ลิขิตแห่งรัก

เกิดใหม่

เมื่อร่ำลาซ่งอวิ๋นห่าวเรียบร้อยทั้งสี่คนก็จับมือกันเดินตามแสงสว่างเบื้องหน้าไปยังทางเดินเล็กๆ เดินอยู่อึดใจนึงทั้งสี่ก็มาโผล่ที่กระท่อมดินมุงด้วยหญ้าคาหลังหนึ่งสภาพกระท่อมผุพัง หลังคาทะลุ กำแพงดินมีหญ้าขึ้นแซม

ยามลมพัดปลิวต้นหญ้าก็แกว่งไกวตามสายลม บริเวณกระท่อมมีรั้วไม้ไผ่ทำแบบง่ายๆ แทบจะใช้กันสิ่งใดไม่ได้เลย มีเถาวัลย์ขึ้นเลื้อยพันเต็มไปหมด บริเวณในรั้วก็มีไม้เลื้อยสลับกับต้นไม้ใบหญ้าที่ขึ้นรก

กระท่อมหลังนี้อยู่ติดบริเวณตีนเขามีลำธารกว้างประมาณ10เมตรลึกประมาณ60-80เซน กั้นกลางระหว่างบ้านกับภูเขาอีกลูก ด้านหน้าประตูรั้วมีบึงบัวขนาดเกือบ600-700ไร่สุดลูกหูลูกตา บริเวณบ้านทั้งหมดน่าจะประมาณ300ตารางวา ซ่งเหลียนฮวาทำสีหน้างงๆ เหตุใดจึงมาโผล่ที่นี่กัน

"หลานรัก หนูลองไปสำรวจบริเวณภูเขากับบึงบัวที่นี่สักหน่อยเถอะ สิ่งใดอยู่ตรงไหน ใช้ประโยชน์อย่างไรจงอย่าลืม พยายามจดจำรายละเอียดทุกจุดที่ผ่านตา เส้นทางไหนไปทางใดจงตั้งใจสำรวจให้ถี่ถ้วน มันจะดีต่อหลานในอนาคต"

ซ่งฮั่นเหลียงเอ่ยกับหลานสาว

แม้ว่าจะไม่เข้าใจที่คุณปู่สื่อสารมากนัก แต่เธอก็ยอมทำตาม เนื่องจากเป็นเพียงร่างวิญญาณการเคลื่อนที่จึงไม่เหน็ดเหนื่อย บนภูเขาทั้งสองล้วนมีแต่ของดี

ภูเขาที่ติดกับกระท่อมมีความสมบูรณ์มากมาย ถ้าใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ก็คงจะมีความสุข เขาสวยน้ำใส ธรรมชาติจริงๆ สำรวจอยู่นานนึกขึ้นได้ว่าพ่อแม่และคุณปู่รออยู่จึงรีบกลับมา

"เหลียนฮวา...จากนี้ไปลูกช่วยทำหน้าที่แทนแม่กับพ่อได้หรือไม่" ซ่งเหวินเอ่ยกับบุตรสาว

"หน้าที่อะไรคะ?" ซ่งเหลียนฮวาไม่เข้าใจคำพูดคุณพ่อของเธอ

ซ่งเหวินไม่ตอบคำถาม อยู่ๆพวกเธอก็เข้ามาอยู่ด้านในกระท่อมแล้ว ภาพตรงหน้าบนเตียงปูด้วยหญ้าฟาง มีเด็กสาวคนนึงนอนสลบอยู่ ข้างๆมีเด็กผู้ชายอายุประมาณสามขวบและเด็กผู้หญิงอายุประมาณห้าขวบคอยดูแล ทั้งสามใส่ชุดโบราณรอยปะชุนและสีเสื้อที่ซีดจนไม่อาจเห็นสีเดิม บ่งบอกถึงสภาพความเป็นอยู่ได้อย่างดี

