First Love พิษรักร้าย

ตอนที่6 พูดไม่ออก

"วันนี้สนุกมากเลยค่ะ" ส่งยิ้มให้พี่ตั้ว

เรามาถึงบ้านก็หนึ่งทุ่มหน่อย ๆ ไม่ถือว่าดึก

"พี่สนุกแล้วก็มีความสุขมากครับ" ยื่นมือมาลูบที่ศีรษะฉันอย่างอ่อนโยน

"งั้นฝ้ายเข้าบ้านก่อนนะคะ" เจอสายตาพี่ตั้วทีไรใจเต้นแรงทุกทีเลย

"ฝ้าย" ขณะที่ฉันกำลังจะเปิดประตูรถ พี่ตั้วก็เรียก

"คะ" จังหวะที่หันกลับไปมอง ใบหน้าเราใกล้กันมาก พี่ตั้วเขาโน้มตัวมาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้

เมื่อได้สบตาฉันก็ได้รู้เลยว่าฉันชอบเขา ชอบทุกอย่างที่เป็นเขา ชอบเขามาก ๆ หัวใจนี้ฉันยกให้เขา ยกให้เขาหมดแล้วจริง ๆ

มัวแต่เคลิ้มไปกับดวงตาคมเข้มที่จ้องมา กว่าจะรู้สึกตัวริมฝีปากฉันก็ถูกประกบด้วยริมฝีปากของชายคนรัก

ใบลิ้นค่อย ๆ แทรกเข้ามาในโพรงปากฉัน ลิ้นเขากำลังดุ๊กดิ๊กในปากฉัน ฉันนั่งนิ่งทำอะไรไม่ถูก ตั้งแต่เกิดมาฉันไม่เคยถูกจูบ

นี่เป็นจูบแรกของฉันเลยนะ

หัวใจของฉันทำงานหนักอีกแล้ว ตื่นเต้นไปหมดเลยอะ นิ้วจิกเกร็งไปหมดแล้ว

ทว่าความรู้สึกใหม่แทรกเข้ามาเมื่อฉันเริ่มหายใจไม่ออกเหมือนกำลังจะขาดอากาศหายใจ

พยายามขยับหนี แต่พี่ตั้วไม่ยอมปล่อย

"อื้อ!" ส่งเสียงร้องพร้อมกับใช้มือทุบอกเขาเบา ๆ เพื่อให้เขารู้ว่าฉันเริ่มจะไม่ไหวแล้ว ดีที่เขาเข้าใจเขาถึงได้ถอนริมฝีปากออก "พี่ตั้ว...จะฆ่าหนูเหรอ"

รีบกอบโกยอากาศ ฉันแทบขาดอากาศหายใจ

"ขอโทษ เพลินไปหน่อย ฝ้ายไม่โกรธพี่ใช่ไหม" ทำหน้ารู้สึกผิดได้โคตรน่ารัก

"ไม่ค่ะ งั้นฝ้ายเข้าบ้านก่อนนะ" ส่งยิ้มแล้วรีบปิดประตูลงจากรถ รีบวิ่งเข้าบ้านเลยจ้า

ไม่ไหวแล้วหัวใจฉันจะวายตาย ฉันได้จูบกับเขา!

จูบกับคนที่เป็นรักครั้งแรกของฉันเลยนะ น่าเหลือเชื่อจริง ๆ มีความสุขที่สุดเลย

ครืด ครืด...

"ฮัลโหลค่ะ"

(โกรธพี่ใช่ไหม พี่ขอโทษนะฝ้าย พี่ขอโทษที่ไม่ห้ามใจ) เป็นพี่ตั้วที่โทรเข้ามา น้ำเสียงพี่เขาดูเครียดพอสมควร

"ไม่ใช่ค่ะ หนูแค่ตกใจ หนูไม่ได้โกรธพี่เลยนะ" ฉันทำให้เขาคิดมากเหรอเนี่ย ฉันแค่เขินไม่ได้โกรธ อย่าเข้าใจผิดสิพี่

(ฝ้ายพูดจริงใช่ไหม ถ้าฝ้ายไม่พอใจบอกพี่นะ ต่อไปพี่จะไม่ทำอีก)

"ฝ้ายไม่ได้โกรธค่ะ แค่ตื่นเต้นค่ะ เป็นจูบแรกของฝ้ายเลยนะ"

