ตอนที่5
534 Words
หลังจากที่รอเขาทานข้าวจนเสร็จ นายคิมหันต์หรือที่ใครๆ ก็เรียกว่าคุณคิม ก็ลากจูงฉันมาที่ห้องนอนเขาอย่างกับว่าฉันไม่ใช่คน
"ปล่อยนะ คุณไม่มีสิทธิมาทำแบบนี้กับฉันนะ" ปริมบอกขณะที่โดนลากจูงไปตามทาง
"มีสิ ก็เธอเป็นหมาของฉันนี่"คิมหันต์บอกหน้าตาย
"ห๊ะ คุณมันบ้า คนโรคจิต"
"อย่าปากดีกับฉัน" คิมหันต์กระชากโซ่ดึงร่างเล็กเข้าใกล้ สายโซ่บาดผิวเนื้อที่ข้อมือเธอจนเป็นรอยแดงและรู้สึกแสบไม่น้อย
"ฉันเจ็บนะ!! "
"นั่นล่ะที่ต้องการ"เขาบอกเสียงลอดไรฟัน
"นี่ คุณมีปัญหาอะไรกับพี่ชายฉัน"
"อย่าพูดถึงมัน ถ้าไม่อยากตาย!!"คิมหันต์ไม่ได้ขู่ เพราะเขาไม่อาจทนนึกถึงมันไอ้สักวินาทีเดียว
ปริมเม้มปากอิ่มแน่นจนเป็นเส้นตรง เธอนึกไม่ออกเลยว่าต่อจากนี้ไปเขาจะทำอะไรกับเธอ
ตุบ!!
ร่างบางถูกเหวี่ยงลงที่พื้นห้อง ปริมล้มลงไปกองกับพื้นพร้อมสายโซ่ที่ผูกติดข้อมือน้อยของเธออยู่
"มันจะมากไปแล้วนะ" ตากลมหันมาส่งสายตาดุใส่เขาเป็นครั้งแรก เรื่องบ้าอะไรก็ช่างเถอะ แต่ฉันไม่เกี่ยวด้วยนี่ ถึงจะอยากช่วยพี่ชายแต่ถ้าเขาไม่บอกว่ามันเรื่องอะไรอยู่อย่างนี้เธอก็จนปัญญา
"หึ เลี้ยงไม่เชื่อง"คิมหันต์มองอย่างดูแคลน
"ฉันไม่ใช่หมา"ปริมสวนกลับทันที คำพูดเขาราวกับเธอเป็นสัตว์เลี้ยง
"แน่ใจ"เขาถามเสียงกวน
"แน่สิ! "
"เดี๋ยวได้รู้กัน"
คิมหันต์เดินเข้ามาฉีกกระชากชุดที่เธอสวมใส่อยู่จนขาด
"หยุดนะ!! " ปริมร้องห้ามพร้อมกอดตัวเองไว้แน่น แต่คิมหันต์กลับรู้สึกสนุกที่ได้รังแกเธอและเห็นเธอในสภาพย่ำแย่
แคร๊ก!!! เขาดึงใยผ้าที่ยังต่อกันอยู่เพียงหมิ่นเหม่จนขาดหลุดออกจากกัน
"ไม่!!!"หญิงสาวร้องห้าม
"หึหึ"ชายหนุ่มยิ่งกระหยิ่มยิ้มได้ใจ
คิมหันต์ฉีกเสื้อผ้าเธอจนขาดจากตัวจนหมด ปริมได้แต่ถอยล้นไปที่มุมห้องพร้อมใช้มือน้อยและขาเรียวปิดบังส่วนสงวนของเธอไว้
"อึก ฮือ" ปริมร้องไห้อย่างสุดจะกั้น แต่คิมหันต์กลับหัวเราะอย่างสะใจ
"หมามันไม่ใส่เสื้อผ้าหรอกนะ" เขาบอก
"ฮือๆ ๆ ๆ "
"เดี๋ยวต่อไปฉันจะซื้อร็อคไวเล่อร์มาผสมพันธุ์กับเธอ ชอบไหม"เขาว่าด้วยหน้าตาที่บอกว่าคิดอย่างนั้นจริงๆ
"อึก ไอ้โรคจิต" ปริมที่ด่าไม่ค่อยเป็นจึงสรรหาคำด่ามาได้ไม่ถึงใจนัก
"ฮ่าๆ ๆ ๆ ๆ ๆ " คิมหันต์หัวเราะร้ายกาจ แววตาฉายวาวความสนุก เขาดึงโซ่กระชากเข้ามาอย่างแรงจนร่างบางปลิวมาตามแรง
"เดี๋ยวมานะ น้องหมาของฉัน" คิมหันต์บอกพรางล่ามเธอไว้กับเสาเตียงก่อนจะเดินออกไปหาบางอย่างที่เขาต้องการ
ไอ้โปรด!! มึงต้องได้เห็นที่กูจะทำกับน้องมึง คิมหันต์แววตาดุร้ายขึ้นอีกเป็นร้อยเท่า ความซาดิสม์ในตัวเริ่มพลุ่งพล่านจนเขาหายใจฟืดฟาดด้วยอารมณ์คุกรุ่น
- Writer
