“คลั่งบ้าคลั่งบออะไรก็เรื่องของคุณ แล้วปล่อยฉันไปสักที อื้อ !”
จบประโยคริมฝีปากร้อนก็ประกบลงมาอย่างรุนแรงราวกับกำลังทำโทษที่เธอกล้าปากดีใส่เขา ฟันคมทั้งกัดเกี่ยวและขบเม้มเนื้ออ่อนจนพิกุลได้กลิ่นสนิมที่เริ่มคลุ้งออกมา
ร่างเล็กในอ้อมแขนดิ้นรนและขัดขืนทุกวิถีทางเท่าที่จะทำได้ไม่ว่าจะเป็นการทุบ ตี จิก ข่วน แต่อัศวินไม่แม้จะรู้สึกเจ็บเลยสักนิด ริมฝีปากร้อนยังคงตะโบมเกี่ยวพันเธอไม่หยุดยั้ง
อัศวินปล่อยริมฝีปากอิ่มเป็นอิสระชั่วครู่ก่อนที่เขาจะประทับลงมาอีกครั้งและมันรุนแรงมากกว่าเดิม
พิกุลเจ็บแสบไปทั้งมุมปากแต่นั่นไม่ได้ครึ่งความเจ็บใจที่อัดแน่นอยู่ด้านใน ยิ่งเธอจะพยายามเบือนหน้าหนีมากแค่ไหนก็จะถูกมือใหญ่รั้งกลับมารับจูบดิบเถื่อนจากเขามากเท่านั้น
มือหนาบีบสันกรามเล็กไว้แน่นจนพิกุลเจ็บร้าวไปหมด เขามอบความป่าเถื่อนให้เธออย่างไม่ความปรานีปราศรัย อัศวินทำเหมือนเธอเป็นเพียงตุ๊กตาไร้ความรู้สึกที่ไม
