรือว่าฝันอยู่กันแน่ คุณปู่ขาหนูคิดถึงคุณปู่มากเลยค่ะ คุณพ่อกับคุณแม่ล่ะคะ พวกท่านอยู่ที่ไหน"

ซ่งจื่อหรูกอดซ่งฮั่นเหลียงแน่น

คุณปู่"เด็กโง่ หลานยังไม่ตาย ที่นี่คือกำไลที่หลานใส่ติดตัวตลอดเวลา นี่เป็นสิ่งที่ปู่สามารถทำเพื่อหลานได้ จำไว้จงใช้มันอย่างมีสติ"

ซ่งจื่อหรู"คุณปู่หมายความว่ายังไงคะ หนูไม่เข้าใจ"

คุณปู่"เดี๋ยวหลานก็รู้เอง เรื่องนี้แม้แต่น้องๆก็เอ่ยไม่ได้ สิ่งที่พวกเขาตามหา มันอยู่กับหลานมาตลอด"

ซ่งจื่อหรือ"ใครตามหาอะไรคะ คุณปู่ขาทำไมหนูไม่เข้าใจสักอย่าง"

คุณปู่"ปู่ต้องไปแล้ว หลานรักบางอย่างต้องรอให้ถึงเวลาของมัน"

ซ่งฮั่นเหลียนจากไปแล้วซ่งจื่อหรูพยายามตะโกนแต่คุณปู่ของเธอก็ไม่หันมา เด็กสาวได้แต่นั่งร้องไห้ ผ่านไปเกือบสองชั่วโมงเธอจึงตั้งสติและรับรู้ว่าครั้งนี้คุณปู่จากไปแล้วจริงๆ

ซ่งจื่อหรูเริ่มสำรวจสิ่งที่อยู่ตรงหน้า พบว่า มีแม่ไก่และลูกหมูในโรงเรือนอยู่พอประมาณ มีไข่ที่กำลังฟักอยู่เกือบสามร้อยตัว นี่เป็นสิ่งที่ทำให้เธอต้องขับรถกลับมา เพราะดูแลลาไปดูแลแม่ที่ป่วย ซ่งจื่อหรูในชาติก่อนเป็นห่วงเจ้าไก่น้อยและลูกหมูที่เพิ่งจะเอาลงฟาร์ม สำรวจผลไม้มีประมาณ2ไร่ มีต้นใบชาหลายชนิด อยู่สายพันธ์ละ20ต้น เหลืออีกหนึ่งไร่เป็นที่ดินเปล่า สำรวจต่อในบ้าน มีเครื่องเทศและสมุนไพรพอประมาณ ตำราการวางค่ายกล พิมพ์เขียวแบแปลนก่อสร้างต่างๆ ม้วนอยู่ในตระกร้าหวาย มีตู้หลังนึงกว้างประมาณ1.8เมตรสูง2.5เมตร เปิดดูก็เห็นแผ่นกระดาษมากมาย ในกระดาษวาดแบบบ้านโบราณ โต๊ะ ตู้ เตียง มีกล่องใบเล็กทำจากไม้พยุง วาดลวดลายนกฟีนิกซ์สีทอง ลายเดียวกับที่สักอยู่บนแขนของเธอกับน้องๆเลย ผนังห้องเป็นรูปวาดขนาดใหญ่เท่ากับข้างฝา ดูเหมือนสถานที่ คล้ายพระราชวังโบราณ แต่เหมือนจะอยู่ใต้ดิน มีของหลายอย่างแต่ไม่มีอาหารและเงินเหมือนนิยายที่เคยอ่านสักนิด มีมิติแล้วยังต้องลำบากอีก ต้องเลี้ยงหมูเลี้ยงไก่ ทำไร่ทำสวน เฮ้อมีกับไม่มีต่างกันตรงไหนนะ กล่องใบนั้นไม่ได้ถูกเปิดเพราะมีเสียงดังจากข้างนอกเสียก่อน

