.
.
.
.
‘ลูก..ริเอลรอแม่ก่อนนะลูก แม่กำลังจะไปรับลูกแล้ว’
.
.
.
.
.
.
.
“ริน! ใจเย็นๆก่อนสิ!” มือหนาของคนที่วิ่งตามมาด้านหลังคว้าเอาข้อมือเล็กของหญิงสาวที่วิ่งออกมาเมื่อครู่ก่อนจะออกแรงรั้งให้เจ้าหล่อนหยุด
“นาย ฮึก! นายจะให้ฉันใจเย็นได้ยังไง ฮึก ฮืออ นั่นมันลูกฉันนะฮัน! ฮือออ” ร่างบางหันมาประชัดหน้ากับคนด้านหลังก่อนจะระเบิดร้องไห้ออกมาเสียงดัง
“ริน ฉันรู้.. แต่เธอต้องใจเย็นๆเราต้องค่อยๆคิดกันสิ” ชายหนุ่มรั้งคนตัวเล็กเข้ามากอดซบอกพร้อมลูบหัวเบาๆเพื่อปลอบโยน
“ฮือออ.. ริเอลต้องไม่เป็นไรใช่ไหม ฮรึก ฮือออ..” คนตัวเล็กโผเข้าหาอกกว้างอยย่างโหยหาที่พึ่งพร้อมกับปล่อยโฮออกมาจนน้ำตาที่พรั่งพลูนั้นเปียกชุ่มไปทั้งเสื้อของชายหนุ่ม
“ใช่แล้ว ริเอลต้องไม่เป็นไร.. เดี๋ยวฉันจะพาเธอไปตามหาริเอลเองนะ ใจเย็นๆก่อนนะริน”
“..อื้อ.. ฮึก..ขอบใจมากนะฮัน..” คนตัวเล็กที่ยังคงซุกอยู่กับอกพยักหน้ารับเบาๆ
