คุณคะ...ฉันไม่ใช่ของเล่น

ตอนที่ 2/2 เอาใจ NC++ 2

ธัญธาราเงียบลมหายใจเข้าออกใจสม่ำเสมอสังเกตจากหน้าอกของเขากระเพือมขึ้นลงช้าๆ นั่นหมายความว่าเขาเข้าห้วงนิททราไปก่อนเธอแล้ว มีนาขยับหน้าเข้าไปหาบดจูบลงที่แก้มสากแล้วถอยออกมานอนกอดเขาอยู่อย่างนั้น เธอไม่เคยหวังอะไรนอกจากตื่นมาพรุ่งนี้ขอให้ยังได้เจอเขา

รุ่งเช้าตะวันยังไม่โผล่พ้นขอบฟ้าแขนเล็กควานหาตำแหน่งของคนข้างกายแต่เจอแค่ความว่างเปล่า จากนอนฝันดีหล่อนสะดุ้งตื่นในทันที เสยผมลวกๆ ต่อให้ง่วงแค่ไหนก็ข่มตานอนต่อไม่ได้เพราะไม่เห็นคนที่หลับนอนด้วยกันมาทั้งคืน เสียงชักโครกดังออกมาจากห้องน้ำแค่นั้นมีนาก็ค่อยๆ ผ่อนลมหายใจช้าๆ ออกมา เขายังไม่ได้ไปไหน

“จะไปไหนแต่เช้าคะ?” เธอเข้าใจถูกแล้วเขากำลังจะไปแล้วจริงๆ

“ประชุมด่วน” ธัญธารายังตอบเสียงนิ่งเมื่อเห็นคนบนเตียงเตรียมที่จะตวัดขาลงมาจากเตียงมุ่งตัวมาที่เขาก็ต้องยกมือเบรกไว้ “ไม่ต้อง ไปนอนต่อเถอะ” เธอคงอยากมาแต่งตัวให้เขาเหมือนทุกครั้ง ชุดนี้ก็เป็นเธอเตรียมไว้ให้ใส่ออกไปทำงานในเช้าวันจันทร์

“จะกลับมาหามีนอีกใช่ไหมคะ” สายตาเธอเต็มไปด้วยความหวังเต็มเปี่ยม

“ประชุมเสร็จ ต้องบินไปกรุงเทพ เราไม่ต้องเจอกันสักเดือนก็ได้นะมีนาเผื่อฉันจะมีความรู้สึกอยากเลี้ยงเธอต่อ”

เหมือนน้ำกรดกำลังเทราดตั้งแต่ศีรษะคนฟังลงมา หัวใจเธอเย็นแปล๊บขึ้นมาทันทีหลังฟังประโยคนั้นจบ หมายความว่าเขาเบื่อเธอแล้วไม่สิคงเบื่อมานานแล้วต่างหากปกติเธอขึ้นฝั่งทุกวันศุกร์เพื่อที่จะได้เจอเขาได้อยู่ด้วยกัน แต่วันศุกร์ของเธอมันกำลังเลือนรางนัก

“ศุกร์หน้าเรามาเจอกันเหมือนเดิมไม่ได้เหรอคะ” ถ้าเขามองหันหลังมาสักนิดจะรู้ว่าหล่อนกำลังน้ำตาไหลอาบแก้มเป็นทาง แค่คิดว่าจะต้องไม่ได้เจอเขาหล่อนก็เศร้าแทบตายแล้ว

“คิดดูก่อน แล้วจะให้ไอ้ปืนส่งข้อความไปหา เอาตรงๆ ผมเบื่อคุณแล้วมีนา ผมอยากเลี้ยงอะไรใหม่ๆ บ้างของเก่าแม่งทนจนไม่รู้จะทนยังไงแล้ว” พูดจบเขาก็ตวัดลำขาแกร่งออกไปจากห้องทันทีไม่ได้หันมามองหล่อนสักนิด

ขาเธอไร้เรี่ยวแรงจนล้มพับไปนั่งกองอยู่ที่พื้นเย็นๆ ทันทีหลังจากฟังประโยคแสนเย็นชาจากคนที่เธอมอบหัวใจให้เขาทั้งดวง ทั้งที่เขาไม่เคยอยากได้มันและไม่คิดจะรับมันไปดูแลเลยสักครั้ง

เมื่อเขายืนยันว่าจะไม่กลับมานั้นคือไม่กลับมาแน่นอน มีนาเลยนั่งเรือข้ามไปยังเกาะที่มีรีสอร์ตให้เธอดูแลอยู่ ตลอดทางปล่อยให้น้ำตาไหลไปกับสายลมแห่งท้องทะเล ฝนเม็ดเล็กเริ่มตกลงมายังดีที่เกาะไม่ห่างจากฝั่งเท่าไหร่นั่งเรือ 25 นาทีก็ถึงแล้ว

ร่างเล็กเดินเหมือนลอยเข้ามาตามทางเดินไปสู่รีสอร์ตชื่อดังท่ามกลางเม็ดฝน นักท่องเที่ยวหลายคนคงคิดว่าเธอคงบ้าไปแล้ว แต่เธอไม่สนไม่แคร์รู้แต่ว่ารูปภาพที่คนของเธอส่งมาให้นั้นมันทำให้เธอแทบกระอัก

ประชุมของเขาคือไปร่วมตักบาตรกับเพื่อนสนิทที่เธอคาดว่าเขาคิดไม่ซื่อนั้นเอง รอยยิ้ม เสียงหัวเราะ เขากับผู้หญิงคนนั้นยังดังอยู่ในโสตประสาทของเธอไม่ยอมหายไป ไม่ใช่ครั้งแรกที่ ธัญธาราโกหกเธอ ทั้งที่เรามีวันเจอกันน้อยมากแต่เขายังเอาเวลาที่ควรอยู่กับเธอไปให้คนอื่นอีก ช่วงสองสามเดือนที่ผ่านมาเธอต้องทนตากแดดตากลมนั่งเรือขึ้นฝั่งบ่อยมากเพราะไปอาละวาดธัญธารากับผู้หญิงอื่น เธอได้นอนวันละไม่กี่ชั่วโมงด้วยซ้ำทั้งที่เขาสบายดีจนน่าหมั่นไส้

รู้สึกเหนื่อยและหน่ายเหลือเกินแต่มันห้ามตัวเองไม่ได้จริงๆ ทำไมเธอถึงได้ตกหลุมรักผู้ชายที่ร้ายแสนร้ายอย่างธัญธาราด้วย นอกจากเรื่องบนเตียงที่เข้ากันได้ดีแล้ว เธอชอบอะไรเขากันแน่ เงินใช่ไหม เพราะเขาไม่มีความดีให้เธอได้หลงชอบเลย

เธอรักเขามากมายขนาดนี้ถ้าต้องเลิกรักเขา เธอต้องทำยังไง!