เพลิงร้ายพ่ายรัก

ตอนที่1 เสือขาว

คฤหาสน์ประดิษฐ์รัตนมณี

"คุณอัคคีครับคุณแพรวพราวเธอมาแล้วครับ"ชาญลูกน้องคนสนิทรีบเดินเข้ามารายงานให้ผู้เป็นนายได้ทราบพร้อมกับถอยไปยืนด้านข้างอย่างที่เคยทำทุกครั้ง

"อืม"อัคคีตอบรับคำสั้นๆพร้อมกับหนังสือที่อยู่ในมือถูกปิดลง ร่างสูงโปร่งยืดขึ้นเต็มความสูงท่วงท่าที่ดูสง่างาม ใบหน้าคมดุที่ดูน่าเกรงขามถูกขนานนามว่าเสือขาวผู้ไร้หัวใจแต่กลับมีเสน่ห์เหลือล้นในสายตาทุกคนที่ได้มอง

อัคคีเดินไปยังเรือนหลังเล็กที่มีแขกมารอพบ ทุกคนที่ได้เข้ามาในอาณาจักรคฤหาสน์ประดิษฐ์รัตนมณีถือว่ามีวาสนามากพอแล้ว เขาไม่เคยให้ใครเข้ามาพบง่ายๆ แต่ถึงจะได้เข้ามาก็ไม่มีทางได้เข้าไปย่างกรายในคฤหาสน์หลังใหญ่ที่เป็นพื้นที่ส่วนตัว ไม่ว่าจะสูงส่งหรือร่ำรวยแค่ไหนมีแค่เรือนหลังนี้เท่านั้นสำหรับแขกทุกคนที่มาเยือน

ชาญรีบปลีกตัวเดินไปเชิญคุณแพรวพราวให้เข้ามาพบเจ้านายอย่างรู้งาน ขืนชักช้าจะพานพาให้อัคคีอารมณ์เสีย เขาไม่ชอบการรอคอยและไม่เคยคิดจะรอใคร

"สวัสดีค่ะคุณอัคคี"แพรวพราวทักทายเสียงหวาน

"เชิญนั่งครับ"แพรวพราวอดชื่นชมผู้ชายตรงหน้าภายในใจไม่ได้จริงๆ กาลเวลาไม่สามารถทำให้ความหล่อของอัคคีลดลง ร่างกายกำยำที่อยู่ในชุดทำงานโดยที่ยังไม่ได้เปลี่ยนเป็นชุดลำลอง แขนเสื้อถูกพับจนถึงช่วงศอก เม็ดดุมถูกปลดลงถึงสามเม็ด โชว์ผิวขาวช่วงอกที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อแน่น ทุกอย่างยังดูเหนียบถึงจะไร้สูทสวมทับแต่ อัคคี ประดิษฐ์รัตนมณี ก็ยังดูดีหล่อเหลือร้ายไม่เคยเปลี่ยนแปลง

แพรวพราวได้มีโอกาสจัดหาเด็กๆมาให้คุณอัคคี แต่ก็ไม่ได้บ่อยนักนานๆครั้งก็ว่าได้ กระเป๋าหนักสมกับความโหดในเรื่องเซ็กส์และเขาไม่เคยคิดที่จะเลี้ยงใครไว้บำเรอตัวเอง หิวเมื่อไรแค่ทัก เซ็กส์จบ เงินจ่าย ง่ายๆน้ำแตกแล้วแยกทาง

"คือ…"แพรวพราวตั้งใจจะอธิบายแต่กลับถูกเสียงอันทรงพลังแทรกขึ้นเสียก่อน

"ให้เด็กคนนั้นมาคุยกับผมเองส่วนคุณกลับไปได้"

"ได้ค่ะเดี๋ยวแพรวขออนุญาตออกไปตามไอรักก่อนนะคะ แพรวให้แกรออยู่บนรถค่ะ"เมื่อเห็นว่าอีกคนพยักหน้าอย่างอนุญาตเธอจึงรีบลุกเดินดิ่งตรงไปยังตัวรถที่มีร่างบางนั่งรออยู่ด้านในอย่างว่าง่าย

"ไอรักคุณอัคคีอยากพบท่านอยากคุยด้วย ทำตัวให้น่ารักนึกถึงไออุ่นเข้าไว้เข้าใจไหม"แพรวพราวลูบผมของเด็กสาวและภาวนาขอให้เธอทำสำเร็จ

"แต่หนูรักกลัว พี่แพรวเข้าไปกับหนูรักได้ไหมคะ"เธอร้องขอมือก็ยังเกาะเกี่ยวแขนแพรวพราวเอาไว้อย่างเหนียวแน่น

"ถ้ามัวแต่กลัวไออุ่นจะไม่รอด"มือบางที่มีความหยาบของแพรวพราวรีบดันหลังร่างอรชรอ้อนแอ้นของไอรักที่เธอรักและสงสารให้เดินไปข้างหน้า เดินไปหาหนทางแห่งแสงสว่างที่สามารถช่วยชีวิตไออุ่นได้

