ตอนที่ 16
ชั่วเวลานั้นไม่น่าจะถึงนาที เจนจิรากลับรู้สึกเหมือน ยาวนานเป็นชั่วโมง ก่อนจะรู้สึกว่าผ้าห่มค่อยๆ คลุมลงมาแล้วพัน
จนรอบตัวตามด้วยเสียงกระซิบแผ่วพร่าที่ริมหู
“สวย...จังที่รัก” พอลืมตาขึ้นมาพบสายตาร้อนแรงที่รออยู่….
“ผมเริ่มหิว...แล้วซิครับ” เจนจิราได้ยินแค่นั้น ...แค่นั้นจริงๆ ก่อนที่หล่อนจะถูกฉุด ให้ดำดิ่งอยู่ในวังวนอันเย้ายวน แล้วมันน่าเจ็บใจตรงที่หล่อนก็ยอมจำนนต่อวังวนของเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า
เขาร้ายเกินไปแล้ว และผ้าห่มของเขาน่ะ เขาจะใจดีเอามาห่มให้ทําไมในเมื่อมันไม่เห็นจะได้ประโยชน์อะไรเลย...
“คุณภาคย์ ปิดตาก่อนค่ะ” ร่างเล็กเนียนละมุนไปทั้งตัวในอ้อมแขนขยับจากอกกว้าง ปากสั่งหากมือก็ควานหาผ้าห่มที่เขาเพิ่งจะดึงขึ้นมาคลุมให้ตอนที่เจ้าหล่อนซุกซบอยู่กับอกด้วยความอ่อนเพลียหลังจากพายุสวาท เพิ่งผ่านไปไม่นาน
ภาคินัยไม่ได้ทำตาม ด้วยเพราะมัวแต่ตะลึงมองใบหน้าเกลี้ยงเกลา ดวงตาคู่สวยผล
