คุณหมอของมาเฟีย

คิดถึงฉันหรือคิดถึงร่างกายฉัน

ร่างใหญ่ค่อยๆ ลดมือที่ปิดกั้นระหว่างปากกับปากลงแล้วค่อยๆ ประทับริมฝีปากลงมาช้าๆ กลิ่นกายของเขาหอมสะอาดสมเป็นหมอ และกลิ่นกายของเหม่ยหลีก็หอมจนเล่นงานคนตัวโตหนักหน่วง ริมฝีปากร้อนผ่าวประกบกันอย่างอ่อนโยน

เรียวลิ้นกำลังจะชำแรกแทรกซึมเข้าไปเกี่ยวพันกันถ้าไม่เกิดเสียงเปิดประตูดังๆ ขึ้นก่อน

คนร่างใหญ่ที่วิ่งแจ้นมาหาหมอสาวทันทีที่ลงเครื่องแต่กลับมาเจอภาพนี้

เอเดนตกตะลึงกับภาพตรงหน้าที่เห็นหลานชายของตัวเองกำลังจูบกับเหม่ยหลี ตอนนี้เขาสั่นไปหมด โกรธงั้นหรอ โมโหอะไร เขาไม่เข้าใจความรู้สึกตอนนี้ของตัวเองสักนิด รู้แค่ว่าไม่พอใจมากที่เห็นสองคนกำลังประกบริมฝีปากกันอยู่

สองคนสะดุ้งตกใจแล้วผละออกจากกันนิดหน่อย ตอนนี้เอเดนโมโหเลือดขึ้นหน้าอ่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ถ้าผู้ชายคนนี้ไม่ใช่อดัมคิดว่าน่าจะเป็นศพอยู่ตรงนี้แล้วแน่ๆ

เขาไม่อยากเชื่อตัวเองเลยว่าจะโกรธขนาดที่สามารถฆ่าใครได้เพียงเพราะผู้หญิงคนนี้ ยิ่งคิดเขายิ่งโมโห ทั้งๆ ที่อุตส่าห์คิดถึงมาตลอด 2-3 วันนี้ที่ไม่ได้เจอกัน แต่เธอกลับมีความสุขดีและไม่ได้มีเขาอยู่ในสมองสักนิด

เขาเดินเข้ามาหาเธอแล้วคว้าแขนแบบไม่พูดไม่จา ไม่มีเอเดนคนสบายๆ ตอนนี้มีแต่เอเดนที่พร้อมจะฆ่าทุกคนที่ขัดใจเขา

“นี่เจ้าพ่อคุณมาได้ไงแล้วบีบแขนหมอแบบนี้หมอเจ็บนะ” เขาไม่พูดอะไรหน้าตายังน่ากลัวมากๆ อยู่ แต่คลายแขนที่บีบเธอลงเยอะ

“ไปกับผม” เขาขู่เหม่ยหลีเสียงดุ ดุมากและแววตาของเขาเย็บเฉียบแบบที่เหม่ยหลีไม่เคยเห็นมาก่อน

“คุณอา ปล่อยเธอนะ” อดัมร้องบอกคนเป็นอาที่อารมณ์โกรธเกรี้ยวของเขากำลังพุ่งทะยานเขากลัวว่าอาของเขาจะทำร้านเหม่ยหลี

“อดัม อาเห็นเราเป็นหลานหรอกนะถึงอยากมองข้าม แต่ถ้ามายุ่งกับของ ของอา อาก็ไม่ไว้หน้าเราเหมือนกัน”

เจ้าพ่อเอเดนที่น้ำเสียงเย็นเฉียบทำเอาอดัมสะอึกแต่ความรักที่มีต่อเหม่ยหลีมันมากกว่านั้นตัวอดัมเองยังไม่เข้าใจตัวเองแต่รู้ว่าเขาเองก็ไม่อยากยอม

“ผมไม่สนใจว่าอาจะเป็นยังไง ถ้าพี่เหม่ยไม่โอเคอาก็ไม่มีสิทธิ์บังคับเธอ” อดัมพูดเสียงแข็งแล้วจ้องหน้าเจ้าพ่อเอเดนอย่างเอาเรื่อง

“ผู้หญิงคนนี้เป็นของอาอดัม อาไม่สนว่าเต็มใจหรือไม่ หรือว่าเราจะคิดยังไง อาจะไม่พูดซ้ำ”

สายตาเหี้ยมเกรียมจนเหม่ยหลีเริ่มกลัวและอยากหยุดการปะทะครั้งนี้แล้ว ถ้าเธอไม่ออกปากมีหวังเจ้าหมาน้อยของเธอต้องเจ็บตัวแน่ๆ

“อดัม พี่โอเค พี่จะไปกับเขา อดัมกลับบ้านไปก่อนนะ”

เหม่ยหลีพูดเสียงอ่อนกับอดัมน้ำเสียงไม่เชิงออกคำสั่งแต่เป็นการขอร้อง แล้วแววตาเธอก็แสดงออกมาว่าเป็นห่วงเขาสุดๆ นั่นทำเอาอดัมต้องหยุดฟัง

“พี่เหม่ย” เขาเรียกเธอด้วยน้ำเสียงบางเบา

“พี่โอเค อดัม”

เธอใช้มืออีกข้างที่ไม่ได้โดนเจ้าพ่อจับไว้ไปลูบหัวเขาเบาๆ แต่ทันใดนั้นเจ้าพ่อก็กระชากกลับมาทันที เขาไม่พูดไม่จาเมื่อเห็นว่าพวกเขาลากันแล้วเขาก็อุ้มเหม่ยหลีขึ้นพาดบ่าแล้วเดินออกมาทันที

