“คุณไม่หนาวเหรอคะ ไปใส่เสื้อผ้าก่อนไหมเดี๋ยวฉันจะได้ปิดคอมพ์” วธุกาเสียงสั่นนิดๆ
“ใส่ทำไมเสียเวลา รีบปิดแล้วไปขึ้นเตียงเดี๋ยวนี้คุณวาท” เสียงของวิเนตย์เริ่มแข็งขึ้นพร้อมกับสายตาจ้องบังคับ วธุกากลั้นใจกดปุ่ม shut down แล้วปิดเก็บโน้ตบุ๊กของตนเองไว้ หันหลังกลับมาก็ต้องผงะกับภาพของสามีที่กำลังนอนกอดอกรออยู่บนเตียง หญิงสาวแทบเข่าอ่อนทันทีที่ผ้าขนหนูของเขากำลังเปลี่ยนรูปผิดร่างจากปกติตรงจุดยุทธศาสตร์ เหมือนกับว่ามันกำลังพร้อมเสียเหลือเกินสำหรับการออกสมรภูมิรบบนเตียงนอน
“คุณวิเนตย์”
“หืมว่าไง”
“เอ่อ คือว่าฉันมี เอ่อ”
“เมนส์มาว่างั้น ไหนผ้าอนามัย” สายตาของวิเนตย์บอกเต็มที่ว่าไม่เชื่อ
“ฮึ่ย! นี่คุณคิดอะไรบ้าๆ พวกนี้ออกมาได้ไงเนี่ย ฉันอยากจะบ้าตายจริงๆ เฮ้อ” คนพูดแทบจะจิกผมทึ้งศีรษะตัวเองเสียให้รู้แล้วรู้รอด
“อ้าว ก็เห็นอ้ำๆ อึ้งๆ เอ่ออ่าอยู่นั่นแหละไม่ทันใจเดี๋ยวน้องผมก็คออ่อนก่อนพอดี” ไม
