“ไปโดนอะไรมา”
“หื้อ” พิกุลที่กำลังหั่นผักอย่างตั้งใจเงยมองหน้ารุ่นพี่คนสนิทเมื่ออีกฝ่ายก็เข้ามาถามโดยไม่เกริ่นหัวเรื่อง
“ข้อมือน่ะ”
“อ๋อ…เผลอล้มแล้วเอามือลงน่ะค่ะ” พิกุลแก้ตัวข้าง ๆ คู ๆ เพราะไม่รู้จะบอกอีกฝ่ายอย่างไร
“งั้นเหรอ”
“ค่ะ ไม่ต้องห่วงน่า แค่นี้เองจิ๊บ ๆ” พิกุลบ่ายเบี่ยงเพราะไม่อยากให้กวีถามไปมากกว่านี้ และเหมือนว่าอีกคนจะก็รู้ถึงความต้องการของเธอจึงได้แต่ถอนหายใจอย่างอ่อนใจ
“เอ้ะ...สวัสดีค่ะคุณวิน”
เสียงพนักงานคนหนึ่งดังขึ้นพานให้เพื่อนร่วมงานทั้งหมดหันไปตามเสียง แล้วก็พบกับร่างสูงใหญ่ของเจ้าของร้านที่ยืนเด่นอยู่ทางเข้าห้องครัว
พิกุลสบตากับอีกฝ่ายเพียงแวบหนึ่งก่อนจะหันกลับมาทำงานของตัวเองต่อราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
อัศวินพูดคุยกับเชฟประจำร้านทว่าสายตาสีดำสนิทคู่นั้นกลับจับจ้องอยู่ไปยังร่างเล็กที่กำลังตั้งใจทำงานและไม่สนใจการมีอยู่ของเขา ก่อนที่ตาคมจะสังเกตเห็นข้อมือบ
