10
1284 Words
บทที่ 10
โชติรสรีบพลิกตัวหันหลังให้ชายหนุ่มทันทีที่เขาผละจากเธอไปยืนอยู่ข้างเตียง ควานมือไปด้านหลังเพื่อหาผ้าห่มมาคลุมร่างที่เปลือยเปล่าของตน ให้พ้นจากสายตาร้อนแรงของเขา แต่..ผ้าห่มมันหายไปไหนนะ บ้าจริง!
ชายหนุ่มยืนกอดผ้าห่มไว้กับอก มองทรวดทรงอวบอัดที่มีส่วนเว้าส่วนโค้งอย่างชัดเจน เธอคือผู้หญิงที่สมบูรณ์แบบไร้ที่ติในสายตาของเขาจริง ๆ คิดไปคิดมาความต้องการที่เพิ่งสงบลงไปก็เริ่มตื่นตัวอีกครั้ง เขารีบคลี่ผ้าห่มคลุมร่างให้เธอแล้วแต่งตัว เพราะกลัวอดใจไม่ไหว กลัวจะทำให้เธอเจ็บปวดทรมานจนเข็ดขยาด
“ผมไปก่อนนะยอดรัก” เขาเกี่ยวร่างที่ตะแคงข้างหันหลังให้ด้วยมือข้างเดียว แล้วโน้มหน้าไปกระหน่ำจูบที่เรียวปากอิ่มนั้นอย่างเสน่หา ก่อนจะออกไปจากห้อง เขายังหยิบโทรศัพท์ของเธอมากดเข้าหาเบอร์ตัวเอง และอดไม่ได้ที่จะรั้งร่างบางมากอดแนบอก ดูดดื่มความหวานของเรียวปากบางอย่างอาลัยอาวรณ์อีกครั้งก่อนลา
“อย่าลืมสัญญาของเราล่ะ” เธอเน้นย้ำเมื่อเขาจะจากไป
เขามองร่างที่กอดกระชับผ้าห่มนวมเอาไว้ด้วยความรักอย่างเปิดเผย “ผมจะรักษาสัญญาอย่างเคร่งครัด ถ้าคุณไม่ผิดคำสัญญา”
“เราควรทำหนังสือสัญญาต่อกัน”
“ไม่จำเป็น หน้าที่ของคุณคือเป็นตัวแทนของลิก้า หน้าที่ของผมคือห้ามยุ่งกับลิก้า ดังนั้นคุณและผมแค่ทำหน้าที่ของตัวเองอย่างเคร่งครัด แค่นี้หนังสือสัญญาก็ไม่มีความหมาย”
“ถ้าฉันรู้ว่าคุณยุ่งกับพี่สาวของฉันทั้งที่ฉันยอมคุณถึงขนาดนี้ เราได้เห็นดีกันแน่ไบรอัน” เธอข่มขู่
“ผมไม่โง่เสียคุณไปหรอกยอดรัก คุณถูกใจผมมากกว่าเธอเป็นไหน ๆ”
“อย่ามาหยาบคายกับฉัน ไสหัวออกไปจากห้องฉันได้แล้ว” เธอหยิบหมอนปาใส่คนปากเปราะ นัยน์ตาลามก ด้วยความอับอายระคนโกรธแค้น
ไบรอันออกจากห้องของหญิงสาวที่ตกหลุมรักตั้งแต่แรกพบ และตอนนี้ก็ได้ครอบครองเธอทั้งเรือนร่างได้ไม่ถึงสามวินาที ก็บังเอิญได้เจอกับสาวใช้นางหนึ่งเข้าพอดิบพอดี เขากำลังอึดอัดเมื่อเห็นอีกฝ่ายจ้องมอง เพราะไม่แน่ใจว่าหล่อนเห็นตอนที่เขาออกมาจากห้องนอนของหญิงสาวหรือเปล่า
“โน ๆ ๆ โนคุณลิก้า คุณลิก้าอยู่ห้องโน้น” สาวใช้ใช้ภาษาอังกฤษแบบงู ๆ ปลา ๆ ทำสัญญาณมือบอกใบ้ให้ชายหนุ่มที่จะมาเป็นเขยใหญ่ของบ้านหลังนี้ เมื่อเธอเข้าใจว่าเขากำลังหาห้องของเจ้าสาว
ไบรอันกล่าวขอบคุณและตรงไปที่ห้องนอนของเจ้าสาว หลังจากพอเข้าใจแล้วว่าสาวใช้หมายถึงอะไร โล่งอกไปอีกเปลาะที่เธอเข้าใจผิด
ก๊อก ๆ ๆ
เขาเคาะประตูห้องของเจ้าสาวเบา ๆ และยืนรออย่างสงบ สมองก็คิดหาเหตุผลมาคุยกับเธอ เรื่องที่จะขอให้การแต่งงานครั้งนี้เป็นเพียงการแต่งงานในนามไปก่อน แต่ยืนรออยู่นานประตูก็ยังไม่เปิด หรือว่าเธอกำลังหลับอยู่... จึงลองขยับที่ลูกบิดเบา
“ใครคะ”
“ผมไบรอัน เปิดประตูให้ผมหน่อยลิก้า” เขาไม่รู้ว่าเธอพูดอะไรออกมาแต่ก็ตอบกลับไป และรู้สึกหงุดหงิดที่เธอเปิดประตูช้ามาก “..คุณทำอะไรอยู่ลิก้า ทำไมถึงเปิดประตูช้าจัง” ถามออกไปตรง ๆ ให้อีกฝ่ายรับรู้ว่าไม่พอใจ เมื่อเธอแง้มประตูออกให้เห็นเพียงใบหน้า และเขาก็สังเกตเห็นความผิดปกติบนใบหน้าของเธอ ใบหน้างดงามแต่ไม่ต้องใจเขามีรอยบวมช้ำรอบดวงตา และยังมีคราบน้ำตาเปื้อนอยู่
