สองฝ่าเท้าหยุดก้าวเดิน ญาตาไม่คิดว่าจะได้เห็นภาพนี้ ภาพที่ญาณินกระโดดกอดคอพ่อของเธอ และเขาก็กอดตอบแบบนี้ ทว่าพอสายตาคมเลื่อนมาสบตากับเธอเขาก็รีบปล่อยอ้อมกอดออกในทันที
“แม่คะ!! หนูโยนบอลลงตะกร้าด้วย!” ญาณินวิ่งมาหามารดา กอดขาของคนเป็นแม่ไว้แน่น เงยหน้าบอกว่าทำได้แล้ว
“เก่งมากค่ะ”
“พ่อบอกให้โยนเบา ๆ แล้วหนูก็โยนเข้าเลย” ญาณินโม้ทันที ขณะที่ชนินทร์กำลังรับตุ๊กตาขนาดเท่ากับตัวญาณินมาถือ เขาเดินมาหาคนทั้งคู่
“ฉันอยากกลับแล้ว”
“กลับค่ะ หนูก็อยากกลับไปเล่นตัวนี้ ๆ” ญาณินจิ้มนิ้วใส่ตุ๊กตาที่คนเป็นพ่ออุ้มอยู่ ซึ่งญาตาก็มองคนตัวโตที่พยายามเก็บอาการอยู่ คุณใหญ่หลบสายตาแบบนี้...เหมือนไม่ใช่เขาเลย
ชนินทร์กลับมาบ้านก็รีบโทรหาคนเป็นเพื่อนทันที เขาอยากไปดื่มสักหน่อย ความรู้สึกบางอย่างที่ก่อตัวขึ้นในใจนี้ทำให้เขาทำตัวไม่ถูก ตั้งแต่ญาณินเกิดมาเขาไม่เคยเข้าใกล้เลย ก็เลยไม่รู้ว่าความรู้สึกแบบนี้มันก
