บทที่ 1 ทำงานวันแรก (2)
849 Words
ร่างสูงพูดแค่นั้นก่อนจะปล่อยพิกุลออกมา และเมื่อออกจากห้องเย็นเฉียบพิกุลก็พบกับ กวี รุ่นพี่ที่เธอเคารพ และเขายังเป็นคนแนะนำเธอมาทำงานที่นี่อีกด้วย
พิกุลรู้จักกวีตั้งแต่สมัยที่เรียนมหาวิทยาลัยเพราะเราทั้งสองอยู่ในกลุ่มนักเรียนทุนด้วยกัน หลังจากที่อีกฝ่ายเรียนจบก็ได้รับทุนไปเรียนต่อต่างประเทศ และเพิ่งกลับไทยเมื่อปีที่แล้ว
“ไงเรา”
“สวัสดีค่ะ”
“โดนคุณวินดุมาเหรอ”
“ค่ะ ก็นิดหนึ่ง ทำงานวันแรกก็มาสายแล้วนี่เนอะ”
“อื้ม แปลกนะปกติไม่เห็นเขาจะเคร่งเรื่องพวกนี้ แต่ช่างเถอะ ปะ พี่จะพาไปแนะนำตัว”กวีพูดพร้อมสรุปเอาเองเสร็จสรรพก่อนจะเดินนำคนตัวเล็กว่าไปทางห้องครัว
“อ่า...ค่ะ”
เธอเดินตามหลังรุ่นพี่คนสนิทเข้าไปในครัวที่ซึ่งเป็นสถานที่ทำงาน ดวงหน้าสวยฉายแววกลุ้มใจเพราะความคิดแวบแรกที่เข้ามาในหัวหลังจากได้ยินคำพูดรุ่นพี่คืออัศวินต้องรับเธอเข้าทำงานเพื่อกลั่นแกล้งกันแน่ ๆ
หน้าที่ของพิกุลในตอนนี้คือ เตรียมวัตถุดิบและให้ความช่วยเหลือหัวหน้าเชฟตามที่ได้รับมอบหมาย กวียังบอกอีกว่าในวันที่มีวัตถุดิบมาส่งเธออาจจะต้องเป็นคนเช็คความเรียบร้อยด้วย ซึ่งพิกุลที่เคยทำงานนี้มาแล้วก็พอจะรู้อยู่บ้าง
การทำงานวันแรกของเธอจึงไม่ได้ติดขัดมากนัก อีกทั้งพนักงานในร้านทุกคนก็อัธยาศัยดี และให้คำแนะนำเธอเป็นอย่างดี จะมีแต่คนเป็นเจ้าของร้านนี่แหละที่เป็นปัญหาสำหรับเธอ
“พวกพี่เดาไว้แล้วว่าน้องกุลต้องได้แน่” พี่แพรวพนักงานหน้าเคาน์เตอร์ที่เข้ามาทานอาหารในช่วงพักเอ่ยปากขึ้น เพราะเธอคนนี้คือคนที่อยู่ด้วยในวันที่พิกุลเข้ามาสัมภาษณ์งาน
“หื้อ ทำไมล่ะคะ”
“ก็น้องกุลสัมภาษณ์นานที่สุดเลยนะรู้ไหม”
“งั้นเหรอ”
“ใช่สิ”
“คนก่อนน้องกุลเข้าไปไม่ถึงสามนาทีด้วยซ้ำ แต่ของน้องกุลตั้งครึ่งชั่วโมงแหนะ”
“จริงเหรอ” ไข่มุกที่ทำงานในครัวด้วยกันตาโตเมื่อได้ยินข้อมูลใหม่ล่าสุดจากพี่แพรว เพราะตั้งแต่เธอเข้ามาทำงานที่นี่ยังไม่มีโอกาสได้คุยกับอัศวินเลยสักครั้ง
“ใช่สิ ฉันเป็นคนรออยู่หน้าห้องนี่”