(หึ เด็กน้อย พี่รักฝ้ายนะครับ)

"หนูก็รักพี่ รักมาก ๆ ด้วย กลับบ้านได้แล้วค่ะ เดี๋ยวน้ากี้มาถึงบ้านก่อนจะวุ่น"

(ครับเดี๋ยวพี่ไลน์หานะ กลับบ้านแป๊บ)

"ค่ะ"

หลังจากที่พี่ตั้วถึงบ้าน เขาก็โทรมาหาฉันทันที

เราโทรหากันคุยกันตลอด ห่างแค่ตอนกินข้าว อาบน้ำและตอนหลับสนิท สำหรับเราแทบจะไม่มีเรื่องทะเลาะกันเลยด้วยซ้ำ

ฉันคิดว่าเป็นอะไรที่ดีมาก ใครจะอยากทะเลาะกับแฟนใช่ไหมล่ะ

สองอาทิตย์ต่อมา...

"คืนนี้เจอกันนะพี่ฝ้าย" เสียงของแตมตะโกนมาบอกฉันที่กำลังจะขึ้นรถเมล์

วันนี้พี่ตั้วมีรายงานที่ต้องทำกับเพื่อน เขาก็เลยมารับน้องสาวและเพื่อนของน้องสาวเช่นฉันและหยกไม่ได้

"โอเค เดี๋ยวพี่ไป" ตอบแตมที่กำลังซ้อนรถมอเตอร์ไซค์เพื่อนผู้ชายในห้องของเธอ

แตมอยู่ม.3 เท่ากับน้องสาวฉัน แต่ฝันกับแตมไม่ค่อยจะสนิทกัน

วันนี้เป็นวันเกิดแตม ของขวัญที่ฉันซื้อให้แตมเป็นของที่ฉันกับพี่ตั้วช่วยกันเลือกผ่านทางร้านขายของออนไลน์

แตมไปกับเพื่อน ติมให้เด็กมารับ หยกก็ไปกับเด็กต่างโรงเรียน ได้ยินว่าจะไปเลือกซื้อของให้กับแตมเป็นของขวัญ หยกเพิ่งแยกกับฉันเมื่อครู่นี้เอง เธอชวนฉันไปด้วย

แต่ฉันปฏิเสธไป ฉันจึงกำลังจะขึ้นรถเมล์...

บ้านติม... เวลา 20:38 นาที

เดินเข้ามาในงานวันเกิดแตมตรงลานหน้าบ้าน ซึ่งมีเพื่อนของแตมนั่งอยู่หนึ่งกลุ่ม กลุ่มใหญ่พอสมควร

มองไปอีกมุมเห็นติมกับเด็กที่ติมกำลังศึกษาดูใจอยู่โบกมือมาที่ฉัน หยกกำลังนั่งกดมือถือไม่ได้เงยหน้าขึ้นมาแม้แต่น้อย

ข้างกายเด็กของติมมีแดนผู้ชายที่เคยตามตื๊อฉันกำลังส่งสายตามองมาที่ฉัน ฉันจึงยิ้มให้พวกเขา

วันนี้ฉันทิ้งโทรศัพท์มือถือไว้ที่บ้าน แบตหมดจากการคุยกับพี่ตั้ว ก่อนจะวางพี่ตั้วบอกว่าจะแวะส่งเพื่อนแล้วก็จะรีบกลับมาเลย

วันนี้แม่ฉันมีนัดทานข้าวกับลูกค้าก็เลยไม่ได้มา ฝันวันนี้นอนหอกับเพื่อน

"น้ากี้สวัสดีค่ะ" ฉันยกมือไหว้น้ากี้ที่เดินถือถาดอาหารออกมาจากในบ้าน

"ตามสบายเลยนะฝ้าย ไอ้ติมมันนั่งนู้นน่ะลูก" น้ากี้บอกขณะที่ท่านถือถาดรองถ้วยอาหารที่น่าจะหนัก เพราะมีอาหารชนิดน้ำวางอยู่บนถาดขนาดใหญ่ประมาณ 6 ถ้วย