ซ่งจื่อหรูรู้ว่าพรุ่งนี้ชาวบ้านจะมาช่วยจึงขุดมันเทศไว้เกือบสองร้อยหัวนางเข้าไปหยิบออกมาให้คนที่มาช่วยตัดต้นไผ่วันนี้

"ท่านลุงท่านอารอก่อนสักครู่เจ้าค่ะสิ่งนี้คือมันเทศ ท่านตาข้าทดลองปลูกเอาไว้ในรั้วบ้านข้าเองก็ทดลองหลายครั้งจนสุดท้ายก็สำเร็จ พวกท่านสามารถต้มหรือนำไปเผากินได้ รับไปเถอะเจ้าค่ะ"

"เอ๋ มันเทศคือสิ่งใดกันเจ้าก้อนดำๆนี้นะหรือ"

"มันกินได้จริงขอรับปู่สาม แถมยังหวานและอร่อยอีกด้วย เวลานี้อาหารหายากยังดีที่ท่านตามีความรู้และสั่งสอนพี่ใหญ่ เดิมทีเกรงว่าคนจะไม่เชื่อถือแต่คนเรายามอดอยากกระทั่งเปลือกไม้ยังกินได้ นับอะไรแค่มันเทศขอรับ"ซ่งจื่อห่าวเอ่ยขึ้น

"นี่คือมันเผา พวกเรากินแล้ว ทุกท่านลองกินดูสิเจ้าคะ"

เมื่อซ่งจื่อเย่วพูดจบทุกคนก็บิชิมคนละนิดละหน่อยหลังจากนำเข้าปากต่างก็ติดใจและรับมันเทศมาคนละสองหัว

"พี่รองพรุ่งนี้ข้าว่าจะบอกท่านปู่ใหญ่ว่าสิ่งนี้กินได้ ชาวบ้านจะได้มีเสบียงเพิ่มอีกหนึ่งอย่าง"

"ก็ดี ชาวบ้านอดอยากนัก น้องสี่หากเจ้าช่วยพวกเขาให้มีกินต่อไปจะมีคนคุ้มครองพวกเจ้าสามพี่น้องมากขึ้น" หลี่หานอยากให้ครอบครัวอารองมีชีวิตที่ดี ที่ผ่านมาเขารู้ว่าสาเหตุที่แท้จริงว่าเพราะอะไรอารองถึงถูกให้แยกบ้าน

เสียงกุกกักๆข้างนอก ซ่งจื่อหรูจึงรีบออกมา เงี่ยหูฟังว่าเสียงอะไร สักพักเสียงนั้นเงียบไป เมื่อไม่มีอะไรก็ล้มตัวลงนอน ช่างเถอะพึ่งผู้อื่นมิสู้พึ่งตนเอง มิติใดเล่าจะเท่าสองมือ หลังจากคิดตกก็หลับไป

จิงเสวียน"ซื่อจื่อ สองคนนี้เป็นน้องชายของหวังชุ่ยฮัวป้าสะใภ้ใหญ่ของแม่นางซ่งขอรับ จะให้จัดการเช่นไรขอรับ"

"จับไปโยนในป่าบนภูเขา จำไว้อย่าให้ท่านอ๋องรู้"

องครักษ์ทั้งสองคำนับ ก่อนจะหิ้วหวังหมาจื่อกับหวังโก่วจื่อไปยังป่าด้านในของภูเขาชิงลั่ว ฮัวเฟยหรงให้ยิ้มเหี้ยมเกรียม เขาจะปกป้องนางกับน้องๆ ใครกล้าคิดร้ายต้องถามว่าเขายินยอมหรือไม่ องครักษ์ทั้งสองมองหน้ากัน รอยยิ้มนี้เหมือนจะมีคนเดือดร้อน

จิงอี้"สะใภ้ใหญ่บ้านหลี่รู้เรื่องนี้หรือไม่ไปสืบมา