EP:5
1815 Words
"นั่งมองโต๊ะน้องสาวตาไม่กระพริบเลยนะหวงเหรอครับคุณพี่ชาย"
"หวงเหี้ยอะไรล่ะ!!"
ในขณะที่ผมนั่งดื่มอยู่ไอ้ธิมที่ไปตรวจงานเสร็จก็เดินมานั่งแล้วพูดประโยคนี้กับผม
"ก็กูเห็นมึงนั่งมองไปทางโต๊ะไอ้กันต์กับน้องจินตั้งนานนึกว่ามองเพราะหวงน้องจินยิ่งวันนี้น้องจินโคตรสวย"
ยัง มันยังไม่จบครับยังจะมาว่าผมหวงอยู่นั่นแหละแถมมาชมยัยนั้นสวยอีกน่ารำคาญชะมัด สวยก็สวยจริงอยู่หรอกครับแต่ชุดแม่งจะโป๊ไปไหนบอกตรงๆผมไม่ชินกับการแต่งตัวแบบนี้ของยัยกาฝากนี่เลย
"เหอะ!!สวยตรงไหนวะแต่งแบบนี้อีกนิดเดียวก็จะถอดผ้าเดินแล้วแหวกซะขนาดนั้น"
ผมยกแก้วเหล้าขึ้นมากระดกเข้าปากแล้วพูดกับมันโดยที่สายตาผมยังมองไปที่ยัยนั่นผมก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงชอบเผลอหันไปมอง
"ปากบอกไม่หวงแต่การกระทำของมึงมันขัดกับคำพูดจริงๆว่ะ"
"กูไม่ได้หวงวันนี้ทำไมมึงพูดมากจังวะไอ้ธิม"
ชักจะรำคาญมันแล้วครับปกติไอ้ธิมไม่พูดมากแบบนี้แต่วันนี้มันพูดมากจังวะแถมชอบพูดเหมือนจับผิดผมอีก
"อะๆ ไม่หวงก็ไม่หวง แต่จะว่าไปน้องจินกับไอ้กันต์ลูกพี่ลูกน้องมึงนี่ดูสนิทกันดีนะเขาคบกันเหรอวะ"
ผมหันไปมองยังโต๊ะของไอ้กันต์อีกรอบหลังจากที่ได้ยินไอ้ธิมพูด สนิทกันงั้นเหรอ คบกันงั้นเหรอ ถ้าเป็นแบบนี้จริงๆยัยนี้แม่งโคตรร้ายกาจที่เกาะครอบครัวผมจนกลายเป็นคุณหนูแล้วคิดจะจับไอ้กันต์มาเป็นผัวอีกคนนี่คงจ้องจะหุบสมบัติของตระกูลผมเลยสินะ
เหอะ!!ไม่มีทางหรอกเธอเป็นคนของครอบครัวฉันเธอไม่มีสิทธิ์ออกจากบ้านฉันอย่างเฉิดฉายหรอกเธอต้องอยู่รับใช้ครอบครัวฉันให้สมกับเงินที่พ่อแม่ฉันชุบเลี้ยงเธอ
"ไอ้เสือ!!"
"อะไร!!"
ผมขานรับไอ้ธิมทันทีที่รู้ตัวว่ามันเรียก
"เหม่ออะไรวะ"
"เปล่า"
ผมตอบมันไปสั้นๆ นี่ผมเหม่อคิดเรื่องยัยนั่นกับไอ้กันต์ขนาดนี้เลยเหรอวะ ยิ่งมองไปที่โต๊ะนั้นยิ่งขัดตาชิบหายที่เห็นยัยนั่นยิ้มพูดคุยหัวเราะกับไอ้กันต์ทีตอนเห็นหน้าผมทำหน้าอย่างกับโลกทั้งใบจะถล่มลงมาอย่างงั้นแหละ แล้วผมนั่งดื่มกับไอ้ธิมสักพักก็แยกย้ายกันกลับแล้วก็เหมือนว่าไอ้กันต์กับยัยนั่นพึ่งจะออกไปก่อนหน้านี้
คฤหาสน์วัชรกุล
"ขอบคุณนะกันต์ที่มาส่ง"
"เป็นคนพาไปก็ต้องเป็นคนพากลับสิ"
ฉันเอ่ยขอบคุณกันต์ที่เขาพาฉันมาส่งที่บ้านหลังจากที่เขาพาฉันไปเปิดหูเปิดตามา
"มะ..เดี๋ยวกันต์ช่วยถือ"
