เพลี่ยงพล้ำทำรัก

ตอนที่ 7 50 %

เพราะมัวแต่หัวร้อนที่เขามาปรากฏตัวที่นี่อย่างไม่มีปี่มีขลุ่ยทำให้ไม่มนัสยาไม่ได้สังเกตแววตาที่ไม่พอใจอะไรสักอย่างของเขาขึ้นมา

"อาแค่แวะเอาของมาให้ ไม่ได้เหรอ"

"ให้คนอื่นเอามาให้ก็ได้นี่คะ"

เขาส่ายหน้า "ไม่ได้ อาต้องเอามาให้เอง...ของมันสำคัญอยู่"

เพียงเห็นผิวนวลลออจับตาความหงุดหงิดบางอย่างที่แล่นเกาะกุมหัวใจก่อนหน้าก็ค่อยๆ จางลง หญิงสาวตัวเล็กในเดรสสายเดี่ยวลายตารางสีฟ้าสลับเหลือง

ผิวมนัสยาขาวหมดจดไปหมด ชายหนุ่มเลื่อนสายต่ำลงไปที่มือบางทั้งสองประสานกันอยู่ตรงนั้น ที่ต่ำกว่าหน้าท้องแบนราบลงไป เขากดรอยยิ้มที่มุมปากตาม

ก่อนจะผละออกจากโต๊ะ เดินเข้าไปใกล้ๆ เธออีก

มนัสยาเผลอถอยห่างเพราะหวาดหวั่นเขา

"กลัวอาทำไม" เสียงทุ้มเจือขำถาม

ก็อาเกื้อน่ากลัว ไม่รู้ตัวหรือไง... เธออยากจะตอบแบบนี้ แต่ก็เสไปบอกว่า "เอาของมาให้แล้ว อาเกื้อจะกลับก็ได้นะคะ"

"อาต้องไปหายัยไฮน์สิบกว่าวัน" เขาเอ่ยพร้อมกับใช้ปลายนิ้วโป้งคลึงแก้มนิ่มตรงหน้าเบาๆ เพียงลมหายใจอุ่นร้อนของเธอปะทะเข้ากับมือหนา ภาพที่ร่างบางหายใจฮืดฮาดในคืนนั้นก็แทรกเข้ามาก่อกวนความสงบของจิตใจ

"ค่ะ ยาหยีรู้" เธอแกล้งทำหน้าสลด แต่ความจริงคือในใจกำลังลิงโลดมาก

แววตาของเกื้อการุณไหววิบวับด้วยอารมณ์ขัน เพราะรู้ทันว่าเธอกำลังเสแสร้งแกล้งทำว่าแสนเสียดายที่เขาจะไม่อยู่

ชายหนุ่มเดินอ้อมไปด้านหลังแล้วรวบร่างบางเข้าอ้อมกอด

"อาเกื้อคะ ..."

"อาคงคิดถึงยาหยีแย่" แล้วซุกใบหน้าเข้ากับซอกคอสูดดมความหอมเข้าปอด

"ปล่อยยาหยีก่อนดีมั้ยคะ"

"แล้ว... ยังเจ็บอยู่อีกมั้ยที่อาทำไว้น่ะ" เขาถามถึงร่องรอยของคืนนั่นในส่วนบอบบางของเธอ

"ค่ะ..."

"แย่เลย..."

ก่อนที่เขาจะเริ่มซุกไซ้หนักขึ้นเสียงโทรศัพท์มือถือของเธอก็ดังขึ้นมา มนัสยารีบขืนตัวออกจากเขาทันที "ขอยาหยีรับโทรศัพท์ก่อนนะคะ เผื่อเป็นลูกค้าโทร.มา"

เกื้อการุณจำใจปล่อยร่างบางไปรับโทรศัพท์ ทว่า เมื่อเดินมาถึงที่ที่โทรศัพท์วางอยู่ ดวงหน้าหวานมีอาการแปลกๆ เธอช้อนตาขึ้นมามองเขาด้วยความเกรงใจ กระนั้นก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดรับต่อหน้าเขาอยู่