"มาค่ะฝ้ายช่วย" พูดพลางยื่นมืออาสาช่วย

"ขอบใจลูก น้าจะเอาไปโต๊ะแตม โต๊ะติมมีแล้ว" น้ากี้บอกและเดินนำฉันไป

ฉันเอาอาหารไปวางที่โต๊ะของแตมกับเพื่อนของแตม พอพวกนางเห็นก็รีบมาช่วยฉันยก

เสร็จแล้วฉันก็เดินมาที่โต๊ะที่ติมนั่งอยู่ มีพี่ตั้วนั่งร่วมโต๊ะด้วยแล้ว ทางแดนฉันเห็นเดินออกไปคุยโทรศัพท์

"แอ๊วเด็กม.3เหรอคะอีดอก" หยกเอ่ยแซวเมื่อฉันเดินมาถึงโต๊ะ

"แอ๊วบ้าไร บ้าบอ" ส่ายหน้าไปมา แค่เอาของกินไปให้เอง

"นึกว่าอยากแดกเด็ก กูเข้าห้องน้ำแป๊บนะ" หยกบอกแล้วลุกขึ้นเดินเข้าบ้านไป

"กูไปด้วย ฉี่แป๊บนะมึง" หันไปบอกติมและยิ้มให้พี่ตั้วที่บังเอิญหันมาสบตากับฉันพอดี

จากนั้นลุกเดินเข้ามาในบ้านเดินไปทางห้องน้ำ

"ฝ้ายมาพอดีเลย กูสงสัยว่าเมนส์จะมาว่ะ มึงไปหยิบผ้าอนามัยให้กูหน่อยดิมึง อยู่ในกระเป๋าอะ" หยกที่กำลังจะเดินออกจากห้องน้ำเหลือบเห็นฉันก็เลยขอให้ฉันช่วย

"เออ ๆ ขอฉี่แป๊บ ไม่ไหวละ" รีบพาตัวเองเดินเข้าห้องน้ำทันที

"เร็ว ๆ นะมึง" หยกบอกเมื่อเห็นว่าฉันทำธุระส่วนตัวเสร็จเดินออกมาจากห้องน้ำ

"จ้า" ขานรับเพื่อนแล้วเดินกลับมาที่โต๊ะ มาหากระเป๋าของหยก ตอนนี้พี่ตั้วไม่ได้นั่งอยู่ที่เดิมแล้ว

อาจจะขึ้นห้องไปเปลี่ยนชุดมั้ง

ฉันที่คิดได้แบบนั้นก็เลยเปิดกระเป๋าของหยกแล้วหยิบผ้าอนามัยออกมา จากนั้นก็เดินกลับเข้าบ้านอีกครั้ง

"เอ้า! ฝ้ายมาพอดีเลยน้ารบกวนอีกรอบนะลูก โต๊ะแตมเหมือนเดิม" น้ากี้ยกถาดยำรวมมิตรออกมา ฉันก็เลยวางผ้าอนามัยไว้แล้วรีบช่วยน้ากี้ก่อน

เดินเอายำออกมาให้โต๊ะแตม แล้วก็รีบวิ่งกลับเข้าบ้านทันที กลัวหยกรอนาน ขี้เกียจฟังนางบ่น

คว้าผ้าอนามัยแล้วรีบเดินไปทางห้องน้ำอย่างไว ป่านนี้ยืนด่าฉันฉอด ๆ แล้วมั้ง นางอะขี้บ่น

"โทษทีมึง กูช่วยน้ากิ..." ส่งเสียงขณะที่กำลังจะถึงห้องน้ำ ทว่าคำพูดขาดหายเมื่อเจอกับภาพที่ไม่คิดว่าจะเจอ

"เอ่อ...พอดีกูไม่ได้เป็นอะมึง มันไม่ใช่เมนส์ แต่ยังไงก็ขอบใจนะ" หยกพูดพลางผละตัวออกจากพี่ชายของเพื่อน

คนที่ฉันเรียกว่า ‘แฟน’

ใช่ค่ะ คนคนนั้นคือพี่ตั้ว

"อ้อ...เหรอ งะ...งั้นกูไปนะ" ยิ้มเจื่อนแล้วรีบพาตัวเองเดินออกมาทั้งที่ขาฉันแทบไม่มีแรงจะก้าวเดิน ฉันใจสั่น ปวดหนึบ ๆ ไม่กล้าที่จะสบตากับพี่ตั้วเลยด้วย