กันต์ยื่นมือมาจะช่วยฉันถือดอกไม้ที่ฉันแวะเอาที่ร้านของฉันก่อนที่จะกลับบ้านพอดีฉันนึกขึ้นได้ว่าพรุ่งนี้แม่ใหญ่ต้องไปวัดฉันก็เลยจะเอาดอกไม้มาทำมาลัยให้ท่านไปถวายพระ
"ไม่เป็นไรแค่นี้เองจินถือเองได้กันต์กลับเถอะดึกแล้ว"
"เอางั้นเหรองั้นกันต์กลับนะดูแลตัวเองดีๆล่ะ"
"จ๊ะ! ขับรถดีๆนะ"
หลังจากที่กันต์ขับรถออกไปฉันก็เปิดประตูเล็กที่หน้าบ้านเข้ามาแต่ฉันก็ต้องเอะใจที่เห็นรถคุณเสือจอดอยู่เขากลับมาแล้วเหรอเมื่อกี้ตอนฉันออกมาเขายังนั่งอยู่เลยสงสัยเขามาถึงก่อนเพราะฉันแวะที่ร้านละมั้ง
"ไปแวะต่อที่ไหนกันมาล่ะถึงได้กลับมาเอาป่านนี้"
ฉันตกใจจนแทบจะหยุดหายใจเมื่อตอนที่ฉันกำลังเดินลัดไปทางหลังบ้านเพื่อจะเอาดอกไม้ไปเก็บแล้วได้ยินเสียงของใครคนหนึ่งที่ฉันคุ้นเคยน้ำเสียงที่เยือกเย็นแบบนี้ที่เขามักใช้คุยกับฉัน
"พี่..เออ คุณเสือทำไมมายืนมืดๆตรงนี้ล่ะคะ"
"ที่นี่บ้านฉันๆจะยื่นตรงไหนต้องขออนุญาตกาฝากผู้อาศัยอย่างเธอด้วยเหรอ"
เขาเดินเข้ามาใกล้ฉันแล้วพูดคำพูดถากถางพวกนี้ออกมาท่าทางของเขาตอนนี้มันเหมือนฉันกำลังถูกคุกคามยังไงก็ไม่รู้
"จินขอตัวเข้าบ้านก่อนนะคะคุณเสือช่วยหลีกทางให้จินด้วยค่ะ"
เพราะเขายืนขวางทางฉันอยู่ฉันก็เลยต้องพูดกับเขาการที่ยืนใกล้ๆกันแบบนี้มันทำให้ฉันได้กลิ่นเหล้าจากตัวคุณเสือเต็มๆเลย
"ออกจากผับมาก่อนฉันตั้งนานแล้วทำไมพึ่งถึงบ้าน.หึ!!ทำตัวใสๆความจริงเธอมันก็ร่านดีเหมือนกันนะ"
ฉันถึงกับหน้าชาทันทีที่ได้ยินคำพูดนี้จากปากเขาฉันยอมรับว่าที่ผ่านมาเขาก็ไม่เคยพูดจากับฉันดีๆ แต่คำนี้มันแรงเกินไปคำว่ากาฝากที่เขายัดเยียดให้ฉันว่ามันแรงแล้วแต่ฉันก็พอจะรับได้เพราะฉันก็เป็นกาฝากของบ้านนี้จริงๆ
แต่คำว่าร่านฉันรับไม่ได้เพราะฉันไม่ได้เป็นเหมือนที่เขาพูดเขาดูถูกฉันเกินไป นี่นะเหรอคนที่ฉันรักและแอบมองเขามาตลอดมันเหนื่อยอย่างที่กันต์พูดจริงๆที่รักคนที่เขาไม่เห็นความสำคัญของเราแล้วที่เหนื่อยไปกว่านั้นก็คือการที่ได้ยินได้ฟังคำพูดดูถูกแบบนี้จากปากของเขา
"จินไม่ได้ร่าน"
"เหอะ!! แล้วไปไหนกันมาละตั้งเกือบชั่วโมง"
นี่เขาจับเวลาฉันงั้นเหรอคงอยากจับผิดฉันมากสินะถึงได้ลงทุนมายืนรอพูดจาถากถางฉันแบบนี้
"จินจะไปที่ไหนมันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับคุณเสือนี่คะช่วยหลีกทางให้ด้วยค่ะ"
"นี่เธอกล้าเถียงฉันเหรอ"
"จะ..จินเปล่า"
ฉันถึงกับต้องเดินถอยหลังทันทีเพราะนอกจากเขาจะไม่หลีกทางให้ฉันเขายังเดินเข้ามาประชิดตัวฉันแบบคุกคามอีก
หมับ!!
