รักร้อนเพลิงริษยา

9

พิชานันท์พูด

พร้อมกับน้ำตาไหลลงมาอาบแก้ม สงสารพี่สาวที่ต้องมาพบกับเจ้าหนี้อย่างรัฐกฤตญ์

“มันไม่ใช่ความผิดของใครหรอกลูก มันเป็นความผิดของพ่อเองที่โง่ไม่ทันเล่ห์เหลี่ยมของเขา” เรืองเดชพูดพร้อมกับนึกถึงปัญหาของบริษัทที่เกิดขึ้นในระยะเวลาเพียงสองเดือนธุรกิจนำเข้าและส่งออกวัตถุดิบทางการเกษตรเป็นบริษัทที่ก่อเกิดมาจากน้ำพักน้ำแรงของตนเอง ซึ่งอาจจะไม่ใหญ่มากในสายตาของพวกมหาเศรษฐี แต่ก็สามารถทำกำไรต่อปีเกือบห้าสิบล้าน เขาไม่เคยเฉลียวใจเลยว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นมันเป็นเพียงแค่การจัดฉากของรัฐกฤตญ์ โกดังสินค้าของเขาถูกปล้น เรือขนส่งสินค้าที่เขาว่าจ้างเกิดเสียขึ้นมากะทันหัน เขาไม่สามารถส่งสินค้าไปต่างประเทศได้ทันเวลา เรือที่คิดว่าจะจ้างมาทดแทนโก่งราคาสูงกว่าความเป็นจริงเกือบสิบเท่า เขาต้องเสียเงินค่าชดเชยให้กับบริษัทคู่ค้าที่ผิดสัญญาการส่งสินค้ารายละเกือบสิบล้านบาท เขาจะไม่ทุกข์ใจเลย หากมีบริษัทคู่ค้าเพียงรายเดียว แต่นี่เขามีถึงสามสิบกว่าบริษัทเรืองเดชต้องหาเงินร่วมสามร้อยล้านบาทเพื่อนำมาจ่ายเงินค่าชดเชยไม่เช่นนั้นเขาจะเสียลูกค้าที่ทำธุรกิจด้วยกันมานาน รวมทั้งอาจต้องโดนฟ้องซึ่งมันมีแต่เสียกับเสีย เขาพยายามหาเงินทุกวิถีทาง จนกระทั่งวันหนึ่งเพื่อนของเขาแนะนำให้ไปหารัฐกฤตญ์ คราแรกที่คุยกันเขารู้สึกแปลกใจที่รัฐกฤตญ์รู้เหตุการณ์ในบริษัทเขาเป็นอย่างดี คิดไปในทางที่ดีว่าเพื่อนของเขาคงบอกรายละเอียดให้ฟังแล้วจึงรู้เรื่องทุกอย่าง ข้อตกลงในการกู้ยืมเงินเสร็จสิ้นภายในครึ่งชั่วโมง เขารับเช็คเงินสดสามร้อยล้านบาทจากรัฐกฤตญ์

หลังจากที่เซ็นสัญญาเงินกู้เรียบร้อยแล้ว โดยไม่ได้อ่านรายละเอียดให้ดีเสียก่อน ก่อนจะลงลายมือชื่อในหนังสือสัญญา เรืองเดชมารู้อีกทีว่าตัวเองทำผิดครั้งใหญ่ เมื่อรัฐกฤตญ์พารัฐศาสตร์น้องชายคนเดียวมาถามหาเขาและเอ่ยถามถึงว่าที่เจ้าสาวของน้องชาย เขาถึงกับงงแต่พอรัฐกฤตญ์ยื่นหนังสือสัญญาให้ดู ความกระจ่างแจ้งเกิดขึ้นในสมองของเขาทันที เมื่อในสัญญาระบุว่านางสาวพิชานันท์ นพรัตน์ บุตรสาวของนายเรืองเดช นพรัตน์ ยินยอมแต่งงานกับนายรัฐศาสตร์ อัครธนากุล เพื่อชดใช้หนี้สินทั้งหมด หากผิดข้อสัญญาที่ตกลงกันไว้ นายเรืองเดช นพรัตน์ จะยินยอมมอบทรัพย์สินที่มีอยู่ทั้งหมดชดใช้จำนวนเงินกู้ที่ได้ตกลงกับผู้กู้และต้องจ่ายเงินชดเชยค่าผิดสัญญาอีกหนึ่งร้อยล้านบาท พิชานันท์ได้รับรู้เรื่องราวทั้งหมดจึงตอบตกลงแต่งงานกับรัฐศาสตร์อย่างไม่มีข้อแม้ ทั้งๆ ที่เธอมีคนรักอยู่แล้ว

“ไม่ใช่ความผิดของพ่อหรอกค่ะ มันเป็นความผิดของพวกเค้าต่างหาก” พิชานันท์รู้สึกแค้นเคืองเมื่อพูดถึงสองพี่น้องเจ้าเล่ห์

“ป่านนี้ณิชาจะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้”

เรืองเดชพูดเหมือนคนจิตใจเลื่อนลอย ลูกสาวคนเล็กโอบกอดร่างของบิดาเอาไว้แน่น ไม่มีคำพูดใดๆ ออกมา ต่างฝ่ายต่างรู้ว่าตัวเองผิดที่ทำให้ณิชาต้องเจอกับคนโหดร้ายและเจ้าเล่ห์อย่างรัฐกฤตญ์ เรืองเดชและพิชานันท์ไม่รู้หรอกว่าในอนาคตนั้น ณิชาต้องทนทุกข์ทรมานทั้งทางร่างกายและจิตใจมากสักเพียงไหน เพื่อแลกกับความปลอดภัยและทุกสิ่งทุกอย่างที่เธอรัก ปลอดภัยจากคนร้อยเล่ห์อย่าง รัฐกฤตญ์ อัครธนากุล

ปิศาจร้ายที่เข้ามาในชีวิตของพวกเขา

.....................................

