คุณหมอของมาเฟีย

ผมรอได้

“พี่เหม่ย”

เสียงคนตัวโตเรียกเหม่ยหลีตั้งแต่ประตูอัตโนมัติของโรงพยาบาลยังปิดไม่สนิท เหม่ยหลีมองเขาด้วยสายตาเอ็นดูพร้อมกับคิดในใจว่าทำไมหมอนี่ไม่เข้าเรียนว่ะ มาตามติดเธอเป็นหมาน้อยไซบีเรียนตามเจ้าของเลย แต่ก็อดเอ็นดูไม่ได้ไง หน้าตาหล่อเหลาที่ทำหน้าอ้อนๆ นั้นทำเอาเหม่ยหลีใจเต้น

"เจ้าหมาน้อย วันนี้มาไวจัง"

เหม่ยหลีเดินเข้ามาลูบหัวเขาอย่างอ่อนโยน ไม่แปลกใจที่มีข่าวลือว่าพ่อของเขาเอเดรียนเป็นคนอ่อนโยนต่างจากไอ้เจ้าพ่องี่เง่านั่น เหม่ยหลีคิดถึงเขาขึ้นมาดื้อๆ แล้วร้อนวูบวาบเองเฉยเลย

"เป็นห่วงพี่เหม่ยน่ะครับ เมื่อวานโดนพาตัวไป แถมผมไลน์หาพี่ พี่ก็ไม่ตอบ ทั้งคืนเลย" เด็กน้อยทำหน้าหดหู่ เขาหดหู่มากจริงๆ

"พระเจ้า!!! อดัม ทั้งคืนเลยหรอ" เหม่ยหลีมีความสุขกับเจ้าพ่อเอเดนมากเกินจนลืมทุกสิ่งอย่าง แม้กระทั่งมือถือก็ไม่ได้อยู่ในความคิด ปกติก็ไม่ใช่คนที่จะมานั่งเช็กมือถือด้วยสิ

"ครับ ทั้งคืนเลย น่าน้อยใจจัง อดัมตีหน้าเศร้า" แต่ไม่ได้เล่าความเท็จเพราะเขาเป็นห่วงเธอจริงๆ เมื่อคืนทั้งคืนก็แทบไม่ได้นอน ยิ่งคิดก็ยิ่งเป็นห่วงแถมท่าทางอาของเขาก็อารมณ์ไม่ค่อยดีด้วย อดัมห่วงเหม่ยหลีจะแย่ แต่เหม่ยหลีนะหรอ หึหึ

"พี่ขอโทษที่ไม่ได้ตอบไลน์นะคะ ขอโทษจริงๆ อดัม" เธอพูดแค่ว่าขอโทษ แต่ไม่ได้บอกเหตุผลที่ว่าทำไมถึงไม่ได้ตอบไลน์เขา เหมือนอดัมก็พอจะรู้อยู่แล้ว ดูจากสีหน้าหดหู่ของเขา

"ไม่ให้อภัยครับ" อดัมเริ่มออดอ้อนหนักเข้าไปอีกแล้วเหม่ยหลีก็ไม่เคยต้านทานดาเมจการอ้อนนี้ได้เลย

"ให้ทำอะไรครับ บอกสิเจ้าหมาน้อย" เหม่ยหลีลูบไปที่หัวครั้งแล้วครั้งเล่า จากหน้าบูดๆ ก็เริ่มยิ้ม

"ไปดินเนอร์กันเย็นนี้ เดี๋ยวอดัมโทรจองโรงแรม แล้วพี่เหม่ยต้องแต่งตัวสวยๆ มาด้วย" อดัมเริ่มพูดจาเอาแต่ใจ แต่มันก็ดูน่ารักไปหมดสำหรับเหม่ยหลี เธอกำลังตกหลุมพราง

"ได้สิ แต่ตอนนี้เหมือนพวกเราจะมีงานเข้านะ" เหม่ยหลีชี้ไปที่ทางเข้าห้องฉุกเฉินที่ด้านข้างตึกมีรถของภักดีอีสานจอดอยู่ แล้วคน 2-3 คนเดินลงมาพร้อมกับเลือดโชก

"ฮะ ฮะ ก็โรงพยาบาลมาเฟียอ่ะเนาะ" อดัมยิ้มแห้งและยอมรับชะตากรรม

"หึหึ มาเฟียเถื่อน" เหม่ยหลียิ้มเจื่อนกลับไปก่อนพวกเขาจะเข้าไปในห้องฉุกเฉินนานนับ 2 ชั่วโมง

.

.

"เฮ้อ เหนื่อยชิบ ยืนผ่ากระสุนเนี่ย ดีนะแค่เฉียดๆ"

เหม่ยหลีบ่นกับตัวเองแล้วทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้ในห้องทำงาน การเรียนจบหมดสาขาศัลยกรรมนี่มันก็ว่ายากแล้วนะ แต่วันๆ เอาแต่ผ่ากระสุนนี่ก็ไม่ไหวนะ ไอ้พวกคนเถื่อนพวกนี้ขยันหางานมาให้เธอทำจริงๆ

ไอ้เจ้าพ่อบ้านั่นก็ทำตัวเป็นกุ๊ย พาลให้ลูกน้องทำตัวตามไปหมด แต่ก็เถียงไม่ได้อีกแหละ เขาเก่งมากขนาดที่คุมแก๊งใหญ่ที่สุดในประเทศได้ขนาดนี้ ก็ถือว่าเก่งในเถื่อนอ่ะนะ