“ได้คุยกับคุณวินนานขนาดนั้นเป็นไงบ้าง” เมื่อได้รับคำยืนยันจากต้นข่าวหญิงสาวก็รีบหันกลับมาถามพิกุลต่อทันที
“ก็ไม่เป็นยังไงนะ”
“เอาจริงดิ”
ไข่มุกร้องราวกับตกใจนักหนาทำเอาพิกุลที่กำลังดื่มน้ำมองหน้าเพื่อนร่วมงานอย่างงุนงง ก่อนที่ไข่มุกจะพูดต่ออย่างออกรส
“ก็นะ...ถึงเจ้านายพวกเราจะหล่อเหลามากแค่ไหน แต่เวลาคุยกับเขาก็เหมือนอยู่กลางดงน้ำแข็งเย็นยะเยือกนั่นแหละ”
“อย่างเมื่อเช้าที่เรียกน้องกุลเข้าไปก็คือขนลุกมาก” พี่แพรวที่อยู่ในเหตุการณ์เมื่อเช้าด้วยพยักหน้าอย่างเห็นด้วยสุด ๆ
ดูท่าทางพนักงานที่นี่จะเกรงกลัวอัศวินไม่น้อยสินะ มิน่าล่ะ เมื่อเช้าถึงไม่มีใครกล้าสบตาเธอสักคน พิกุลสรุปเอาเองในใจ
“สาวๆ เม้าท์กันอยู่ได้ เดี๋ยวคุณภัทรก็มาได้ยินหรอก” เสียงกวีดังขึ้นจากทางด้านหลังทำเอาทั้งหมดที่กำลังคุยกันอย่างออกรสสะดุ้งโหยง ก่อนที่วงสนทนาจะเงียบกริบในทันควัน
“กุลกินข้าวเสร็จหรือยัง”
“เสร็จแล้วค่ะ”
“งั้นมานี่หน่อย”
เมื่ออีกฝ่ายมาตามถึงที่ร่างเล็กก็ลุกขึ้นอย่างว่าง่ายโดยไม่ลืมบอกลาเพื่อนร่วมงานที่มองไล่หลังมาด้วย
จะว่าไปรุ่นพี่ของเธอคนนี้ก็ฮอตฮิตมาตั้งแต่สมัยเรียนแล้ว ถึงฐานะทางบ้านจะไม่ได้ดีเหมือนกับพวกหนุ่มฮอตทั้งหลาย แต่ท่าทาง การวางตัว รวมไปถึงเรื่องการเรียนที่จัดว่าอยู่ในระดับท็อป ทำให้มีคนมาปลาบปลื้มและตามกรี๊ดอยู่เหมือนกัน และหนึ่งในนั้นก็คือพิกุล
แต่เธอไม่ได้ชอบเขาในเชิงชู้สาวหรอกนะ เธอชอบในความเก่งกาจและความมีน้ำใจของเขา จึงยกให้กวีเป็นเหมือนไอดอลอะไรประมาณนั้น
พิกุลถูกเรียกมาสอนงานในช่วงพัก โดยคนที่สอนก็คือรุ่นพี่ที่เธอสนิทอย่างกวีนั่นแหละ ตากลมมองอีกฝ่ายอย่างเคารพรัก ปกติเธอไม่ได้มีคนที่สนิทมากนัก แต่รุ่นพี่คนนี้ก็ถือว่าเป็นอีกคนหนึ่ง เพราะกวีทั้งใจดีและเรียนเก่ง อย่างสมัยตอนเรียนก็ช่วยเหลือเธอไว้ตั้งมาก
กวีสอนงานรุ่นน้องอย่างเต็มใจเพราะนึกเอ็นดูมาตั้งแต่ที่เรียนด้วยกัน โดยที่ทั้งสองไม่รู้เลยว่ามีใครบางคนจับตามองพวกเขาผ่านกล้องวงจรปิดอยู่ตลอดเวลา…
- Writer
