เมื่อไหร่จะพอ...

บทที่ 2 เมียน้อย

บ้านโคโลเนียลไม้สักทองสองชั้นบนพื้นที่กว่า 300 ตารางวานี้ถูกสร้างขึ้นปลายสมัยรัชกาลที่ 5 ทางด้านหน้าถูกรีโนเวตร่วมสมัย มีสระว่ายน้ำทางด้านหลังบ้าน หน้าบ้านมีรูปปั้นเทพเจ้ากรีก ผสมผสานบ้านเรือนไทยหลังนี้ได้อย่างลงตัว

...ภายในบ้านนั้นกว้างขวาง ถูกปูพื้นด้วยไม้สักทองหน้ากว้างเงาวับ ภายในบ้านตกแต่งด้วยเครื่องเรือนยุคโบราณที่ใช้ไม่ได้จริง มักใช้เป็นของตกแต่งเสียมากกว่า ไม่ว่าจะเป็นตู้ไม้ฉลุลาย โคมไฟ ขวดหมึก ที่ทับกระดาษ ปากกาขนนก เฟอร์นิเจอร์ที่ตั้งอยู่ทุกมุมบ้านเป็นเครื่องหนังหลุยส์แท้นำเข้าจากต่างประเทศ

ชนินทร์นั่งเขี่ยไอแพดบนโซฟาเพื่อดูข่าวสารบ้านเมืองที่เลขาฯส่งมาให้ กลิ่นกาแฟคั่วบดลอยแตะจมูก เสียงดังกริ๊กเบา ๆ นั้นไม่ได้ทำให้เขาหันมามอง เพราะรู้ว่าจะได้สบตากับผู้หญิงที่เขาเกลียดเข้าไส้

“กาแฟค่ะ” เขาไม่ได้ตอบอะไร แต่เธอก็ยึกยักไม่ไปให้พ้นหน้าเสียที จึงจำใจต้องเงยหน้าขึ้นมอง “เอ่อ...คุณใหญ่คะ”

“_” ญาตานั่งพับเพียบอยู่บนพื้น ประสานมือที่หน้าตัก เธอไม่กล้าพูดอะไร แต่พอถูกสายตาคมจ้องมองริมฝีปากบางก็ปริพูดในที่สุด “เมื่อวานเห็นข่าวเด็กติดอยู่ในรถตู้ประจำโรงเรียน คือดิฉันกลัวว่าญาณินจะ...”

“เข้าเรื่องสักที”

“คือ ดิฉันขอไปเรียนขับรถได้ไหมคะ” เขาขมวดคิ้วเข้าหากัน ก่อนจะส่ายหน้าเบา ๆ

“คะแค่ไปส่งลูกค่ะ”

“เดี๋ยวให้เมฆาหาคนมาขับรถไปส่งให้” ญาตาอมยิ้มเล็กน้อย แม้ว่าคุณใหญ่จะไม่ได้รักหรือเอ็นดูลูกแต่อย่างน้อยเขาก็ไม่ใจร้ายปล่อยให้ลูกตกอยู่ในอันตราย

“ขอบคุณค่ะ”

“ไปให้พ้นหน้าสักที”

“อึก ค่ะ” กลืนก้อนสะอื้นลงคอก่อนจะค่อย ๆ กระเถิบหนี ร่างบางลุกขึ้นเดินออกจากห้องนั่งเล่นให้พ้นสายตาของเขา เธอเดินเข้าไปเก็บของในห้องครัว ร่างบางยืนค้ำฝ่ามือที่ซิงค์ล้างจาน มองสายน้ำที่ไหลชำระล้างจานอยู่นั้นด้วยสายตาเหม่อลอย

...เมื่อครู่ญาณินบอกพ่อใจร้าย ลูกสาวไม่เคยพูดคำคำนี้ออกมาเลยสักหน หรือว่าคนเป็นลูกเริ่มรู้ความแล้ว กลัวว่าจะทำให้ลูกสาวรู้สึกไม่ดี แต่จะทำอย่างไรได้ นอกจากรอให้เขามารัก ให้เขารู้สึกรู้สาว่านั่นเป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของเขา แต่กว่าจะถึงวันนั้นลูกสาวก็คงเกลียดเขาไปแล้วกระมัง

เธอเป็นเพียงลูกของสาวใช้ในบ้านที่คุณย่าของเขาเอ็นดู ญาตาเติบโตในเรือนหลังเล็ก เฝ้ามองคุณชายใหญ่มาตลอด แอบรักแอบมองไม่กล้าเข้าใกล้ ครอบครัวนี้เป็นผู้ดีเก่า อาการเจ็บไข้ของหม่อมเจ้ามาลัย ซึ่งเป็นย่าของเขานั้นมีเธอเป็นคนคอยดูแล กระทั่งท่านสิ้นชีพไปพร้อมกับพินัยกรรมที่ระบุให้ชนินทร์แต่งงานกับเธอ