บ้าบอเหม่ยหลี คิดถึงเขาอีกแล้วเนี่ยนะ จะบ้าตายสลักเขาออกจากความคิดไม่ได้เลย

เฮ้อออ เธอนั่งถอนหายใจยาวแล้วทันใดนั้นเจ้าของต้นตอที่เป็นคนทำให้ความคิดเธอรวนไปหมดก็เปิดประตูเข้าห้องทำงานเธออย่างถือวิสาสะ ไม่เคาะ ไม่เรียก ช่างไร้มารยาทความเถื่อนนี่ไม่ทำให้ผิดหวังจริงๆ เหอะๆ

"หมอครับ" วันนี้เขาเรียกเธอเป็นหมอ เจ้าหมอนี่มาแปลก หรือว่าเพราะอยู่โรงพยาบาลว่ะ

"มีอะไรคะ ไม่มีแฟ้มประวัติมาแบบนี้แสดงว่าอยากมาก็มาใช่มั้ย" หมอสาวค่อนขอดความถือวิสาสะนั่นนิดหน่อย

"มาชวนไปกินข้าวกลางวัน นี่ก็เที่ยงพอดี" เขาบอกเธอด้วยน้ำเสียงที่ออกจะเขินอายหน่อย เพราะตัวเขาเองไม่เคยมาทำเรื่องหยุมหยิมอย่างการชวนผู้หญิงทานข้าว

เหม่ยหลีเห็นว่าเที่ยงแล้ว แล้วเธอก็ไม่ได้ติดอะไรก็แค่ไปกินข้าวกับเขาไม่น่าจะมีปัญหาอะไรเธอเลยตอบตกลงไป

เหม่ยหลีเดินตามเจ้าพ่อออกมาจากห้องทำงาน แต่ก็พบกับอดัมกำลังถือข้าวกล่องร้านประจำเข้ามา 2 กล่อง เอเดนแค่เห็นเข้ากล่องนั่นก็หงุดหงิดจนแทบอยากจะจับมันเฟี้ยงทิ้ง ถ้าไม่ใช่อดัมนี่น่าจะไม่เหลือ

"พี่เหม่ยจะไปไหนครับ" อดัมเลือกที่จะเมินอาของตัวเองโดยการไม่ทัก แล้วถามคำถามที่พอจะรู้คำตอบอยู่แล้วขึ้นมาเล่นเอาเหม่ยหลีรู้สึกผิดกับสีหน้าเหมือนจะร้องไห้นั่น

"อดัม" เหม่ยหลีเรียกเขาแผ่วเบาด้วยสีหน้ารู้สึกผิด ทำไมเธอถึงได้รู้สึกผิดขนาดนี้นะ

"อามาพาหมอไปกินข้าว เราติดตรงไหนอดัม" เจ้าพ่อทนไม่ไหวกับบรรยากาศที่สองคนนี้แสดงออกมา มันน่าหมั่นไส้ชะมัด เขาเลยชิงเป็นคนเปิดประเด็นขึ้นก่อน

"ไม่ติดหรอกครับ แค่ผมซื้อข้าวมาเผื่อพี่เหม่ยด้วยเท่านั้น" อดัมพูดเสียงแข็งขึ้นมาทันทีเมื่อคุยกับอาของเขา เรื่องเมื่อคืนเขายังไม่หายโกรธเลยที่เอเดนมาพาเหม่ยหลีไปดื้อๆ แบบนั้น

"พวกอาจะไปกินกันข้างนอก" เอเดนย้ำคำว่ากินกันชัดมากๆ จนอดัมสะอึกและน่าเศร้าคูณสิบไปอีก แต่เขาก็ไม่ยอมแพ้

"งั้นไม่เป็นไรครับ พี่เหม่ยไปกินกันกับอาผมก่อน แล้วเย็นนี้ค่อยมากินกับผมนะครับ ผมรอได้" อดัมตอกกลับเอเดนอย่างเหลืออดและย้ำคำว่ากินแรงๆ แต่เขาก็ไม่กล้ามองหน้าเจ้าพ่อคนเถื่อนคนนี้หรอก เขาพูดกับเหม่ยหลี

"เฮ้ยมากไปแล้วนะอดัม อาพูดไปแล้วไม่ใช่หรือไงว่าผู้หญิงคนนี้เป็นของอา" เอเดนเริ่มหัวเสียมากๆ ซะแล้วสิ เขาหงุดหงิดอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ปกติอดัมเป็นเด็กว่านอนสอนง่ายแต่ตอนนี้ทำไมถึงพูดไม่รู้เรื่องว่ะ เขาคิดในใจ

"ผมไม่สนหรอก พวกคุณไม่ได้เป็นอะไรกัน ไม่ได้คบกัน ผมยังมีสิทธิ์"

อดัมพูดเสียงแข็งและท่าทีก้าวร้าวอย่างเห็นได้ชัด เขาไม่ใช่อดัมที่ว่านอนสอนง่ายของอาเขาอีกต่อไป เพราะอะไรนะหรอ เรื่องนั้นเจ้าพ่อเอเดนรู้ดี เพราะเขากำลังหลงยัยหมอปากจัดคนนี้เหมือนที่เอเดนเองเป็นอยู่

เอเดนกำลังจะอ้าปากต่อปากต่อคำกับ เหม่ยหลีเห็นท่าไม่ดีต้องสงบศึกครั้งนี้ก่อน

"อดัม เดี๋ยวเย็นนี้เราไปทานข้าวเย็นกันนะคะ"

เธอพูดแล้วรีบดึงแขนเจ้าพ่อเถื่อนนี้มาโดยเร็วที่สุดก่อนที่มันจะเลยเถิดไปมากกว่านี้ พวกผู้ชายนี่เข้าใจยากชะมัด เอ่ยหลีคิดในใจพลางดึงแขนเจ้าพ่อออกมาจากประตูโรงพยาบาล