คุณหมอของมาเฟีย

เสร็จแล้วหรอครับ

“โคตรดี”

เอเดนทิ้งตัวลงนอนบนเตียงคนไข้แล้วดึงเหม่ยหลีที่ยังตัวกระตุกไม่หายขึ้นมากอดเบาๆ หมอสาวได้สติแล้วจากเมื่อกี้ที่ปล่อยตัวปล่อยใจไปกับลีลารักที่ต้านไม่อยู่ของผู้ชายวัยกลางคนนี้

“นี่ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะ” เอเดนมองหน้าเหม่ยหลีที่ทำหน้ากึ่งรับกึ่งสู้

“เปล่าค่ะ หมอจะกลับบ้านแล้ว”

เธอเหยียดตัวเองลุกขึ้นด้วยท่าทีเหนื่อยอ่อน ทางรักคับแคบยังปวดแปลบๆ และมีน้ำฉ่ำเยิ้มออกมา ไม่รู้น้ำใครเป็นน้ำใครปนไปหมด หมอสาวเข้าไปทำความสะอาดตัวเองในห้องน้ำแล้วออกมาเตรียมตัวกลับบ้าน

ถ้าพูดถึงความรู้สึก ตอนนี้เธอก็คงรู้สึกผิดนิดหน่อยที่ปล่อยอารมณ์ไปแบบนั้น แต่เธอก็อายุขนาดนี้แล้ว ถ้าไม่คิดมากเรื่องแบบนี้ก็ดี โลกหมุนไปยุคไหนแล้วไม่มีใครมานั่งเสียดายพรหมจรรย์หรอก

แต่หารู้มั้ยว่าเธอกำลังทำให้คนตัวใหญ่ติดใจเข้าขั้นลุ่มหลง ถึงแม้จะมีการเอาสาวพรหมจรรย์มาให้อยู่บ่อยๆ แต่มันก็เด็ก 14-15 มันไม่ได้เนื้อนมไข่เท่ายัยนี่ เขายิ่งมองเธอและยิ่งหลงจนเจ้าเอเดนน้อยมันชักจะแข็งขืนขึ้นมาอีกรอบ

“นี่ ขออีกรอบได้มั้ย” เขานอนมองเธออยู่บนเตียงคนไข้แล้วพูดอย่างอารมณ์ดี

“ตายพอดีค่ะ” หมอสายตอบสีหน้าราบเรียบแต่การปฏิเสธนั่นน้ำเสียงคือไม่ อย่างที่สุด

เอเดนรู้ว่าเธอคงเจ็บมากเลยไม่อยากจะกวนใจ เพราะครั้งแรกเขาอยากให้เธอได้พัก แต่ไอ้หนูเอเดนน้อยนั่นไม่ค่อยยอมฟังเลย แค่เห็นหน้าเธอแล้วมองทรวดทรงเธอเขาก็ปึ๋งปั๋งขึ้นมาเองซะงั้น ยิ่งคิดถึงตอนที่แกนกายสอดเสียดเข้าไปในร่องของเธอนั่นทำเอาเขาวาบหวามอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

เหม่ยหลีแต่ตัวเสร็จแล้วกำลังจะเดินออกจากประตูห้องทำงาน เป็นการทำแผลที่ยาวนานกว่า 2 ชั่วโมง ดีนะที่ห้องของเธออยู่ลึกสุด ไม่ค่อยมีใครเดินมา ถ้าคนได้ยินเสียงเธอล่ะคงแย่แน่

เอเดนเข้ามากอดจากทางด้านหลังแล้วเลียที่ใบหูเบาๆ เล่นเอาคนตัวเล็กสะดุ้งโหยงหน้าแดงก่ำ

“นี่ปล่อยนะ จะกลับบ้านแล้ว” เธอเบียดตัวเองออกมาจากอ้อมกอดเข้าได้สำเร็จ

“ได้ผมแล้วทิ้งผมเลยนะครับหมอ” เอเดนหยอกแรงๆ ไปหนึ่งทีเล่นเอาหมอสาวเขินไม่หยุด เขินไม่ไหว

ประตูห้อง ผอ. ถูกเปิด โดยมีคนตัวเล็กใหญ่ เดินตามกันออกมา ร่างเล็กเหลือบไปเห็นคนที่เธอคิดว่าน่าจะกลับไปแล้วแต่เขายังอยู่ และเดินออกจากห้องของเขามา

“อดัม” หมอสาวเรียกเขาด้วยท่าทีดีใจนิดหน่อยที่เห็นเขายังอยู่

“พี่เหม่ยหลี เสร็จแล้วหรอครับ” เขาถามขึ้นมาอย่างไร้เดียงสา แต่คำถามนั่นทำเอาเหม่ยหลีสะดุ้งตัวโยน

“เสร็จแล้ว” เจ้าพ่อเอเดนเป็นคนตอบขึ้นมาแทนและย้ำคำว่าเสร็จต่อหน้าหลายชาย อดัมทำสีหน้าไม่พอใจนักแต่ก็ไม่ได้เอ่ยถามอะไรเพิ่ม

“อดัมกลับพร้อมอามั้ย” เขาถามหลายชายขึ้นมา

“อากลับก่อนเลยครับ เดี๋ยวผมมีเรื่องปรึกษา ผอ. เกี่ยวกับงานนิดหน่อยครับ” อดัมรีบชิงพูดก่อนที่เจ้าพ่อจะพาตัวเขากลับ

เจ้าพ่อมองสองคนอย่างไม่สบอารมณ์นักแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ ตอนนี้อารมณ์เขายังค่อนข้างพลุ่งพล่านอยู่ ต้องไปหาที่ลงก่อน เขาจึงยอมรามือจากสองคนนี้ก่อน

.