ชนินทร์พี่ชายคนโตจอมเจ้าชู้ตัวพ่อ เขาโลดแล่นในวงการธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ ธุรกิจโรงแรม คอนโดมิเนียมและบ้านจัดสรร ชายหนุ่มมีนิสัยเจ้าชู้ ชอบเที่ยวผู้หญิง มีแฟนวันละสามคน เช้าคน บ่ายคน เย็นอีกคน ท่านหญิงย่าเห็นแววว่าหลายชายคนโตจะถูกผู้หญิงปอกลอกจนสิ้นเนื้อประดาตัว ท่านจึงให้หลายชายคนโตแต่งงานกับผู้หญิงที่ท่านพึงพอใจไม่เช่นนั้นจะไม่ยกมรดกให้

จากวันนั้นเขาก็เกลียดเธอ

ยิ่งไปกว่านั้น...เขาบอกว่าญาณินไม่ใช่ลูกของเขาทั้ง ๆ ที่ทำเอง ทั้ง ๆ ที่ย่ำยีเธอ คงเป็นเพราะเขาไม่รัก...เขาถึงคิดเช่นนี้

วรเกียรติ์สกุล เป็นสกุลเก่าแก่ บิดาของชนินทร์ทำเรื่องเสื่อมเสียตระกูลไม่ว่าจะแต่งงานแล้วแต่ก็มีเมียน้อยเป็นหญิงสามัญชนทั้ง ๆ ที่ตัวเองเป็นถึงหม่อมราชวงศ์ ท่านหญิงย่าโกรธมากขับไล่ลูกชายออกจากบ้านกระทั่งภรรยาคนที่สองมีลูกชายอีกคน

ชวินทร์ถูกรับเลี้ยงเพราะมีเลือดเนื้อเชื้อไขจากบิดา แม้นจะเกิดจากผู้หญิงแพศยา คนเป็นน้องไม่เคยหวังสมบัติอะไรจากคุณย่าเลย เขาเกลียดมากเสียด้วยซ้ำ แต่เขาก็ไม่ได้เกลียดพี่ชาย ทว่าเรื่องของญาตาต่างหากที่ทำให้เขาเกลียดพี่ชาย

ชนินทร์ และชวินทร์ได้ยศเป็นหม่อมหลวง แต่ด้วยยุคสมัยที่เปลี่ยนไป และง่ายต่อการทำงานของคนทั้งคู่ทำให้ไม่ได้สนใจพระยศสักเท่าไร กระนั้นลูกสาวของญาตาก็ยังได้สกุลเป็นวรเกียรติ์สกุล ณ อยุธยา

ชวินทร์ไปเรียนอยู่ต่างประเทศหลังจากที่ญาตาท้อง เขาอาศัยอยู่กับพ่อแม่ที่ต่างประเทศเป็นส่วนใหญ่ แต่จะมาที่นี่บ่อยครั้งยามที่เขาคิดถึงญาตา ผู้หญิงที่เป็นดั่งรักแรกพบ

...ต่างจากชนินทร์ที่อาศัยอยู่ที่ประเทศไทย มารดาเสียชีวิตจากการตรอมใจเพราะสามีมีเมียน้อย กระนั้นเลือดพ่อในสายเลือดก็แรงกล้าเสียเหลือเกิน เขาไม่ได้สำนึกเลยว่าหญิงที่แต่งงานด้วยจะรู้สึกเสียใจไม่ต่างจากผู้เป็นแม่ ชายหนุ่มจึงมีบ้านสองบ้านสาม ซึ่งญาตาไม่ได้ว่าอะไรหากว่าเขาไม่ไปทำให้ใครท้อง

เสียงคุยโทรศัพท์ดังอยู่เนือง ๆ ภายในห้องนั่งเล่น รอยยิ้มที่เขากระตุกยิ้มเป็นระยะ ๆ นั้นเธออยากให้เขายิ้มให้เธอบ้าง แต่ก็ได้รับแค่ใบหน้าเรียบตึงเป็นยักษ์เป็นมารของเขาเพียงเท่านั้น

ชนินทร์คงกำลังคุยกับเมียน้อยของเขา เธอรู้มาว่าผู้หญิงคนนั้นอยู่ที่คอนโดมิเนียมของเขา และเขาก็นอนที่นั่นบ่อยครั้ง ความเจ็บแปล๊บ ๆ เกิดขึ้นในอก เขาก็เป็นของเขาแบบนี้ แต่ก็ไม่ชินสักกะที

เจ้าของร่างหนาออกไปแล้วหลังจากเลขาฯของเขามาถึง ภายในบ้านนั้นเงียบสงบ ไม่มีแม้แต่คนรับใช้