ณิชาปรือตาขึ้นมาอย่างเชื่องช้ามองดูรอบๆ ห้องที่ไม่คุ้นเคย ทันทีที่ลืมตาขึ้นมาแล้วเธอก็นึกย้อนกับไปเมื่อค่ำคืนที่ผ่านมา หลังจากที่รัฐกฤตญ์จูบเธอแบบมาราธอนภายในรถ และดูเหมือนเขาอยากจะทำมากกว่าจูบ แต่เป็นเพราะเสียงโทรศัพท์เครื่องจิ๋วแต่ราคาไม่จิ๋วของเขาก็ดังขึ้นมาช่วยชีวิตเธอเสียก่อน เสียงโทรศัพท์ดังค่อนข้างนานกว่าเจ้าตัวจะกดรับสาย เขาใช้เวลาไม่นานในการพูดคุยก่อนจะตัดสายทิ้ง แล้วหันมามองหน้าเธอด้วยประกายตาแวววาวจนเธอขนลุก

“พอดีฉันมีเรื่องด่วน...แล้วฉันจะมาสานต่ออารมณ์ที่ค้างไว้คืนนี้” เขาพูดจบก็กดจมูกของเขาที่แก้มสาวทั้งสองข้างอย่างแรง โดยไม่ทันสังเกตใบหน้าที่แดงระเรื่อของเธอเมื่อได้ยินคำพูดที่หน้าไม่อายของเขา และเขาก็สั่งให้อุดมที่ขับรถอีกคันหนึ่งตามหลังมาเป็นคนพาณิชาไปส่งที่คอนโดสุดหรูของเขา โดยที่เขาปลีกตัวไปทำธุระด่วน

ณิชาขยับตัวลุกขึ้นจากเตียงนอนหนานุ่มเดินมายังกระเป๋าใบเล็กของตนเอง เปิดกระเป๋าออกมองดูเสื้อผ้าในกระเป๋าที่มีเพียงสามชุดเพราะไม่คิดว่าจะอยู่ที่บ้านของบิดานานเลยเอาเสื้อผ้ามาเท่าที่จำเป็น ‘สงสัยต้องกลับไปเอาเสื้อผ้าที่บ้าน’ ที่บ้านในความหมายของณิชาคือคุ้มพระจันทร์ ร้านอาหารขึ้นชื่อติดชายทะเลพัทยาสถานที่ท่องเที่ยวชื่อดังของประเทศไทย

อีกครึ่งชั่วโมงต่อมาณิชาก็เดินออกมาจากห้องนอนที่อาศัยนอนเมื่อค่ำคืนวาน เดินมาหยุดยืนอยู่ภายในห้องรับแขกขนาดใหญ่ที่มีเครื่องอำนวยความสะดวกครบครันหรูหราสมกับฐานะ ณิชาเดินสำรวจห้องต่างๆ ห้องชุดของเขากินเนื้อที่เกือบทั้งชั้น มีห้องนั่งเล่น ห้องครัว ห้องรับประทานอาหาร ห้องทำงานและมีห้องนอนอีกสองห้อง ห้องหนึ่งคือห้องที่เธออาศัยนอนเมื่อคืนนี้ ส่วนอีกห้องหนึ่งเป็นห้องของรัฐกฤตญ์ ณิชาเดินมาหยุดที่หน้าบานประตูกระจกใสด้านนอกมีสระว่ายน้ำรวมถึงต้นไม้ที่ปลูกไว้เกือบสิบต้น ที่เขาปลูกต้นไม้ได้เพราะชั้นนี้เป็นชั้นบนสุด จึงมีพื้นในการปลูกต้นไม้

สาวคนเดิมเดินออกมาจากห้องพักของรัฐกฤตญ์ เดินตรงไปยังลิฟต์ส่วนตัวที่สร้างไว้เพื่อใช้งานสำหรับห้องนี้เพียงห้องเดียวไม่ใช้ร่วมกับบุคคลอื่นเธอก้าวไปในลิฟต์ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกันกับที่ อุดมลูกน้องของรัฐกฤตญ์ซึ่งได้รับ

คำสั่งให้มาคอยดูแลณิชานั้น ก้าวออกมาจากห้องพัก ทั้งสองจึงคลาดกันแบบเส้นยาแดงฝ่าแปด

....................

เวลาเดียวกันแต่แตกกันที่สถานที่ ร่างสูงใหญ่ของรัฐกฤตญ์นั่งทำงานด้วยจิตใจที่ไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ภายในใจนึกถึงความหอมหวานของริมฝีปากอวบอิ่มที่เขาได้สัมผัสเมื่อวานนี้ ถ้าไม่ติดที่ว่ามารดาของเขาเดินทางกลับมาจากอิตาลีแบบกะทันหัน ป่านนี้เขาคงได้ลิ้มรสสัมผัสจากณิชามากกว่าการจูบแน่นอนพอใจนึกถึงเจ้าของริมฝีปากคู่นั้น มือหนาก็คว้าโทรศัพท์มือถือกดหมายเลขปลายทางที่ต้องการ

“สะ...สวัสดีครับ” อุดมพูดเสียงตะกุกตะกัก พอโทรศัพท์ของเขาดังขึ้นและมองเห็นหมายเลขของบุคคลที่โทรเข้ามา เขารู้สึกเสียวสันหลังเป็นอย่างมากนึกหวั่นๆ อยู่ลึกๆ ว่า หากเจ้านายหนุ่มถามถึงณิชาขึ้นมา แล้วเขาจะตอบว่า

อย่างไร