ลิขิตแห่งรัก

ปรึกษาหารือ3

ปลายยามซวี(19.00-20.59)เกวียนวัวค่อยๆเคลื่อนเข้ามาในหมู่บ้าน แล้วหยุดตรงที่หน้าบ้านของหลี่ฝูเหยา หลี่ต้าจูยืนรออยู่แล้ว หลี่เหิงลงจากเกวียนมา ก่อนจะคาราวะเขา

"เหตุใดไม่เจอเพียงปีกว่าเจ้าซูบผอมเพียงนี้ เจ้าใหญ่เงินที่ทางบ้านส่งไป ไม่พอให้เจ้ากินอยู่หรือ"หลี่ต้าจูเอ่ยถามหลานชายคนโต

"พี่ใหญ่ ท่านผอมมากท่านแม่อยู่บ้านน้องสี่ ท่านย่าพอทะเลาะกับท่านพ่อเสร็จก็ออกไปนางบอกจะกลับบ้านเดิมสักสองสามวัน ไม่อยากเห็นหน้าพวกเรา" หลี่หานเอ่ยกับพี่ชาย ก่อนจะพากันเดินเข้าบ้านหลี่ฝูเหยา หลี่เหิงถามอาการของหวังซื่อกับซ่งจื่อหรู

"ตอนนี้นางเป็นอย่างไรบ้าง"หลี่เหิงถามน้องสาว

ซ่งจื่อหรู"อาการ Panic ละมั้ง อ้อข้าหมายถึงนางสะเทือนใจน่ะ"

หลี่ต้าจูทักทายลุงใหญ่ของเขาก่อนจะเอ่ยกับหลี่ฝูเหยาอย่างเกรงใจ

"ลุงใหญ่รบกวนท่านอีกแล้ว เป็นอย่างที่ท่านกล่าวมาคนบ้านข้าหาเรื่องไม่เว้นวันจริงๆ"

"ช่างเถอะๆ ใครใช้ให้เจ้าเป็นลูกเจ้ารองน้องชายข้าล่ะ วันนี้มาดึกดื่นมีอะไรกันแน่"

หลี่ต้าจูเป็นคนเอ่ยขึ้น จากนั้นก็ตามด้วยหลี่หาน ยังไม่ทันฟังจนจบหลี่ฝูเหยาก็แทบจะไปที่ตำบลลากคอหลี่ต้าเหวินมาลงโทษตามกฎบรรชนเสียจริงๆ

"ท่านพ่ออย่าโมโหเลย ระวังสุขภาพด้วยขอรับท่านฟังเด็กๆพูดให้จบก่อน" ซ่งเหวินปลอบบิดาที่จริงเขาเองก็อยากจะตีหลี่ต้าเหวินคนนั้นเสียจริงๆ

"เขายังทำเรื่องอะไรอีกบอกมาให้หมด"

เมื่อเห็นหลี่เหิงไม่กล้าเอ่ยปากเอาแต่ก้มหน้าซ่งจื่อหรูจึงถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะเป็นคนพูดเอง

"อาสี่บังคับพี่ใหญ่วาดภาพลามกเพื่อไปแลกเงินมาให้เขากับเพื่อนได้ดื่มกิน หากพี่ใหญ่ไม่ยอมจะถูกอาสี่และพรรคพวกทำร้าย บางครั้งก็จะพาคนวิปริตที่ชื่นชอบบุรุษหน้าตาดีมาลวนลาม แต่โชคดีพี่ใหญ่มักจะหาข้ออ้างอยู่ช่วยอาจารย์ที่สำนักศึกษา จึงไม่ต้องถูกกระทำเรื่องน่าอายเหล่านั้น เพื่อนพี่ใหญ่ต่างก็ช่วยกันปกป้องเขาแต่นานวันเข้าก็เริ่มไม่ไหว"

"เจ้าใหญ่อายุเท่านี้ จะไปเรียนรู้เรื่องหยาบโลนเช่นนี้ได้อย่างไร"

"อาสี่บังคับพี่ใหญ่ให้ไปหอนางโลม อยู่หลังม่านดูพวกเขาทำเรื่องระหว่างชายหญิงแล้ววาดตามเจ้าค่ะ"ซ่งจื่อหรูอธิบาย

