หมดความอดทน 2
1036 Words
ปีเตอร์นิ่งไปชั่วครู่กับคำพูดของลูกสาว ทุกอย่างล้วนเป็นความจริง แม้ว่าจะเจ็บจุก แต่เขาเป็นถึงหัวหน้าครอบครัว ย่อมทำทุกอย่างเพื่อให้ลูกและภรรยาอยู่สุขสบายไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม พวกมันต้องอยู่กับเขา ห้ามหนีไปไหนเด็ดขาด!
“ถึงยังไงฉันก็เป็นพ่อของพวกแก!!! ฉันทำงานอย่างหนักเพื่อเลี้ยงดูแก จะมาหาว่าฉันทำเพื่อตัวเองได้ยังไง”
“พ่อเลี้ยงพวกหนูสองคนมาเพื่อใช้งานเท่านั้น!! พ่อไม่ได้สนใจใยดีเลยว่าหนูกับน้องจะเป็นอยู่ยังไง จะเป็นตายร้ายดียังไงพ่อก็ไม่สน! ขนาดยัยลิลลี่เป็นไข้จนช็อคเข้าโรงพยาบาลพ่อก็ยังไม่ยอมมาเยี่ยมหรือโทรถามเลยสักครั้ง”เธอยังจำเหตุการณ์ในวันนั้นได้ ขนาดแม่ภัทรโทรไปบอกพ่อก็ยังทำเฉย ไม่รู้สึกตกอกตกใจอะไร ไม่ไถ่ถามอาการของน้องสาวเธอด้วยซ้ำ คนแบบนี้เหรอ.... ที่เธอต้องทนเรียกว่าพ่อมาตลอด
“พวกแกก็รู้ว่าฉันต้องทำงาน! ถ้าฉันไม่ทำงานจะเอาเงินที่ไหนมาเลี้ยงพวกแกให้อยู่สุขสบาย ได้เรียนที่ดีๆ มีของแบนด์เนมใช้ รถราคาแพงขับ คอนโดหรูห้องใหญ่ ไม่ใช่เพราะเงินฉันหรอกเหรอ หัดจำใส่สมองบางๆ ของพวกแกไว้บ้างนะ ว่าฉันคือผู้มีพระคุณกับพวกแก ไม่ใช่คนที่แกจะมายืนด่าฉอดๆ อยู่แบบนี้ ทำเหมือนว่าฉันไม่ใช่พ่อ”
“แล้วพ่อเคยถามพวกเราบ้างมั้ยคะว่าต้องการเงินพวกนั่นหรือเปล่า เงินที่พ่อหามาอย่างยากลำบากโดนไปหลอกคนอื่น หักหลังเขา พยายามทำทุกอย่างเพื่อให้บริษัทตัวเองชนะให้จนได้ คิดว่าหนูต้องการเหรอคะ”
“ไม่ทันแล้วแหละ! เพราะเงินทั้งหมดที่พวกแกใช้ ก็มาจากสิ่งที่แกรังเกียจ อย่ามาทำกระแดะไปเลย ถึงยังไงแล้วเงินของฉัน ก็ช่วยทำให้แกยืนถอนหงอกฉันแบบนี้ไง”ปีเตอร์แค่นหัวเราะในลำคอกับคำพูดของลูกสาว เหมือนกับคำที่ว่า เกลียดปลาไหลแต่กินน้ำแกง เกลียดสิ่งที่เขาทำลงไป แต่เงินพวกนั่นก็ช่วยทำให้มีชีวิตสุขสบาย มีทุกอย่างเหนือคนอื่น สามารถเชิดหน้าชูตาในสังคมได้อย่างไม่อายใคร เขาน่ะรู้สมเพชกับความคิดของลูกสาวคนโตจริงๆ
“พ่อไม่คิดจะโทษตัวเองหรือละอายใจบ้างเหรอคะ หรือว่าพ่อมีความสุขกับสิ่งที่ทำอยู่”
“ใช่! ฉันมีความสุข ยิ่งมีเงินเยอะฉันก็มีความสุข เพราะมันสามารถเสกทุกอย่างให้กับฉันได้ ทั้งอำนาจ บารมี ยิ่งมีเยอะ พวกศัตรูมันก็ยิ่งเกรงกลัว ฉันต้องการอยู่เหนือคนอื่น ไม่อยากเป็นรองใคร”
“แต่หนูว่าไม่ใช่อย่างที่พ่อพูดมานะคะ เงินพวกนั่นไปลงอยู่กับอีหนูของพ่อ ที่นอนรอถ่างขาให้พ่อเสียบแล้วโยนเงินใส่หน้าพวกมัน เลี้ยงดูพวกมัน พ่อทำเพื่อสิ่งเหล่านึ้ต่างหาก”