"ค่ะ พี่บลู หยี...หยีกำลังจะกลับบ้านค่ะ"

เกื้อการุณกอดอกมองหญิงสาวอย่างสนใจมากขึ้น น้ำเสียงที่เล็ดรอดออกมาให้เขาได้ยินว่าเป็นน้ำเสียงของผู้ชายชัดๆ

เกื้อการุณเริ่มรู้สึกร้อนรน และขวางขึ้นอีกครั้ง...หรือจะเป็นไอ้ผู้ชายที่อยู่ในกรอบรูปบนโต๊ะนั่น

"เดี๋ยวคืนนี้หยีจะโทร.กลับนะคะ...ค่ะ"

จากนั้นมนัสยาก็กดวางสายไป...

"ใครโทร.มา" น้ำเสียงเข้มของเขาถามขึ้นทันที

"รุ่นพี่ยาหยีค่ะ ตอนนี้เรียนโทอยู่ที่ญี่ปุ่น"

"ใช่ไอ้หน้ามนที่ยาหยีเอารูปใส่ในกรอบแล้วตั้งไว้โต๊ะมั้ย"

"อาเกื้อ..." หญิงสาวมองหน้าเขาด้วยความประหลาดใจ ก่อนจะเข้าใจว่า เขาคงแอบสำรวจโต๊ะทำงานของเธอหมดแล้ว "ค่ะ"

"เขากับยาหยีเป็นอะไรกัน" เกื้อการุณถามพร้อมกับหรี่ดวงตาลงเล็กน้อย

"จะเป็นอะไรแล้วเกี่ยวกับอาเกื้อมั้ยคะ"

"ยาหยี...อาไม่ชอบที่มีผู้ชายคนอื่นมายุ่งกับผู้หญิง...ของอา" เขาเน้นคำว่า 'ของอา' ชัดเจน

"พี่บลูเป็นรุ่นพี่ของยาหยี เราแค่คุยกัน แต่ยังไม่ถึงขั้นคบหา" เธออธิบาย

"แต่ยาหยีก็มีใจให้เขา"

"แค่ชอบค่ะ ยาหยีชอบพี่บลู แต่ก็ยังแค่นั้น" ชอบ...ในความหมายของเธอคือการชื่นชม ก็ไม่เห็นจะผิดหรือแปลกอะไรที่เธอจะชื่นชมใครสักคนหนึ่ง

แต่เกื้อการุณกลับไม่คิดเช่นนั้น เขาหวงมนัสยาเอามากๆ

"อาขอห้ามไม่ให้ยาหยีชอบใคร ระหว่างที่เรายังมีความสัมพันธ์กันอยู่"

"อาเกื้อ...นี่มันเป็นเรื่องของจิตใจนะคะ อาเกื้อไม่มีสิทธิ์มาก้าวก่าย โอเค ในช่วงนี้อาเกื้ออาจจะมีสิทธิ์ในตัวยาหยี แต่อาเกื้อไม่มีสิทธิ์มาห้ามยาหยีไม่ให้รู้สึกอะไรกับใครได้ค่ะ เรื่องทางกายกับทางจิตใจมันเป็นคนละส่วนกัน"

เกื้อการุณมีสีหน้าบึ้งตึง เขาไม่ชอบที่จะได้ยินเธอบอกว่าเขาไม่มีสิทธิ์ในตัวเธอ เพราะเธอก็ยังเป็นกรรมสิทธิ์ของเขาอยู่ทั้งทางร่างกายและจิตใจ ผู้ชายหน้าไหนก็อย่ามายุ่งเกี่ยว

"ของที่อาเกื้อตั้งใจจะเอามาให้ยาหนีก็อยู่บนโต๊ะแล้ว ถ้าอาเกื้อหมดธุระก็กลับได้นะคะ สักพักยาหยีก็จะกลับบ้านแล้วเหมือนกันค่ะ"

มนัสยาออกปากไล่เขากลายๆ เธอหมุนตัวจะเก็บชุดที่ทำทิ้งไว้ก่อน แต่ทว่า...