เขายัดเหม่ยหลีเข้าเบาะข้างคนขับในรถคันหรูแล้วขับออกมาอย่างใจร้อน

“อุตส่าห์บอกว่าอย่าทำตัวออกนอกลู่นอกทาง แต่กลับไปจูบกับคนอื่นเนี่ยนะ แล้วคนคนนั้นก็เสือกเป็นหลายผม นี่หมอคิดอะไรอยู่” เขาพูดขึ้นมาขณะขับรถที่เร็วปานจรวด

“อดัมก็เป็นอดัมเขายังเด็กและแค่ต้องการอ้อน” เหม่ยหลีพูดขึ้นมาแบบนั้นเพราะเธอรู้ว่าอดัมแค่อยากอ้อนเธอเท่านั้น

“แล้วก็ให้อ้อนโดยการจูบกันเนี่ยนะ ถ้ามันอ้อนขอเอาคุณ คุณก็จะให้มันเอางั้นรึ” เจ้าพ่อจงใจถามคำถามที่เขาอยากรู้คำตอบ เขาก็อยากรู้เหมือนกันว่าสองคนนี้ไปถึงขั้นไหนกันแล้ว

“ฉันจะจูบหรือจะเอากับใครมันก็เป็นสิทธิ์ของฉันมั้ยคะ” เธอเลือกที่จะตอบคำถามด้วยคำถาม นั่นทำให้คนตัวโตเริ่มโมโหหนัก

“แต่ไม่ใช่กับหลานฉัน เธอจะเอาทั้งอาทั้งหลานในเวลาเดียวกันไม่ได้” เขาไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาพูดแล้ว ยัยนี่เริ่มพูดไม่เข้าหูเขามากขึ้นเรื่อยๆ

“งั้นคุณก็เลิกเอากับฉันสิคะ ฉันจะได้เอาแค่กับอดัมคนเดียว”

เธอเองก็เริ่มอยากจบบทสนทนางี่เง่านี่ละ เพราะจริงๆ แล้วที่ยอมออกมากับเขานั่นก็เพราะไม่อยากให้เขาทะเลาะกับอดัม

“นี่เธอจะบอกว่าเธอเลือกเด็กนั่นมากกว่าเจ้าพ่ออย่างฉันงั้นหรอ”

เขาไม่รู้จะเอาอะไรมางัดสู้การปะทะฝีปากครั้งนี้ แล้วการใช้ตำแหน่งเจ้าพ่อมาข่มขู่มักใช้ได้ผลกับคนทั่วไปเสมอ แต่ไม่ใช่กับเหม่ยหลีคนนี้สินะ เขาลืมไปหรือเปล่า

“ถ้าฉันบอกว่าใช่ แล้วคุณจะปล่อยฉันไปมั้ยคะ”

เธอถามคำถามที่ทำให้เธอเองก็เจ็บปวด อะไรกันว่ะแล้วถามเองเจ็บเองเพื่ออะไรก่อนไอ้เหม่ย

“อยากไปจากฉันขนาดนั้นเลย??” เขาถามขึ้นมาน้ำเสียงเย็นเฉียบและสีหน้าผิดหวังอย่างเห็นได้ชัด

“ลำพังเราก็ไม่ได้เป็นอะไรกันอยู่แล้วนี่คะ”

เหม่ยหลีไม่ยอมลดราวาศอกกับการปะทะฝีปากครั้งนี้เลยแม้แต่น้อย ตัวเธอเองก็ยังไม่เข้าใจเลยว่าต้องการอะไรจากเขา เธอแค่หงุดหงิดมากที่เขามาทำกับเธอเหมือนเธอเป็นสิ่งของ

“เหม่ยหลี” เจ้าพ่อเริ่มเหนื่อยหน่ายกับการปะทะคารมครั้งนี้แต่ก็ไม่อยากปล่อยเธอไป เขาเริ่มมีท่าทีอ่อนลงเพราะเหม่ยหลีไม่มีทีท่าว่าจะยอมเขาเลย

“ค่ะ เรียกทำไม” เธอยียวนเขากลับไป

“เธอกำลังจะทำให้ฉันเป็นบ้านะ เธอรู้มั้ยว่าฉันคิดถึงเธอแค่ไหน 2-3 วันมาเนี่ย” เขาเริ่มยอมพูดเรื่องที่ไม่อยากบอกใครให้เธอฟัง

“คิดถึงฉันหรือคิดถึงร่างกายฉันค่ะ” เหม่ยหลีรู้ดีว่าเขาแค่ติดใจร่างกายเธอ ดูจากการแสดงออกว่าอยากได้เธอจนหื่นกระหาย

รถจอดถึงคอนโดหรูพอดี

“พูดดีๆ ด้วยไม่ค่อยรู้เรื่องอยากโดนจับกดหรือไง” เขาเริ่มหัวเสียอีกครั้ง

“หึ ยอมรับแล้วสิว่าแค่อยากเอาฉัน” ท่าทีเยาะเย้ยของเหม่ยหลีทำเอาคนตัวโตชะงัก

“เออ อยากเอา พอใจรึยังว่ะ ลงมา” เขาเรียกเธอลงจากรถ

เหม่ยหลีลงจากรถอย่างว่าง่าย ไม่ดีดดิ้นไม่โวยวาย ไร้อารมณ์จนน่ากลัว เธอไม่รู้จะหนีทำไมแล้ว ไหนจะความปลอดภัยของอดัมอีก เธอจำยอมตามเขามาดีๆ คอนโดของเขางั้นหรอ เธอคิดในใจแล้วเดินตามร่างใหญ่เข้าลิฟต์ไป