“นังคลาร่า!!! แกอย่ามาปากดี สามหาวกับฉันน่ะ “ปีเตอร์กีธจัดจนตัวสั่น ชี้หน้าลูกสาวอย่างไม่พอใจจนแทบอยากจะเข้าไปบีบคอให้ตายคามือ
“หนูไม่ได้ปากดี หนูแค่พูดความจริง คนอย่างพ่อ! สมควรที่จะอยู่คนเดียวไปจนตาย! ไม่สมควรที่จะมีความสุขเหมือนคนอื่นหรอกค่ะ แล้วสักวันกรรมจะตามสนองพ่อ หนูจะนั่งรอวันนั้นให้มาถึงเร็วๆ หนูจะไม่เสียใจเลยที่พ่อต้องโดนเอาคืนบ้าง”แม้ว่าจะพูดอย่างไร้เยื้อใย ทว่าเธอก็เจ็บปวดไม่น้อยเหมือนกัน เธอแค่อยากให้ท่านได้สติและคิดกลับตัวกลับใจบ้าง ทว่าตอนนี้เธอเข้าใจกระจ่างแจ้งแล้ว ต่อให้พูดหรือต่อว่ามากแค่ไหน ท่านก็ยังเหมือนเดิม ไม่สลดใจกับสิ่งที่ทำ ดังนั้นเธอเลยต้องตอบแทนพระคุณท่านด้วยการหนีไปใช้ชีวิตเมืองนอกอย่างสุขสบายแล้วปล่อยให้ท่านอยู่คนเดียวท่ามกลางกองเงิน กองทองที่หามาได้ โดยมีพวกบ้านเล็กบ้านน้อยคอยปรนเปรอบำเรอความสุขให้ มันก็น่าจะดีกว่าไม่น้อย พวกเธอจะได้ไม่ต้องไปขว้างหูขว้างท่านเวลาจะทำอะไร มีคนคอยตามใจไม่ขัดสั่ง เป็นลูกไม่รักดีเหมือนเธอ
“ฉันจะนั่งรอเวรกรรมที่แกพล่ามออกมา ถ้าอยากจะไปมากนักล่ะก็.... เชิญเก็บข้าวของ แล้วไส่หัวพวกแกออกจากบ้านฉันไปซะ! อย่าได้กลับมาเหยียบที่นี่อีก!!! นังลูกทรพี เลี้ยงเสียข้าวสุขเปล่าๆ”นัยน์ตาแข็งกร้าวจ้องมองลูกสาวและภรรยาอย่างเกรี้ยวโกรธที่กล้าแข็งข้อกางปีกบินหนีออกจากรังไปอยู่ที่อื่น
“ขอบคุณมากนะคะที่ไล่หนูกับน้องและแม่ภัทร หนูยอมเป็นลูกทรพี ยังดีกว่าให้พ่อใช้เป็นเครื่องมือทำร้ายคนอื่น ขอให้พ่อมีความสุขกับการอยู่คนเดียวและหวังว่าเงินทองพวกนั่นจะช่วยให้พ่อยิ่งใหญ่มีอำนาจกว่าเดิมนะคะ” เธอพูดส่งท้ายแล้วเดินออกไปจากบ้านทันทีโดยไม่หันมามองเลยสักนิด
“ฉันจะให้ตาณุลาออกจากงานแล้วมาช่วยคุณ ถ้าหากคุณยังทำนิสัยเหมือนเดิมอีก ระวังตาณุจะทนไม่ไหวหนีคุณไปเหมือนฉันอีกนะคะ ลาก่อนค่ะ” นางได้ขอร้องให้ลูกชายลาออกจากงานเพื่อมาช่วยเขาในช่วงที่เไปอยู่อเมริกา นางคิดว่าลูกชายอาจจะรับมือกับปีเตอร์ และคงไม่กล้าลงมือทำร้ายลูกชายของนางแน่นอน เพราะมีเพียงลูกชายของนางเท่านั่นที่ช่วยเขาหาผลประโยชน์และยอมทำตามคำสั่งได้
“โถ่! เว้ย!!! ไอ้พวกอกตัญญู”เสียงข้าวของตกกระจายลั่นบ้านเมื่อประมุขใหญ่กวาดทิ้งสิ่งของบนโต๊ะหล่นพื้นจนแตกหมดไม่เหลือชิ้นดี แม่บ้านได้แต่แอบอยู่ในครัวไม่กล้าออกมา
- Writer