แพรวพราวได้รู้จักไอรักโดยบังเอิญ เด็กสาวทำงานทุกอย่างโดยไม่เกี่ยงงอนขอแค่ให้ได้เงินมาซื้อข้าวจุนเจือตัวเองและน้องสาวในแต่ละวัน แพรวพราวยอมรับครั้งแรกที่ได้เห็นเด็กสาวเธอยังนึกชม เด็กอะไรทำไมหน้าตาช่างน่ารัก สวย สวยอย่างไร้ที่ติ ผิวพรรณงดงามอมชมพูเป็นธรรมชาติอย่างไม่ได้ปรุงแต่ง

แพรวพราวเธอทำงานในผับของกลุ่มนักธุรกิจไฮโซเธอมีหน้าที่จัดหาเด็กๆให้เสียใหญ่กระเป๋าหนักทั้งหลาย จนน้องๆทุกคนได้ดิบได้ดีใช้ชีวิตอย่างสบาย เธอไม่เคยคิดว่าวันหนึ่งจะได้ยินคำนี้จากปากของไอรักทั้งๆที่ไอรักปฏิเสธมันมาตลอด จนในวันที่ไออุ่นไม่สบาย

"ฮึก พี่แพรวค่ะไอรักอยากขายร่างกายเพื่อมารักษาน้อง ฮึก พี่แพรวช่วยไอรักได้ไหมคะ ฮึก ไอรักไม่รู้จะไปหาเงินมาจากที่ไหนเงินตั้งมากมาย ฮึก ถ้าช้าไปไออุ่นก็จะไม่รอด"

ชีวิตที่เป็นอยู่ก็หนักมากพอแล้วยังมาเคราะห์ซ้ำกรรมซัดให้น้องสาวสุดที่รักต้องมาป่วยถึงขั้นผ่าตัด ร่างบางโผลเข้ากอดแพรวพราวปล่อยน้ำตาให้อาบไหลด้วยความเหนื่อยล้ากับโชคชะตา

"พี่จะช่วยไอรักเองแต่แน่ใจแล้วใช่ไหมที่จะหาเงินด้วยวิธีนี้"

"ไอรักมั่นใจค่ะพี่แพรว"เธอตอบเต็มเสียงแต่หัวใจที่เต้นช่างแผ่วเบา

"งั้นต้องแปลงโฉมขัดสีฉวีวรรณกันสักหน่อย"

คนตัวเล็กที่สวยสง่าอยู่ในชุดเกาะอกเว้าโค้งโทนสีชมพู โชว์ความงามของร่องอกขนาดใหญ่ สีผ้าแสนหวานช่างขับผิวให้ผุดผ่องเรืองรอง ขางามเรียวยาวขาวอย่างไร้ที่ติ เธอเยื้องย่างบิดสะโพกผายกลมกลึงได้อย่างน่ามอง ไอรักเดินไปตามทางด้วยความไม่มั่นใจแต่ด้วยมีชีวิตน้องสาวสุดที่รักเป็นเดิมพันเธอต้องทำและหาเงินให้ทันเวลา

"ชะ…เชิญทางนี้ครับคุณอัคคีรออยู่บนห้องด้านบน"ชาญถึงกับอึ้งในความสวยของเด็กสาวที่แพรวพราวนำมาให้ผู้เป็นนาย เคยเจอผู้หญิงมาก็มากมายแต่คนตรงหน้ากลับงดงามจนไม่เหมาะที่จะมาทำอะไรแบบนี้ เมื่อสติกลับมาร่างหนารีบผายมือเชิญให้ไอรักเดินไปด้านบน ห้องขนาดใหญ่อยู่ทางด้านซ้ายมือมีน้อยคนนักที่จะได้ขึ้นไปและไอรักคือผู้หญิงคนแรกนอกนั้นเป็นเพื่อนสนิท

ไอรักยิ้มพร้อมกับยกมือไหว้ขอบคุณชาญ เธอเดินขึ้นไปจนสุดทางของขั้นบันไดอย่างมีมารยาท เท้าเล็กหยุดอยู่หน้าห้องเพื่อสูดลมหายใจเฮือกใหญ่เรียกกำลังใจให้กับตัวเองก่อนที่จะส่งมือเคาะประตู

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

"ขออนุญาตค่ะ"เสียงหวานล้ำที่ไม่ได้ปั่นแต่งเอ่ยขออนุญาตเจ้าของห้องอย่างที่ควรจะเป็น แต่เสียงที่ตอบกลับมานั้นถึงกลับทำให้เธอสะดุ้งแทบสุดตัว มันทั้งน่ากลัวน่าเกรงขามในเวลาเดียวกัน

"เข้ามา"