คุณคะ...ฉันไม่ใช่ของเล่น

ตอนที่ 3/2 ม่านมนต์ตรา 2

ไอ้ปินอยากจะกลอกตาสิบตลบ แล้วก็มานั่งจ้องโทรศัพท์เหมือนจะมีอะไรโผล่ออกมา ทีมีเวลาอยู่กับเขาแล้วปัดตูดหนี

สมน้ำหน้าไอ้เจ้านายคนปากสุนัข

“ครีมที่กูให้มึงไปซื้อมาอยู่ไหน?” คิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ รีบถามหาทันที

“ยังไม่ได้เอาลงจากรถครับ”

“ไปเอามาสิ”

ไอ้ปินเริ่มงงมาถามหาครีมอะไรตอนนี้ อ้อ! หรืออยากทักหาเขาแต่กลัวเสียฟอร์ม ครีมแบบนี้มีคนเดียวที่ใช้ ทั้งเซรั่ม ครีมทาหน้า หรือครีมกันแดด ยี่ห้อเดียวกันหมด เขาฝากซื้อแต่ครีมไอ้เจ้านายเรามันใจป๋าเหมาหมดเคาต์เตอร์แบรนด์นั่นแหละอย่าไปคิดอะไรมากคนมันรวย

“มาแล้วครับ” หอบมาถุงเบ้อเร่อเท้อ และชอบซื้อมาอย่างนี้ตลอดใช้กี่เดือนกี่ปีถึงจะหมด ซื้อเหมือนว่าง ซื้อเหมือนประชด

“ถ่าย แล้วก็ส่งไปบอกว่าให้มาเอา ไม่งั้นจะทิ้ง”

“ไอ้ปินเหรอนาย?” ชี้นิ้วเข้าหาตัวเองไปหนึ่งแมตท์

“ก็มึงสิวะ!” คนหล่อตาดุชักสีหน้า เขาจะอยากส่งข้อความหาหล่อนทำไม

ว่าแต่วันนี้ทำไมไม่มีสักสาย ข้อความก็ไม่เด้งมาเหมือนทุกที

“ไอ้ปิน โทรศัพท์กูพังหรือเปล่า” ว่าแล้วก็จับมาพลิกดูหน้าดูหลัง กดล้างข้อมูลที่เคยใช้เผื่อเครื่องจะค้างไงแต่เขาพึ่งซื้อมานี่น่า

“นายพึ่งซื้อครับ” ปินไม่ได้โง่ครับ แต่ปินพูดไม่ได้ มันตรงใจแต่มันไม่ตรงปากหมาๆ ของนาย

“หรือว่าแอพเขียวมันล่ม”

‘ไม่ได้ล่มครับ คุณมีนาแค่ไม่ได้ส่งข้อความมาตามจิกเหมือนทุกวันเท่านั้นเอง’

ตอบในใจพออย่าพูดออกไปเชียวได้เสียวกันทั้งซอยแน่ หมายถึงนายหัวร้อนเตะยับ

“มีความเป็นไปได้ครับนาย” มีความเป็นไปได้ที่นายกำลังรอสายหรือข้อความจากคนบนเกาะอะครับ “คุณมีนาบอกว่าเก็บเอาไว้ก่อน เดี๋ยวว่างๆ ไปเอา พิมพ์มาแบบนี้ครับ”

“ไม่มาเอาตอนนี้ทิ้ง”

“กำลังไป”

พรึ่บ! ดีดตัวขึ้นจนไอ้ปินใจหายใจคว้ำหมดนึกว่านายเป็นตุ๊กตาล้มลุกแล้วจังหวะเมื่อกี้ เดินออกไปจากเพนท์เฮ้าส์ไวๆ ใครคิดถึงไม่มีหรอก!

มีๆ คนที่ทุกคนคิดนั่นแหละ

มีนาขึ้นมาถึงฝั่งแล้วโชคดีทันโอทีรอบสุดท้ายของกะเที่ยง รีสอร์ตเธอแบ่งเป็นสามกะ มีเข้างานเช้า เข้างานเที่ยง และเข้างานเย็น ที่จัดระบบนี่รีสอร์ตจะได้ไม่เงียบจนนักท่องเที่ยววังเวงและหนึ่งปีมานี่ที่เธอคิดระบบนี้ขึ้นมามันไปได้สวยมากจริงๆ ได้ห้าดาวทุกครั้งที่ลูกค้ามารีวิว

เห็นรถยนต์คันคุ้นตาก็อดแปลกใจไม่ได้คงเป็นปินไม่ก็ปืนเอาครีมมาส่งให้เธอ แต่พอเปิดประตูออกไม่เจอครีมแต่เจอหมา เอ้ย! เจอคนนั่งหน้าเย็นชาอยู่

“สวัสดีค่ะนาย” ใช่ เขาเป็นเจ้านายเธอจริงๆ

ธัญธาราตวัดตามองคนทักเขาแบบนั้น งอนอะไรเขาอีกนิสัยเด็กน้อยจริงๆ

“พี่ปินครีมมีนล่ะคะ?”

“อะ...เอ่อ” ไอ้ปินทำหน้าไม่ถูกโว้ย งอนนายทีไรพูดเพราะกับผู้ชายรอบตัวนายทุกที และมันก็มักได้ผลทีเสียด้วย

“ไม่ได้เอามา อยากได้ก็ไปเอาเอง”

มีนาช้อนสายตาขึ้นมองคนพูดนิ่งๆ แต่หล่อนเลื่อนปิดประตูรถแล้วไปเปิดฝั่งคนขับขึ้นไปนั่งแทน

ไอ้ปินตาโตพรุ่งนี้กูอาจได้ซองขาวแน่ๆ

“นั่งข้างหลังดีกว่าไหมครับคุณมีน” ไอ้ปินไม่รู้ไอ้ปินไม่เกี่ยวเดิมทีเป็นเวรไอ้ปืนทำไมมันมาขอสลับเอาสาวสวยมาล่อ ที่แท้มันก็รู้ว่าจะเกิดเหตุการณ์แบบนี้นี่เอง

“เขาเป็นถึงเจ้าของโรงแรมชื่อดังหลายจังหวัด เป็นท่านประธานผู้สูงส่ง เราเป็นแค่ลูกน้องนั่งด้วยกันนี่แหละค่ะ” แขวะแล้วหนึ่งถ้ายังไม่รู้คงตายด้านไม่ก็คงไม่เคยออกสังคม

ธัญธารากันกรามกรอด กล้าแขวะเขางั้นเหรอคืนนี้ไม่หลับคาเตียงอย่ามาเรียกเขาเสือภาคใต้เชียว!

ไอ้ปินขับรถแบบเสียวข้างเสียวหลัง ไฟดำไฟแดงตาลายไปหมดสถานการณ์เงียบกว่าป่าช้าในหนังผีกำลังเกิดขึ้นในตอนนี้

“ปินรอไปส่งมีนด้วยนะ” พูดจบก็เปิดประตูออกไปทันที จ้ำอ้าวเข้าบ้านด้วยท่าทางรีบร้อน

ไอ้ปินเกาหัวตั้งสติได้เตรียมลงไปเปิดประตูให้เจ้านาย แต่ทำไมประตูมันเปิดออกแล้ว สายตาตวัดมามองปั๊ปๆ นี่คืออะไรอีก

“ไสหัวไป”

รู้เรื่อง เกิดมาเป็นไอ้ปินนี่ยากจริงๆ