บทที่ 6 คุณเล็ก
1544 Words
อากาศในประเทศญี่ปุ่นนั้นหนาวเหน็บ สายตาคมกวาดมองบรรยากาศโดยรอบ ก่อนจะเป่าปากให้คลายหนาว ฝ่ามือหนาล้วงมือเข้ากระเป๋ากางเกงเมื่อได้ยินเสียงข้อความดังขึ้น
[คุณญาตากลับจากประชุมผู้ปกครองแล้วครับ] เขากดอ่านข้อความก่อนจะกดล็อกหน้าจอ เธอไม่นอกลู่นอกทางไม่แวะที่ไหนก็เป็นเรื่องที่ดี อยากทำให้เธอรู้ว่าการแต่งงานกับเขานั้นเหมือนกับตายทั้งเป็น ขาดอิสรภาพและไม่มีสิทธิ์อะไร คิดว่าเธอคงทนได้ไม่นานถึงปี แต่ที่ไหนได้เธอทนมาจนถึงแปดปี แถมไม่คิดหย่าเลยสักครั้ง แม้ว่าเขาจะมีบ้านเล็กบ้านน้อยแต่ว่าเธอก็ไม่สะทกสะท้าน คงรักษาสัญญาที่ให้ไว้กับย่าของเขา
“ย่าจะไม่มีทางให้แกโดนผู้หญิงหลอกเอามรดกของย่าหรอก หนูตาจะดูแลแกไปจนตาย”
คุณย่าของเขาให้ไว้ก่อนท่านสิ้นลม ญาตาก็รักษาสัญญาว่าจะอยู่กินแต่งงานกับเขาไปจนตาย เธอไม่เคยคิดถึงตัวเองและไม่คิดว่าชีวิตของเขาจะหมดสนุก เขาแต่งงานตั้งแต่อายุ 26 ปี ชนินทร์รู้ตัวว่าตัวเองเป็นคนเจ้าชู้ เขาไม่เคยคิดที่จะแต่งงาน อยากอยู่โสดใช้ชีวิตสุขอุราไปกับผู้หญิง แต่ญาตาก็ทำให้มันพังลง พรากความสนุกของเขาไปตลอดกาล ชายหนุ่มไม่ได้อยากทำผิดศีลธรรมสักหน่อย ถ้าเขาไม่แต่งงานเรื่องเมียน้อยก็ไม่มี เพราะที่เห็น ๆ อยู่ก็แค่คู่ขา เขาไม่ผิด...
“คุณใหญ่คะ ฉันขอถ่ายรูปด้วยได้หรือเปล่าคะ”
“ไม่ ฉันไม่ชอบถ่ายรูป” เขาดันโทรศัพท์ของยาหยีให้ห่างจากกาย สั่งไม่ให้เธอโพสต์รูปติดเขาเด็ดขาด
“ทำไมคะ หยีก็แค่อยากอวดคุณ”
“ฉันแต่งงานแล้วเธอก็รู้”
“ไม่เป็นไรค่ะ หยีไม่ถือ” เขาขมวดคิ้วเข้าหากัน ยาหยีพร้อมจะเป็นภรรยารองของเขาเต็มแก่
“_”
“เมื่อไรคุณใหญ่จะพาหยีไปอยู่ในบ้านหลังนั้นคะ”
“พูดอะไร ระวังปากหน่อย” เขาส่ายหน้าเบา ๆ นั่นทำให้ยาหยีไม่พอใจ แต่ก็ต้องเก็บงำความรู้สึกไว้
“ก็คุณใหญ่บอกไม่ได้รักเมียนี่”
“ไม่รักก็ใช่ แต่เธอเป็น...เป็น ผู้หญิงที่คุณย่ารัก ฉันให้เกียรติคุณย่า” เขาตอบน้ำเสียงนิ่งเรียบ ทว่าความจริงแล้วก็ไม่ใช่ทั้งหมด ซึ่งเสียงของญาตายังคงดังอยู่ในหู
“ฉันอยากทำข้อตกลงค่ะ ฉันจะไม่ว่าอะไรหากว่าคุณใหญ่ อยากจะใช้ชีวิตเหมือนกับว่ายังไม่ทันได้แต่งงาน แต่ฉันขอแค่อย่างเดียว อย่าพาผู้หญิงพวกนั้นเข้ามาในบ้าน ฉันเป็นห่วงความรู้สึกลูกค่ะ”
“ทำไมฉันต้องทำตามที่เธอบอก”
“ฉันไม่มีสิทธิ์หรอกค่ะ ฉันแค่ขอ...”