ชนินทร์ไล่คนรับใช้ออกจนหมด คนขับรถ รวมถึงคนสวน เขามอบหมายให้เธอดูแลทุกอย่างภายในบ้าน แม้กระทั่งตัดหญ้า ชนินทร์อยากแกล้งเธอ เขาพูดอยู่เสมอว่าเธอเป็นแค่คนรับใช้ที่อยากได้ดี ประจบสอพลอท่านหญิงมาลัยจนได้ทรัพย์สมบัติ ซึ่งเธอก็ยอมรับชะตา เกิดเป็นขี้ข้าก็ตายอย่างขี้ข้า ไม่ได้รู้สึกรู้สาว่าอยากได้ดีอย่างที่เขาพูด

ร่างบางในชุดผ้ากันเปื้อน ยามเงียบ ๆ เหงา ๆ แบบนี้เธอมักจะเช็ดเครื่องทองเหลืองในบ้าน เปิดเพลงเบา ๆ คลอตามอย่างสบายอารมณ์ แม้ในใจจะเหงามากก็ตาม

ชนินทร์ไม่อนุญาตให้เธอออกไปข้างนอก ไม่ว่าจะกิน เที่ยวหรือทำอะไร เธอต้องขอเขาก่อน หากออกไปไม่บอกไม่กล่าวเขาจะด่าเธอด้วยถ้อยคำหยาบคาย แม้กระทั่งลงโทษขังเธอไว้ ทว่า

กริ๊ง~

เสียงกดออดดังเข้ามาในบ้านยามบ่ายของวัน ญาตาขมวดคิ้วใคร่รู้ เธอถอดผ้ากันเปื้อนออกก่อนจะเดินไปหน้าบ้าน ร่างอรชรสวยงามของผู้หญิงนางหนึ่งปรากฏสู่สายตา

“คุณใหญ่อยู่ไหม” ชนินทร์ไม่ได้ชื่อเล่นว่าใหญ่ แต่ว่าเขามีคำแทนตัวว่าคุณ เช่นเดียวกับชวินทร์ จึงเรียกว่าคุณใหญ่และคุณเล็กตามลำดับ

“ไม่ค่ะ ออกไปทำงานแล้ว” ตอบเสียงราบเรียบ

“ไปทำงานหรือไปหาอีตัวนั่น” ญาตาไม่ชอบเลย ไม่ชอบให้ผู้หญิงของเขามาหาที่บ้าน กฎอย่างเดียวที่เธอขอ เธอไม่อยากให้ลูกเห็นว่าพ่อมีเมียหลายคน

“ไม่ทราบค่ะ”

“ชิ! ไม่ทราบได้ยังไง เป็นเมียเขาทำไมจะไม่รู้” ผู้หญิงคนนี้คงหมดโปรแล้ว ญาตาส่ายหน้าเบา ๆ เธอไม่ได้เปิดรั้วบ้าน

“นี่!! นังเมียตีทะเบียน!! โทรบอกคุณใหญ่ให้รับโทรศัพท์ฉันด้วย!!” ญาตาเดินเข้าบ้านไม่ได้สนใจเสียงของเจ้าหล่อน เธออยู่ของเธอดี ๆ ปล่อยให้ผู้หญิงของเขาทะเลาะกันเอง เป็นแบบนี้ตลอดแปดปีที่แต่งงานกันมา

สื่อหลายสำนักเล่นข่าวของเธอ บอกว่าเป็นซินเดอเรลล่าได้แต่งงานกับเศรษฐีผู้ดีเก่า ใครต่างบอกว่าเธอถูกหวย ยกเว้นตัวเธอที่รู้ดีที่สุด

เวลาผ่านไปก็ใกล้จะถึงเวลาเลิกเรียนของลูก ผู้หญิงคนนั้นยังไม่กลับไป ฝ่ามือบางเลยโทรศัพท์หาเลขาฯของเขา

“ฮัลโหลค่ะ คุณเมฆา”

[ครับ...ตอนนี้คุณชนินทร์ประชุมงานอยู่น่ะครับ]

“ทราบค่ะ เขาคงไม่คุยกับฉันอยู่แล้วค่ะ แค่จะโทรมาบอกว่าให้เขามาเอาผู้หญิงที่อยู่หน้าบ้านไปทีค่ะ ญาณินใกล้จะเลิกเรียนแล้ว”

[อ้อ ได้ครับ ผมบอกให้] เธอกดวางสายโทรศัพท์ไป มองลอดหน้าต่างเห็นเธอคนนั้นกดโทรศัพท์ไม่หยุด คงกระหน่ำโทรหาสามีของเธอกระมัง

...ไม่นานก็มีชายในชุดสูทมาพาตัวเธอคนนั้นไป ญาตามองด้วยแววตานิ่งเรียบไม่ได้รู้สึกอะไร เวทนาใจตัวเองต่างหากที่มองเมียน้อยอยู่อย่างนี้ ไม่ใช่ครั้งแรกที่มีผู้หญิงมาหาเขาที่นี่ หลาย ๆ คนคงลุ่มหลงเขาเหมือนกับเธอ...