Chapter 14 Soft and fluffy bread
ใบหน้าหวานที่กำลังหลับตาพริ้ม ขนตางอนยาวหนาเป็นแพร แก้มใส ๆ ที่เวลาขึ้นสีก็ดูน่ารักน่าชัง ไหนจะปากอวบอิ่มสีสดโดยธรรมชาติของน้องมันทำให้ผมมองอย่างเพลินตา วันนี้คงเป็นวันที่โคตรวิเศษสำหรับผมที่ได้ตื่นมาเจอหน้าน้องเป็นคนแรก ผมยื่นนิ้วไปเขี่ยเบา ๆ ที่บริเวณจมูกเล็ก ๆ ที่เชิดรั้น เสียงหวานครางอื้ออือในลำคอ ปากอิ่มขมุบขมิบเหมือนกำลังบ่นทั้ง ๆ ที่เปลือกตาสีน้ำนมยังคงปิดสนิท
“พี่เปอร์อย่ากวน น้องขออีกสามนาที”
น้องพลิกตัวหนีฉันแล้วดึงผ้าห่มที่ตกลงมาถึงเอวขึ้นมาคลุมโปง
“พี่ให้อีกสามนาทีนะครับ”
ผมไม่ถือสาที่น้องคิดว่าผมเป็นเปอร์ ดีเสียอีกเพราะมันทำให้ผมได้เห็นน้องในร่างเด็กน้อยขี้เซา เวลาน้องงอแงว่าน่ารักแล้ว แต่ตอนนี้น้องเกินคำว่าน่ารักไปมาก โดยเฉพาะตอนที่แทนสรรพนามตัวเองว่าน้อง แบบนี้มันยิ่งเหมือนเจ้าก้อนนิ่ม ๆ ที่ผมอยากจะปั้น ๆ แล้วจับกลืนลงท้องให้รู้แล้วรู้