"อาเกื้อ!"

วงแขนแกร่งที่เข้ามากอดเอวแล้วรวบลำตัวเธอเข้าไปแนบชิดตัวเขาแน่น พร้อมกับคางเป็นสันที่เกยลงกับไหล่ลาด ลมหายใจอุ่นร้อนพวยพุ่งออกมาจากร่างสูงสร้างอารมณ์วาบหวิวให้เกิดขึ้น

เธอกำลังจะต่อสู้กับความรู้สึกหวิวๆ นี้อีกครั้ง

"อาเกื้อคะ... "

"อาไม่อยู่เกือบสองอาทิตย์คงคิดถึงยาหยีแน่ และคิดถึงผิวนุ่มๆ หอมๆ ของยาหยีด้วย"

แล้วเขาก็กดจมูกโด่งลงกับซอกคอ หญิงสาวเงยหน้าขึ้นเพื่อสูดอากาศที่มีในห้องให้เต็มปอด อ้อมกอด สัมผัสจากเขากำลังทำให้เธอไม่เป็นตัวของตัวเอง

แล้วรีบเตือนสติ ยามที่ฝ่ามืออุ่นร้อนข้างหนึ่งกำลังลูบโลมอยู่ต้นขาอ่อนเธอ

"อาเกื้อคะ...ที่นี่ไม่ได้นะคะ!"

แม้คนของเธอจะกลับไปกันแล้ว ทว่าภายนอกห้องนี้ก็ยังเหลือวีรชาติอยู่ อีกอย่างห้องทำงานเธอไม่สามารถเก็บเสียงอะไรได้เลยด้วย

ขืนปล่อยให้เขาทำอะไรกับเธอที่นี่ คนภายนอกห้องก็คงรู้ คงได้ยินหมดทุกขั้นตอน!

เกื้อการุณไม่สนใจเสียงหวานที่ประท้วง เขาเริ่มปลุกเร้าเธอด้วยจมูกโด่งกับริมฝีปากพลางใช้มือลูบโลมตามต้นขาอ่อนและสะโพกกลมกลึง

"อาเกื้อ" เธอรีบหมุนตัวกลับ พลางจ้องหน้าเขา "ไม่ได้ค่ะ"

เกื้อการุณยิ้มน้อยๆ แล้วตอบทันที "ได้ ถ้าอาอยากจะทำอะไรกับยาหยี สำหรับอาที่ไหนก็ได้ทั้งนั้น"

เขาพูดจบแล้วทรุดลงนั่ง พร้อมกับช้อนดวงตาที่มีประกายหวามไหวขึ้นมาจ้องดวงหน้าหวานที่มีอาการเลิ่กลั่ก

"อาเกื้อ... "

พอนั่งคุกเข่าลงตรงหน้า ดวงหน้าชายหนุ่มก็อยู่ในระดับหน้าท้องแบนราบของเธอพอดี เกื้อการุณสอดฝ่ามือทั้งสองเข้าไปใต้กระโปรงแล้วดึงชั้นในของเธอลงทั้งหมดทีเดียว

"อาเกื้อ!"

เขาฟังที่เธอประท้วงเสียที่ไหน หญิงสาวสะท้านวูบ เมื่อเขารีบมุดเข้ามาอยู่ใต้กระโปรงพร้อมทั้งจับขาข้างหนึ่งของเธอพาดลงกับบ่าหนั่นแน่นตาม

มือบางรีบจับเข้ากับขอบโต้ะ ดวงตาหวานหลุบมองคนที่กำลังเคลื่อนไหวใต้กระโปรงด้วยความหาดหวั่นปนตื่นเต้น

ทำไมเขาทั้งห่ามและดุดันแบบนี้นะ!

.