“ช้าหน่อย”
“...”
“ขอร้อง ฉันกลัว” พิกุลพูดเสียงสั่นเพราะความเร็วของรถมันมากขึ้นจนเธอรู้สึกกลัว แม้ในเวลานี้ถนนจะค่อนข้างโล่ง แต่ก็ไม่มีอะไรรับประกันได้ว่าจะไม่เกิดอุบัติเหตุ
สิ้นเสียงหวานความเร็วของรถยนต์ก็ค่อย ๆ ลดลง พิกุลที่กำมือแน่นคลายออกช้า ๆ เมื่อกี้ถ้าอีกเขายังไม่ยอมลดความเร็วเธอคงร้องไห้ออกมาแล้ว...
ทั้งสองกลับมาถึงคอนโดมิเนียมหรูโดยสวัสดิภาพ เมื่อลงจากรถขายาวก็รีบคว้าตัวหญิงสาวให้เดินเข้าไปในตัวอาคาร
ทั้งลิฟต์มีเพียงความเงียบเพราะพิกุลไม่รู้ว่าอีกฝ่ายพาเธอกลับมาที่นี่ทำไม ทั้งที่ก่อนหน้านี้เขาไม่ได้กลับมาที่ห้องด้วยซ้ำ ไม่ใช่สัญญาณว่าเขาเบื่อเธอแล้วเหรอ
ข้อมือเล็กถูกยึดไว้แน่นตั้งแต่ลงจากรถจนกระทั่งเข้ามาในห้องกว้าง
“คุณพาฉันมาที่นี่ทำไม”
“ฉันไม่ให้เธอย้ายออก”
“ทำไมฉันต้องขออนุญาตคุณด้วย”
“พิกุล !”
“คุณต้องการอะไรกันแน่คุณวิน”
“...”
“ทั้งที่คุณก็มีแฟนอยู่แล้ว ทำไมต้อ