โชติการีบหลบสายตาที่มองมาอย่างจับผิดของเขา “ฉัน ฉันขอโทษ คุณมีอะไรหรือเปล่า”
เธอมีพิรุธอย่างเห็นได้ชัด เธอโกหกไม่เก่งหรือว่ายังไม่ทันได้ตั้งตัวกันแน่ หรือว่าท่าทางของเขาทำให้เธอกลัว
“ขอผมเข้าไปหน่อยได้ไหม”
“ไม่ได้นะ!” เธอรีบปฏิเสธแล้วปิดประตูหนีด้วยความตกใจ
การกระทำของหญิงสาวทำให้ไบรอันแปลกใจระคนสงสัยทวีคูณ และอย่าหวังว่าเขาจะปล่อยให้มันผ่านไปง่าย ๆ เขาต้องรู้ให้ได้
“เปิดประตูเดี๋ยวนี้ลิก้า คุยไม่ควรทำตัวเสียมารยาทต่อเจ้าบ่าวของคุณแบบนี้นะ” เขาเคาะประตูและต่อว่าเธอ
“ฉัน.. ฉัน.. ฉันขอเวลาสักครู่ ฉันแต่งตัวไม่เรียบร้อย หน้าตาก็ดูไม่ได้เลย ขอเวลาฉันหน่อยนะไบรอัน”
เสียงที่ดังผ่านบานประตูทำให้ไบรอันจำใจต้องยืนรออย่างสงบ และใช้เวลานี้เรียบเรียงคำพูดที่จะพูดกับเธอไปด้วย
ตระกูลมองคนรักที่กำลังโกหกเจ้าบ่าวที่ยืนรออยู่นอกห้อง อาการลุกลี้ลุกลนจนปัญญาของเธอทำให้เขารู้สึกเห็นใจเป็นอย่างมาก แต่ในเมื่อเขาตัดสินใจบุกเข้ามาหาเธอถึงที่นี่แล้ว เขาจะมาแอบอยู่แบบนี้เพื่ออะไร
“พี่กูลจะทำอะไร!” โชติกาตวาดถามขณะที่คว้ามือเขาไว้ได้ทันท่วงที ก่อนที่เขาจะเปิดประตู รีบดึงเขาออกห่างบานประตูให้มากที่สุด
“ก็จะคุยกับมันให้รู้เรื่องไปเลยไงล่ะ”
“บ้าไปแล้วหรือไงพี่กูล พี่กูลบุกมาหานุ่มถึงที่นี่ก็ผิดมากพอแล้ว พี่กูลยังคิดจะอวดดีคุยกับสามีของนุ่มอีกเหรอคะ”
“มันเป็นแค่เจ้าบ่าวป้ายแดง แต่พี่เป็นผัวของน้องนุ่มมาสามปีแล้ว ใครกันแน่ที่มีสิทธิ์มากกว่ากัน”
“เขามีสิทธิ์ในตัวนุ่มมากกว่าพี่กูลแน่นอน” เธอตอกย้ำชัดเจนด้วยหัวใจที่เจ็บปวดรวดร้าว “นุ่มขอร้องพี่กูลดี ๆ แล้วนะคะ อย่าสร้างปัญหาให้นุ่มอีกเลย เรื่องระหว่างเรามันเป็นแค่อดีต ส่วนเขาเป็นอนาคตของนุ่ม เราไม่มีอะไรต้องคุยกันอีกแล้ว กลับไปเถอะค่ะ”
“แล้วพี่ทำผิดอะไร นุ่มถึงตัดรอนพี่อย่างเห็นแก่ตัวแบบนี้ นุ่มทำไมไม่บอกพี่แต่เนิ่น ๆ พี่จะได้รู้ตัว จะได้ไม่ทำตัวเหมือนคนเสียสติแบบนี้”
“ก็เพราะนุ่มเห็นแก่ตัวไงล่ะ นุ่มถึงได้ทำแบบนี้กับพี่กูล”
ก๊อก ๆ ๆ
“เสร็จหรือยังลิก้า”
โชติกาหันไปมองที่บานประตูที่มีเสียงแว่วเข้ามา แล้วหันกลับมาเผชิญหน้ากับอดีตคนรัก กลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมาและปั้นหน้าบึ้งตึงใส่
“ถ้าพี่กูลไม่อยากให้น้องนิ่มเดือดร้อนไปด้วยอีกคน พี่กูลก็ควรจากไปอย่างเงียบ ๆ” โชติการู้ว่าน้องสาวคอยถือหางเขาอยู่ และครั้งนี้ก็คงไม่พ้นฝีมือของเธอ “พี่กูลไปแอบที่ห้องแต่งตัวก่อน นุ่มขอเวลาไม่เกินห้านาที แล้วนุ่มจะพาพี่กูลออกไป บอกไว้ก่อนนะคะว่านุ่มจะช่วยพี่กูลแค่ครั้งนี้ครั้งเดียวเท่านั้น และอย่าทำแบบนี้อีกเด็ดขาด เพราะนุ่มไม่อยากมีปัญหากับสามีของนุ่ม”
ตระกูลข่มกลั้นความเจ็บปวดที่หัวใจ เดินไปที่ห้องแต่งตัวที่ติดกับห้องนอน ซ่อนตัวอยู่ที่มุมหนึ่ง.. ถ้าไม่กลัวโชติรสเดือดร้อน เขาจะไม่ยอมเป็นไอ้ขี้แพ้แบบนี้เด็ดขาด
- Writer
