เนเน่แกะมือที่กอดเอวเธอออกแล้วเดินกลับไปในห้องนอนไม่ได้สนใจจะฟังคนที่เดินตามเข้ามา เธอขอเวลาคิดก่อนอะไรมันจะเปลี่ยนแปลงไปมากกว่านี้ ที่นอนยวบลงตามน้ำหนักของอีกคนที่มานั่งด้วย
“รู้สึกบ้างไหมว่าพี่รักหนูมากขนาดไหน” เขารู้ว่าเวลามันน้อยมากแต่เขาก็แสดงออกชัดเจนทุกอย่างตั้งแต่เริ่มคิดจะดึงเธอกลับมาตั้งแต่วันที่ยังไม่เข้าใจกัน ในวันนี้เขามีเธอเข้ามาในชีวิตอีกครั้งและไม่รู้ว่าจะอยู่ยังไงถ้าเนเน่หายจากชีวิตไปอีกครั้ง
“เรื่องสำคัญขนาดนี้ทำไมพี่ไม่เป็นคนบอกหนู”
“พี่…ขอโทษ”
“หนูไม่อยากจะเห็นหน้าพี่แล้ว”
“กินข้าวด้วยกันก่อนแล้วพี่จะกลับ แล้วพรุ่งนี้พี่จะพาไปหาชุดหมั้น”
เนเน่ถอนหายใจเดินออกมานั่งทานอาหารให้จบๆไป ส่วนสเต็กเธอเก็บไว้ในตู้เย็นเผื่อไว้ตอนเช้าวันพรุ่งนี้จะได้กิน วันหยุดที่เธอน่าจะไม่ได้หยุดหรอก
“รำคาญพี่เหรอ?”
“ค่ะ หนูไม่อยากจะเห็นหน้าพี่ หนูไม่อยากได้ยินเสียง หนูไม่อยากจะรับรู้เรื