.

“อดัมวันนี้อยู่ค่ำจัง” เหม่ยหลีถามขึ้นมาเมื่อเจ้าพ่อเดินออกประตูไป

“กะว่าจะอยู่รอพี่เหม่ยหลี ไม่รู้ว่าจะนานถึงสองชั่วโมงขนาดนี้”

เขาพูดขึ้นมาเฉื่อยๆ และเหมือนมีอะไรแอบแฝงซึ่งเหม่ยหลีก็พอจะรู้ ห้องทำงานของอดัมกับห้องของเธอไม่ไกลกันมาก ถ้าเขาอยู่รอตั้งนานขนาดนี้ก็คง…

“อดัม…” น้ำเสียงแผ่วเบาของเหม่ยหลีเรียกเขาอย่างจงใจ

“คบกันอยู่หรอ” อดัมเอ่ยถามขึ้นมาเมื่อไม่เข้าใจความสัมพันธ์ของเหม่ยหลีกับเอเดน เหม่ยหลีรู้ว่าเอเดนรู้อะไรเลยไม่คิดจะปกปิด

“ไม่ได้คบหรอก” เหม่ยหลีพูดน้ำเสียงราบเรียบและมองสีหน้าอดัมอย่างเอ็นดู

“งั้นหรอ ที่หมอต้องโนแพนเมื่อเช้าก็เป็นเพราะเขาใช่มั้ย” อดัมเริ่มถามและความฉลาดของเขาทำให้เขาสามารถปะติดปะต่อเรื่องได้

เหม่ยหลีพยักหน้าเบาๆ แล้วทำสีหน้ารู้สึกผิด ไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกันแต่เห็นสีหน้าของอดัมกลายเป็นว่าเหม่ยหลีรู้สึกผิดไปซะดื้อๆ

“เขาไม่ได้ฝืนใจพี่ใช่มั้ย”

คำถามของอดัมเล่นเอาหมอสาวสะอึก มันตอกย้ำเธอว่าเธอเป็นผู้หญิงใจง่ายมากแค่ไหนที่ปล่อยตัวเองตามอารมณ์ให้คนที่ไม่ได้คบกันเชยชม เหม่ยหลีกลืนน้ำลายลงคอสีหน้าเจ็บปวดแสดงออกมาอย่างเห็นได้ชัด

“ไม่ค่ะ ไม่ได้ฝืนใจ พี่…” เหม่ยหลีไม่กล้าจะพูดประโยคต่อมาสีหน้าของอดัมก็ยากจะคาดเดาได้ว่าคิดอะไรอยู่

“ถ้างั้นก็ไม่เป็นไรครับ” อดัมเลือกที่จะยิ้มออกมาเพราะเหม่ยหลีทำสีหน้าเจ็บปวดมากๆ ออกมาทำให้เขาไม่อยากทนเห็นหน้าแบบนั้นของเธอ

งั้นเราไปหาข้าวเย็นทานกันแล้วค่อยแยกย้ายกลับบ้านดีมั้ยครับ อดัมเริ่มสดชื่นแล้วกลับมาเป็นไซบิเรียนของเหม่ยหลีอีกครั้ง

“ไปสิเจ้าหมาน้อย”

เหม่ยหลีลูบหัวเด็กน้อยที่เด็กว่าเธอไม่กี่ปีอย่างเอ็นดู เขาน่าจะมาเป็นน้องชายของเธอได้นะเนี่ย เธอคิดในใจแล้วเดินตามเขาไป

.

.

ทางด้านเอเดนที่เก็บอารมณ์พลุ่งพล่านของตัวเองเพราะรู้สึกอยากทำกับคุณหมอคนสวยต่อ เธอช่างเย้ายวนและน่าลุ่มหลง เอเดนคิดถึงเธอตลอดเวลาที่กำลังร่วมรักกับคนอื่น

ไม่ว่าเชิดชัยจะเรียกมาปรนเปรอสักกี่คนเขาก็เลิกคิดถึงช่วงเวลาที่ได้กระแทกเข้าไปในร่องสาวของเหม่ยหลีไม่ได้สักที ยัยนั่นกำลังทำให้เขาหลง เขาคิดแค่นั้นแล้วเดินออกมาจากโรงแรม

คฤหาสน์ภักดีอีสาน เป็นธรรมเนียมที่ทุกคนจะต้องมาทานข้าวเช้าด้วยกันถ้าไม่ติดธุระสำคัญมาก

วันนี้อยู่กันพร้อมหน้า ถึงแม้ทุกคนจะมีคอนโดหรือบ้านเป็นของตัวเองแต่บ้านหลักก็เป็นศูนย์กลางที่ทุกคนต้องเข้ามาเจอกันบ้าง ปรึกษาหารือ พูดคุย และที่สำคัญพ่อ-แม่ ของพวกเขาอยู่ที่นี่ เจ้าพ่ออุดรรุ่นก่อน

พ่อ-แม่ นั่งอยู่ครบ

เอเดรียนพี่ชายคนโต ตามมาด้วย อดัม อดีน อลิซ สามพี่น้องลูกของเอเดรียน และภรรยาของเขาก็มาด้วย

เอเรียส ลูกสาวคนสุดท้องก็นั่งอยู่ อย่างผ่าเผย

ส่วนเอเดนก็นั่งอยู่ด้วยอารมณ์คุกรุ่น เขาหงุดหงิดตั้งแต่เช้า

กับเรื่องที่เป็นประเด็นอยู่ตอนนี้

เรื่องทักษิณนคร