เสียงของญาตายังดังเข้ามาในหัว เขาไม่ได้สัญญากับเธอ และไม่อยากมีปัญหาอะไร ไม่คิดอยากพาไปที่บ้านอยู่แล้ว เดี๋ยวจะเป็นข่าวเสื่อมเสียชื่อเสียง เขาไม่ต้องการให้มันเป็นอย่างนั้น
“ถ้าวันไหนที่คุณใหญ่เห็นฉันสำคัญ...ฉันจะรอวันนั้นค่ะ” ยาหยีว่าพลางสอดแขนเข้าคล้องแขนของเขา เธอจะรอให้ถึงวันนั้นวันที่เธอได้เข้าไปอยู่ในบ้านของเขาในฐานะภรรยา...
สองต่อมา...
ได้ยินมาว่าคุณใหญ่จะกลับมาถึงวันนี้ ภาวนาในใจให้เขาเดินทางปลอดภัย แม้จะไม่เคยยิ้มให้แต่ก็อยากเจอหน้าของเขาอยู่ดี ญาตานั่งมองดูลูกสาวที่กำลังเล่นตุ๊กตาบาร์บี้อยู่ ญาณินกำลังจินตนาการถึงอะไรสักอย่าง ซึ่งเธอก็ไม่รู้ว่าเด็กกำลังจินตนาการอะไร เป็นเพราะลูกของเธอไม่ได้เรียนร่วมกับเพื่อน ๆ ตอนเด็ก ทำให้ยังคงติดของเล่นแม้ว่าจะอายุเจ็ดขวบแล้ว ทว่าขณะนั้นเอง
ครืดด ครืดด~
อยู่ ๆ เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นทำให้เธอแปลกใจ ไม่ค่อยมีใครโทรหาเธอเลย ฝ่ามือบางคว้าโทรศัพท์รุ่นเก่ามาดู เธอฉีกยิ้มบาง ๆ เมื่อเห็นว่าต้นสายที่โทรมานั้นเป็นใคร
“ฮัลโหลค่ะ คุณเล็ก”
[ทำไรอยู่ ไม่โทรมาหาเล็กบ้างเลย] ต้นสายว่าน้ำเสียงน้อยใจ เสียงทุ้มลึกนี้ทำให้ญาตาหัวเราะ เขาไม่เหมาะที่จะทำเสียงแบบนี้เลย
“ก็...ไม่ได้ทำอะไรค่ะ” จริง ๆ แล้วคุณใหญ่ไม่ชอบต่างหาก เขาไม่ชอบให้เธอคุยกับชวินทร์ ไม่ใช่ว่าหวงแต่ว่าเขาไม่ชอบน้องชายตัวเอง คุณใหญ่จึงมักขัดความสุขของคุณเล็ก แน่นอนว่าความสุขของชวินทร์คือการได้คุยกับญาตา
[เห็นพี่ใหญ่ถ่ายรูปลงเฟซบุ๊กว่าไปญี่ปุ่น นึกว่าไปด้วยกัน]
“หึ...” เธอหัวเราะออกมาเบา ๆ ทำไมเขาถึงพูดแบบนี้ทั้ง ๆ ที่รู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้
[ตา...เมื่อไหร่จะหย่า] ญาตากลืนน้ำลายลงคอ ไม่ใช่ครั้งแรกที่ชวินทร์รบเร้าเธอเรื่องนี้
“คือ...”
[ทำไมถึงยังรักผู้ชายแบบนั้นได้ พูดแล้วหงุดหงิดว่ะ เมื่อไรจะตาสว่างสักที] ใบหน้าเล็กก้มหน้างุดซ่อนน้ำตาไม่ให้ลูกสาวเห็น ทำไมคำถามนี้ช่างตอบยาก ไม่รู้ว่าทำไม...ความรู้สึกในใจร่ำร้องบอกได้แค่คำว่ารักแค่นั้น
“ตารักเขา อึก”
[...]