"สารเลวๆเกินไปแล้ว ตาเฒ่าถ้านี้เป็นเรื่องจริงเด็กๆสกุลหลี่คงถูกไล่ออกจากสำนักศึกษาจนหมด ข้าทนฟังไม่แล้วตาเฒ่าเอ้ย หลานชายท่านคนนี้ของท่านช่างเลวร้ายจริงๆ"

หลี่ซ่งเหวินตกใจกับเรื่องที่รับรู้ ส่วนบิดาเขายิ่งไม่ต้องพูด ตอนนี้หน้าดำเป็นก้นหม้อแล้ว

"ซ่งเหวิน ไปตามผู้อาวุโสทุกคนมา เรื่องนี้เกี่ยวพันกับสกุลหลี่ทั้งหมู่บ้าน เฉินซื่อนะเฉินซื่อเจ้าเลี้ยงลูกดีจริงๆ"

ซ่งเหวินไปตามผู้อาวุโสทุกคนมา ระหว่างทางได้บอกเล่าคร่าวๆ เมื่อมาถึงทุกคนจึงหน้าดำเป็นก้นหม้อ สายตาแทบจะฆ่าคนได้

"พี่ใหญ่ สกุลหลี่พวกเราแม้ไม่ร่ำรวยก็ยังหวังจะให้บุตรหลานรับราชการ หรือเป็นอาจารย์ เป็นนักบัญชีก็ยังดี"ปู่สามเอ่ยอย่างโมโห

"พี่ใหญ่ พี่สามพูดถูกการที่บุตรชายพี่รองทำเช่นนี้จะลากเอาเด็กทั้งหมู่บ้านลงน้ำคลองไปด้วย"

"ท่านปู่ทุกท่านใจเย็นๆก่อนนะเจ้าคะ วันนี้ข้ามีเรื่องปรึกษาทุกคน"ซ่งจื่อหรูบอกให้พวกเขาใจเย็นๆ

"ว่ามาเถอะ บ้านพี่รองหลานเจ็ดคนคงมีแต่เจ้าที่พึ่งพาได้ เด็กมีพ่อมีแม่ยังสู้เด็กกำพร้าไม่ได้ เหอะน่าขายหน้า"

หลี่ต้าจูและคนอื่นๆนั่งเงียบ ตอนนี้คงมีแต่ซ่งจื่อหรูที่จะกู้สถานการณ์ของพวกเขาได้ ผู้อาวุโสทุกคนกำลังให้ความสำคัญกับนาง

"ท่านปู่ทุกท่าน อาสี่คิดขายพี่สามกับน้องห้าให้บ้านขุนนางในอำเภอ ความจริงการขายคนที่มีทะเบียนราษฎร์นั้นผิดกฎหมาย ข้าเกรงว่าอาสี่มีสหายที่เป็นลูกหลานขุนนางอาจแอบถอดชื่อพวกนางออกจากทะเบียนลับหลังพวกเรา"

"เขากล้ารึ ลองทำสิข้าจะถลกหนังเขาซะ"

"ปู่ห้า สิ่งที่อาสี่ทำอยู่มีอะไรอีกบ้างที่ไม่กล้า ข้าอยากให้พี่สามกับน้องห้า เข้าทะเบียนพวกท่านบ้านใดบ้านนึงป้องกันไว้ก่อน หากอาสี่ทำเรื่องซื้อขายคนจริงๆเท่ากับค้ามนุษย์ ต่อให้กระโดดลงทะเลสาปซานซีหมู่บ้านของเราก็ล้างไม่เกลี้ยง"

"ที่น้องสี่พูดมาล้วนถูกแล้วขอรับ อาสี่เคยฉุดบุตรสาวคนอื่นมาขาย ข้าแม้จะรู้ก็ทำอะไรไม่ได้" หลี่เหิงที่เงียบมาตลอดเอ่ยขึ้น

"เอาตามนี้ ืเเอาเจ้าสามกับเจ้าห้าบ้านรองข้าทะเบียนบ้านข้านี่แหละ พรุ่งนี้ข้าจะไปตำบลแต่เช้า น้องสามน้องห้าเจ้ารับหน้าที่พาคนขึ้นเขา น้องสี่เจ้าอยู่หมู่บ้านคอยดูแลเด็กระหว่างที่พวกเราขึ้นเขา "

เมื่อหลี่ฝูเหยาสั่งงานน้องชายเรียบร้อยทุกคนจึงแยกย้าย