เด็กผู้หญิงกำลังเช็ดหน้าและเช็ดตัวให้เด็กสาวที่นอนหลับไหลไม่ได้สติอยู่ ไหล่น้อยๆ สั่นไหวดูเหมือนคนกำลังสะอื้น ซ่งเหลียนฮวายืนมองภาพนั้นก่อนจะหันมามองหน้าพ่อแม่และคุณปู่ของเธออย่างตั้งคำถาม เด็กสองคนนี้ทำไมถึงเหมือนกันขนาดนี้ จึงเอ่ยถามพวกเขา

"แม่คะพ่อคะ ปู่คะ นี่มันเรื่องอะไรกันคะ"

ซ่งเหวินจับไหล่ลูกสาวหันมาหาก่อนจะใช้มือลูบหัว

"เด็กดีของพ่อ..จากนี้ไปลูกช่วยทำหน้าที่แทนพ่อกับแม่ด้วยนะ"ซ่งเหวินลูบหัวบุตรสาว

"พวกเราต้องไปแล้ว แม่ก็รักลูกนะเหลียนฮวาของแม่ ฝากพวกเขาด้วย ฝากดูแลพวกเขาด้วย"

"เสี่ยวฮวาของปู่ ยังมีบางอย่างที่ปู่ไม่สามารถทำให้สำเร็จลุล่วงได้ ฝากภาระนั้นไว้ที่หลานด้วย จงจำไว้ อย่าไว้ใจใครง่ายๆ หากเกินกำลังที่มีหลานก็จงถอยออกมา พวกเราต้องไปแล้ว"

ซ่งฮั่นเหลียงลูบศรีษะของเธอก่อนจะโอบกอดแล้วบอกลา

ทั้งสามร่ำลาไม่ปล่อยให้ซ่งเหลียนฮวาได้เข้าใจอะไร ซ่งเหวินกอดบุตรสาวก่อนจะผลักไหล่เธออย่างแรง ซ่งเหลียนฮวาผงะหงายหลัง เธอตกใจไม่ทันตั้งตัว จึงพยายามไขว่คว้าแต่คว้าได้เพียงความว่างเปล่าเท่านั้น เหมือนวิญญาณของเธอถูกแรงดูดมหาศาลกำลังกระชากไป ภาพที่คนทั้งสามโบกมือพร้อมกับยิ้มให้เธอซ่งเหลียนฮวารู้สึกถึงความมืด ก่อนจะหลับตาลงปล่อยตัวตามแรงดึงดูดนั้น

ภายในกระท่อม

"พี่รอง..พี่ใหญ่จะตื่นเมื่อไหร่หรือขอรับ?"ซ่งจื่อห่าวเอ่ยถามพี่สาวคนรองที่กำลังเช็ดหน้าให้พี่ใหญ่ของเขาอยู่

"จื่อห่าวอย่ากังวลเลยพี่ใหญ่เป็นคนดี สวรรค์ย่อมคุ้มครองแน่นอน"

ซ่งจื่อเย่วปลอบใจน้องชาย เด็กน้อยเช็ดตัวให้พี่สาวที่นอบหลับไหลอยู่พร้อมขอบตาที่เริ่มร้อนผ่าว ร่างผอมบางที่สลบอยู่นั้นคือซ่งจื่อหรูพี่สาวของเด็กทั้งสอง นางถูกแม่เฒ่าหลี่ซึ่งเป็นย่าของพวกเขาทุบตี และผลักจนนางจนล้มลงศรีษะกระแทกกับก้อนหินและสลบไป เพียงเพราะต้องการไข่ไก่ป่าแค่สองฟอง

