เกิดใหม่เเปปเดียวผมอยู่ที่ไหน!!!

อาหารตกถึงท้อง

ผ่านไปหนึ่งชั่วโมงได้

"ข้ามาเเล้ว"

"หือ" สโนว์ที่งีบหลับตื่นขึ้นมาอีกครั้งมอง วูฟหอบหิ้วเอาของกินมาเต็มไม้เต็มมือเเถมยังมีเสื้อผ้าใส่อีกด้วย

"นี่เสื้อผ้าของเจ้าใส่ก่อนเเล้วค่อยมากิน"

"อื้อ"สโนว์รับมาเเละค่อยๆสวมใส่อย่างเชื่องช้าเพราะร่างกายยังบอบช้ำ เสื้อผ้าที่เขาสวมเป็นเสื้อผ้าทำจากหนังเเละขนเเกะมาผสมกัน ชุดสีเป็นสีน้ำตาลเหมื่อนที่ชาวบ้านใส่กันปกติ

"นี่นายไปเอาของพวกนี้มาจากไหนเนี่ย เสื้อผ้าของกิน "

"ก็ไปเอาเสื้อผ้าที่บ้านข้าของกินก็ในหมู่บ้าน"

"หื้ออออออ!!! .เขาไม่รู้หรอว่านายเป็นหมาป่า"

"ไม่ข้าไม่ได้กลายร่างเป็นหมาป่าเข้าไปสักหน่อย เเต่ถ้าเป็นร่างคนปกติข้าก็เข้าออกได้สบายๆ"

"เเล้วบ้านนายคือ!"

"เมียข้าพูดจาเข้าใจยากจัง...เเต่ข้าก็พอฟังรู้เรื่อง"

"นี่ตอบให้ตรงคำถามหน่อยไอ้บ้า"

"บ้านข้าก็คือบ้านข้าข้ามีบ้าน อยู่ในป่าเดินออกไปจากถ้ำสัก1000เก้าก็ถึงเเล้ว"

"ไม่ใช่ใกล้ๆนะหนึ่งพันเก้าหนะ"

สโนว์ไม่ได้พูดถามไถอะไรอีกหยิบของกินที่ชายหนุ่มหามาให้เอาเข้าปาก สิ่งที่ชายหนุ่มเอามาให้ก็จะมีเป็นซาลาเปาใส่ถั่วข้าวโพดต้มเเละเหมื่อนเป็นขาวปั้นธรรมดาๆเเต่ที่เเตกต่างคือมีรสชาติหวานมันเข็มกลมกล่อมมากซึ่งเเปลกใหม่สำหรับสโนว์สุดๆ มื้อหนีก็ขอกินให้อิ่มเเล้วกันจากนั้นก็จะนอนผักผ่อนเอาเเรงรักษาตัวสักหน่อย โลกใบนี้น่าจะมีอะไรให้ทำสนุกๆอีกเยอะ เเละจะได้หนีไอ้หมาบ้านี่ด้วยคิดย้อนกลับไปคืนนั้นเเล้วเเค้นหึ่ยๆ!!! นอกจากที่เเค้นเจ้าหมานี่ก็อีโปรเเกรมระบบเฮงซวยนั้นด้วย

"Zzzzz " เมื่อหนังท้องตรึงหนังตาก็หย่อน สโนว์ที่ขืนตาไม่ไหวจึงหลับลงไปทันทีหลังจากทานอาหารเสร็จไม่กี่นาที วูฟที่นั่งมองเมียกินอิ่มนอนหลับก็ยิ้มออกมาเป็นความรู้สึกที่เเปลกใหม่สำหรับหมาป่าอย่างเข้ามากๆมนุษย์เวลารู้สึกดีคงเป็นเเบบนี้สินะ วูฟจัดการนำซากของกินไปทิ้งเเละช้อนตัวอุ้มคนตัวเล็กขึ้นมาในท่าเจ้าสาว สูดดมพวงเเก้มนิ่มน่ารักนั้นอย่างพอใจเพราะกลิ่นกายของสโนว์มีทั้งกลิ่นเขาเเละกลิ่นเจ้าตัวผสมกันทำให้หมาป่าหนุ่มยิ้มออกมาจนเห็น เขี้ยว หมาป่าหนุ่มวิ่งออกจากถ้ำด้วยความเร็วไปที่บ้านของตัวเองในป่าบ้านหลังนี้ เป็นบ้านที่ครอบครัวเขาสืบทอดกันมานานเเล้ว วูฟพาคนตัวเล็กวางลงที่เตียงขนสัตว์อย่างนุ่มนวล เเละนั่งจ้องมองร่างบางเเบบไม่ไปไหน คนที่นอนหลับเมื่อได้ที่นอนนุ่มๆสบายตัวก็ยิ่งหลับลึกลงไปอีก