เช้าวันใหม่ไปรยามีสภาพที่ไม่ค่อยปกติเหมือนทุกวัน ดีที่ว่าต้องออกจากบ้านตั้งแต่เช้าตรู่ บิดามารดาเลยไม่ทันได้สังเกตเห็น แต่คนที่เห็นชัดเจนอย่างอินทัชนี่แหละ ที่หนักใจอยู่ไม่น้อย
“พี่ไม่น่าเอาคลิปนั่นให้เป้ดูเลย” เขาเอ่ยขึ้นระหว่างรอสปีดโบตมารับที่ท่าหน้าบ้าน
“ไม่ใช่ความผิดของพี่ทัชหรอกค่ะ เป้มันตาถั่วเอง”ไปรยาหันไปฝืนยิ้มให้เขา เธอรู้สึกว่าตัวเองโง่มากที่ดูเขมรัฐไม่ออก อีกทั้งยังไปโกรธคนที่หวังดีต่อตัวเองอีก
“ว่าแต่ทำไมพี่ทัชถึงไปผับนั่นได้ล่ะคะ” เพราะสถานที่ดูเหมือนเฉพาะกลุ่มชายรักชาย ไปรยาเลยเกิดความสงสัยขึ้นมา
“เอ่อ คือว่าพี่”
“ไม่ต้องบอกหรอกค่ะ เป้เข้าใจ”
“เป้มัน..”
“อ๊ะ เรือมาแล้วค่ะพี่ทัชไปกันค่ะ” ไปรยารีบเดินไปขึ้นเรือ อินทัชจะท้วงก็ไม่ทัน หวังว่าหญิงสาวคงไม่ได้คิดว่าเขาเป็นประเภทเดียวกับเขมรัฐนะ
เรือมาส่งตรงที่จอดรับลูกค้าของรถตู้ เพื่อเดินทางไปยังท่าเรือที่อยู่ในจังหวัดพัง