"อย่าคิดว่าแม่กับป๊าให้ท้ายแล้วเธอจะมาทำเก่งยอกย้อนฉันแบบนี้"
เขาจับไหล่ฉันทั้งสองข้างแล้วบีบจนฉันเจ็บไปหมด
"ปล่อยค่ะ! จินเจ็บ"
"เจ็บก็ดี!! แล้วจำไว้ด้วยว่าวันหลังอย่าไปไหนต่อไหนกับผู้ชายแล้วกลับดึกๆดื่นๆแบบนี้เกิดไปทำเรื่องบัดสีอะไรมามันจะเสื่อมเสียถึงวงตระกูลฉัน"
เขาสะบัดมือที่จับไหล่ฉันอยู่อย่างแรงจนฉันเกือบล้มนี้ฉันไปทำอะไรให้เขาโกรธนักหนาเหรอถึงได้ทำกับฉันแบบนี้แล้วที่ฉันออกไปเที่ยวแม่ใหญ่ก็เป็นคนอนุญาตเอง
"จินไม่ทำอะไรเสื่อมเสียหรอกค่ะเพราะวันนี้ที่จินออกไปกับกันต์แม่ใหญ่กับป๊าอนุญาตแล้ว"
"เพราะแม่กับป๊าฉันไม่รู้น่ะสิว่าเธอมันร่านอยากจับผู้ชายรวยๆอย่างไอ้กันต์มาทำผัว"
"เกินไปแล้วนะคะคุณเสือ"
ฉันพูดกับเขาออกไปด้วยความโกรธนี่คงเป็นครั้งแรกของฉันเลยก็ว่าได้ที่กล้าขึ้นเสียงกับเขาถามว่าฉันกลัวไหม ลึกๆฉันก็กลัวเขาแต่เพราะฉันโกรธที่เขาพูดจาแย่ๆแบบนี้กับฉันๆถึงได้กล้า
"นี่เธอกล้าขึ้นเสียงกับฉันเหรอ"
"ก็คุณว่าจินก่อนจินไม่ได้ทำแบบนั้นจินไม่ยอมให้คุณมาว่าจินแบบนี้หรอกแล้วอีกอย่างจินไม่มีทางทำอะไรเสื่อมเสียมาให้แม่ใหญ่กับป๊าแน่นอน"
"ก็ดี!! พูดแล้วทำด้วยละนับจากนี้ไปอย่าเที่ยวไปไหนดึกๆดื่นๆกับไอ้กันต์หรือผู้ชายหน้าไหนสองต่อสองอีกถ้าคันอยากมีผัวจนตัวสั่นก็ช่วยไสหัวออกจากบ้านฉันก่อนแล้วจะไปทำระยำ ไปอ่อย ไปร่านกับใครที่ไหนก็เชิญ"
เพี้ยะ!!!
ฝ่ามือของฉันฟาดไปที่หน้าเขาเต็มแรงด้วยความโมโหหน้าเขาหันไปตามแรงตบแล้วตอนนี้ความกล้าของฉันทั้งหมดที่มีมันได้หายไปหมดแล้วเมื่อเขาหันมามองหน้าฉันด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความโกรธ โธ่เอ้ย!!นี่ฉันทำอะไรลงไปปกติเขาก็เกลียดฉันจนแทบอยากฆ่าให้ตายอยู่แล้วแต่นี่ฉันตบเขาเต็มแรงซะขนาดนั้นฉันต้องตายแน่ ๆ
"เธอกล้าตบฉันเหรอ!!"
"อึก!! จะ..จินขอโทษ..ปะ..ปล่อยจิน"
ฉันพูดออกมาอย่างตะกุกตะกักเมื่อเขาพุ่งเข้ามาบีบคางฉันไว้อย่างแรงให้แหงนหน้ามองเขา
" นี่คือบทลงโทษของเธอที่กล้าตบฉัน"
"อื้อออออ"
สิ้นเสียงพูดของเขาปากของฉันก็โดนปากของเขาประกบทันทีเขาจูบฉัน ตอนนี้ลมหายใจของฉันเกือบไม่มีทางเล็ดลอดออกมาเพราะเขาบดจูบขบเม้มปากฉันจนรู้สึกเจ็บและชาไปหมดเขาทั้งจูบทั้งกัดปากฉันแล้วก็สอดลิ้นเข้ามาในปากของฉันจนตอนนี้ฉันแข็งขาอ่อนแทบจะไม่มีแรงยืนมืออ่อนจนดอกไม้ที่ถืออยู่ร่วงลงกับพื้นฉันไม่รู้ว่าเขาจูบฉันนานแค่ไหนเพราะตอนนี้ฉันแทบไม่รู้สึกอะไรนอกจากความเจ็บแปลบที่ริมฝีปาก
ปึก!!
เขาผละจูบออกจากฉันแล้วปล่อยให้ฉันที่แข้งขาอ่อนร่วงลงนั่งกองกับพื้นอย่างหน้าสมเพชมันไม่เหมือนฉากในละครสักนิดที่เมื่อพระเอกจูบนางเอกแล้วประคองนางเอกไม่ให้ล้มแต่สำหรับเขามันไม่ใช่เลยเขามันซาตานเขามันปีศาจชัดๆสุดท้ายน้ำตาของฉันก็ไหลออกมาอย่างน่าสมเพชที่สุด
"จำไว้อย่าคิดไปอ่อยผู้ชายคนไหนอย่าคิดจะแรดไปเที่ยวจับใครเพราะเธอคือคนของบ้านฉัน เป็นคนของฉัน เธอไม่มีสิทธิที่จะออกไปไหนต่อไหนกับผู้ชายคนอื่น"
ใจร้ายเขาใจร้ายมากกว่าที่เคยเป็นซะอีกจูบแรกของฉันต้องเสียให้กับคนที่ไม่เคยเห็นคุณค่าอย่างเขาหนำซ้ำเขายังปล่อยฉันให้ล้มลงอย่างไม่สนใจใยดี...ทำไมพี่เสือถึงใจร้ายกับจินแบบนี้
- Writer