“ฮึก คุณเล็กไม่เข้าใจตา”
[ทำไมจะไม่เข้าใจ เล็กเข้าใจตาที่สุดแล้วล่ะ ไม่งั้นเล็กคงไม่หนีมาอยู่ที่นี่หรอก ไม่ว่าตาจะมีลูก แต่งงานหรือรักผู้ชายคนอื่น เล็กก็รักตา เล็กก็ไม่ต่างจากตาหรอก] ต้นสายร่ายยาวมาราวกับกำลังระบายเสียมากกว่า ญาตาเรียนจบก็แต่งงานเลย ตอนนั้นยังพอทนได้ แต่พอเธอท้องเขาถึงกับไปไม่เป็น รีบหนีไปรักษาแผลใจที่ต่างประเทศทันที
“อึก คะแค่นี้ก่อนนะคะ” ไม่รอให้ต้นสายที่โทรมากล่าวอะไร เธอกดตัดสายทิ้งเสียก่อน ญาตากลืนน้ำลายลงคอรีบยกมือขึ้นปาดน้ำตา หันไปมองลูกสาวก็เห็นว่าตัวเล็กนอนหลับไปแล้ว
...หากเปรียบเธอเป็นบัวสี่เหล่า เธอก็คงเป็นบัวใต้ตมกระมัง ไม่ว่าใครจะบอกให้เธอหย่า แต่เธอก็ไม่หย่า ก่อนพ่อแม่จะสิ้นชีวิตด้วยโรคชรา ฝากฝังให้เธออยู่ดูแลคุณใหญ่ ตอบแทนพระคุณที่ให้ข้าวให้น้ำเลี้ยงดูบรรพบุรุษของเธอมารุ่นต่อรุ่น ญาตาไม่เคยคิดเทียบฐานันดรศักดิ์แม้เขาจะเลิกทาสไปนานแล้ว
คุณเล็กเป็นเพื่อนของเธอ เขาเป็นหม่อมหลวงแต่เกิดจากภรรยารอง ชวินทร์ไม่ได้สนใจอะไรมากนัก ไม่ยึดติดต่างจากคุณใหญ่ที่เกลียดน้องตัวเอง คงเป็นเพราะบิดารักน้องชายมากกว่ากระมัง
ทั้งคู่ไม่ได้ทะเลาะกันเพราะแย่งสมบัติแต่แย่งความรักต่างหาก ชนินทร์อิจฉาน้องชายที่พ่อรัก เลยมาลงที่เธอที่เป็นคนที่น้องชายหมายปอง เพราะอย่างนี้คุณใหญ่จึงชอบเข้าหาเธอในตอนยังเด็กจวบจนวัยรุ่น ทว่าพอรู้ตัวว่าจะต้องแต่งงาน บัดดลนั้นเขาก็เกลียดเธอ เพราะความสนุกกับผู้หญิงที่เขาชอบมันหมดไป...
เสียงรถที่แล่นเข้ามาในบ้านทำให้ญาตาที่กำลังอุ้มลูกขึ้นนอนบนเบาะนั้นใจเต้นโครมคราม เขาคงกลับมาแล้ว ร่างบางเดินออกไปเปิดประตูบ้านหลังจากเอาลูกนอนเสร็จ
ชนินทร์ลงจากรถด้วยใบหน้าอิ่มเอมเต็มไปด้วยความสุข แต่พอเห็นหน้าของญาตาใบหน้าหล่อเหลาก็เรียบตึง เขาเดินเข้ามาในบ้านปล่อยให้เธอเก็บกระเป๋าให้
“ทานอะไรมาหรือยังคะ” เธอถามน้ำเสียงอ้อมแอ้มไม่เต็มเสียงมากนัก ใจก็กล้า ๆ กลัว ๆ ว่าเขาจะตวาดมาหรือเปล่า
“ยัง” เขาตอบเสียงนิ่งเรียบ ยอมรับว่าเธอทำอาหารอร่อยมาก ชนินทร์เดินเข้ามาในบ้านก็เห็นของเล่นกระจัดกระจายอยู่บนพื้น เลื่อนสายตามองก็เห็นว่าลูกของญาตาหลับอยู่
“เอ่อ พอดีว่าคุณใหญ่มาพอดีเลยไม่ทันได้เก็บของน่ะค่ะ” เขาไม่ได้ว่าอะไร ล้วงมือเข้ากระเป๋ากางเกงของตัวเอง ความคิดในหัวนั้นบอกให้ล้วงเอาของเล่นที่ซื้อมาจากญี่ปุ่น ไม่รู้ว่าซื้อมาทำไมเหมือนกัน แต่สุดท้ายก็ไม่เอาออกมา
“ฉันจะไปอาบน้ำ”
“ค่ะ แต่ว่าอยากกินอะไรเป็นพิเศษไหมคะ”
“ต้มยำกุ้ง”
“อ้อ ต้องรอนานหน่อยนะคะ”
“อือ...” เขาเดินขึ้นบ้านไปโดยไม่ได้พูดอะไรอีก ญาตาลากกระเป๋าเดินทางของเขาไปไว้ในห้องซักล้าง ก่อนจะเดินเข้าครัวไปทำอาหารให้เขา
...ไม่นานคนตัวโตก็ลงมาชั้นล่าง เขาวางของเล่นตัวต่อเลโก้รูปคิตตี้ลงบนพื้น รวมกับของเล่นที่ยังคงเกลื่อนตามพื้น ชนินทร์ยืนมองแผ่นหลังบางที่กำลังขะมักเขม้นทำอาหารโดยที่เธอไม่รู้ตัว แผ่นหลังหนาอิงวงกบบานประตูห้องครัวพลางกอดอกมอง ไม่รู้ว่ายืนอยู่ตรงนี้นานแค่ไหน ไม่รู้ตัวเลยสักนิด...
- Writer