ร่างบางที่หลับไหลฟื้นมาสักพักแล้วเพราะแรงถูกดูดมหาศาลนั่นทำให้ซ่งเหลียนฮวามึนงง จึงไม่อาจลุกขึ้นในทันทีที่ตื่นขึ้นมา บวกกับความทรงจำของอีกคนหลอมรวมกับวิญญาณของเธอจึงกินเวลาไปร่วมยี่สิบนาที เมื่อลืมตาขึ้นก็เห็นเด็กสองคนสภาพผอมแห้งผมหยาบกร้าน ตัวเหลืองเหมือนขาดสารอาหาร เด็กผู้ชายหน้าตาเหมือนซ่งอวิ๋นห่าวน้องชายเธอตอนเด็กมากๆ แต่สิ่งที่ทำให้เธอไม่อาจกลั้นน้ำตาได้ก็คือเด็กผู้หญิง ใบหน้าที่คล้ายซ่งอวิ๋นเย่วน้องสาวฝาแฝดของเธอ แต่น้องสาวเธอโชคร้ายอายุแค่เจ็ดขวบก็ป่วยเป็นมะเร็งเม็ดเลือดขาวและจากไปในวัยเพียงแปดขวบ

หรือนี่คือชะตาชีวิตใหม่ของเธอ เธอตายไปแล้วและได้เกิดใหม่ เพียงแต่เป็นคนละยุคสมัยที่เธอจากมา จากความทรงจำของร่างนี้เธอคือซ่งจื่อหรูเด็กสาวตรงหน้าคือซ่งจื่อเย่วและเด็กผู้ชายคือซ่งจื่อห่าว

พ่อแม่ของเด็กทั้งสามเสียชีวิตแล้ว เพราะท่านพ่อไปล่าสัตว์จนถูกสัตว์ป่าทำร้ายท่านย่าไม่ยอมเสียเงินรักษาแต่กลับบังคับให้พวกเขาแยกบ้าน

หลังจากนั้นไม่นานท่านพ่อก็เสียชีวิตลงขณะที่นางซ่งคลอดบุตรชายได้เพียงสองเดือน ย่าของร่างเดิมจึงขับไล่นางซ่งออกจากตระกูลโดยกล่าวหาว่าซ่งจื่อห่าวเป็นตัวอัปมงคล ทำให้บิดาของตนต้องตาย อีกทั้งยังห้ามใช้แซ่หลี่อีกด้วย เพราะเหตุนี้นางซ่งจึงพาลูกๆ กลับมาอาศัยบ้านเดิมที่เชิงเขาเทียนซาน และกลับมาใช้แซ่ซ่งของท่านตาเช่นเดิม

ท่านตาเป็นเพียงช่างไม้คนนึง ท่านตาของร่างเดิมจากไปก่อนบิดาของนางเพียงครึ่งปี นางซ่งยากจนตอนแต่งงานกับหลี่ต้าซานสินเดิมนั้นมีเพียงเครื่องเรือนกับเครื่องครัว ไม่มีเงินหรือที่ดินเช่นสะใภ้บ้านอื่น จึงถูกแม่เฒ่าหลี่รังเกียจถูกสะใภ้ใหญ่และน้องสามีรังแกเสมอมา

เมื่อวานก่อนเกิดเรื่องซ่งจื่อหรูไปหาของป่าบนเขา ได้ไข่ป่ามาสองฟอง แต่ระหว่างทางเจอกับหลี่อ้ายเสิ่นซึ่งเป็นอาหญิงของนาง หลี่อ้ายเสิ่นต้องการแย่งไข่ป่า แต่ซ่งจื่อหรูไม่ยอมเพราะน้องๆ ของนางยังไม่ได้กินอะไรมาสองวันแล้ว

หลี่อ้ายเสิ่นกลับบ้านมาฟ้องมารดา แม่เฒ่าหลี่จึงตามมายื้อแย่ง แต่ซ่งจื่อหรูต้มไข่สองฟองให้น้องไปกินไปแล้ว แม่เฒ่าหลี่โมโหจึงด่าทอตบตี สุดท้ายก็ผลักเด็กสาวจนล้มหัวฟาดพื้นศรีษะกระแทกเข้ากับก้อนหิน และในที่สุดนางก็จากไปจนวิญญานซ่งเหลียนฮวาเข้ามาแทนที่