บทนำ
817 Words
**Minya Talk :** สวัสดีฉันมีชื่อว่า “มินญา” ชีวิตของฉันวันๆ ก็ทำงาน ทำงานและทำงาน เพราะอยู่คนเดียวมาตั้งแต่จำความได้ ฉันเกิดมาก็ทำให้ครอบครัวต้องลมหายตายจากไป ตอนนั้นฉันอายุได้เพียงแค่สิบขวบรถที่นั่งไปเที่ยวกับพ่อแม่เกิดอุบัติเหตุทำให้ฉันเหลือตัวคนเดียว ทรัพย์สมบัติที่พ่อแม่ทิ้งให้ก็คงจะเป็นเพียงแค่สร้อยคอรูปพระจันทร์เท่านั้นแต่ฉันก็รู้ว่ามันไม่มีค่าอะไรมากมายขนาดนั้น ฉันต้องตรากตรำทำงานทุกอย่างเพื่อส่งตัวเองให้เรียนจบ แต่ก็ได้แค่จบมหาลัยปีสองก็ต้องออกกลางคันเพราะไม่มีเงินพอจะเรียนต่อ ฉันเลยตัดสินใจออกมาทำงานหามรุ่งหามค่ำ เงินทุกบาทก็จ่ายค่าเช่าห้องที่ฉันเช่าอยู่ถูกๆ ฉันทำงานหลายที่ไม่ว่าจะร้านกาแฟ ล้างจานหรืออะไรอีกหลายอย่างที่ไม่ต้องพูดถึง ฉันหวังว่าสักวันจะต้องมีบ้านอยู่ให้ได้ ฉันกินอยู่อย่างประหยัดแต่ถึงอย่างนั้นฉันก็ไม่เคยท้อกันชีวิตที่แสนจะลำบากนี้เลย ฉันหวังว่าสักวันฉันจะกลับไปเรียนให้จบและหางานที่มั่นคงกว่านี้ทำ
“มินๆ มีงานใหม่สนไหม?”
“ที่ไหนคะพี่รัก” ฉันมองพี่รักที่ทำงานร้านกาแฟด้วยกันที่วิ่งเข้ามาหน้าตาตื่น
“ก็ผับ Save Bye ไง เห็นว่าได้เงินเดือนดีด้วยนะ มินลองไปสมัครสิ”
“จริงเหรอคะ แต่ถ้าทำงานที่ผับก็ไม่มีเวลามาทำที่นี่แล้ว” ใช่และนั่นจะทำให้ฉันเสียงานไปอีกงานนึงเต็มๆ เลยอ่ะ
“แต่พี่ว่าคุ้มนะ มีคนรู้จักของพี่ไปทำเห็นว่าสวัสดิการก็ดี อะไรก็ดีไปหมด พี่ว่าถ้ามินไปทำที่นี่อาจจะมีแววซื้อบ้านอย่างที่มินฝันไว้ก็ได้นะ”
“อืม ถ้างั้นมินจะลองไปแล้วกันนะคะถ้าไม่ได้ก็ค่อยกลับมาทำที่เดิม”
“แต่พี่ว่ามินต้องได้แน่ เพราะน่ารักๆ แบบนี้ พี่ว่าเขารับชัวร์” ฉันยิ้มให้พี่รักที่เอาใบปลิวรับสมัครมายื่นให้ฉันปกติฉันไม่ค่อยจะทำงานกลางคืนเท่าไหร่แต่ตอนนี้ฉันกำลังอยากเก็บเงินและไม่อยากอยู่ในเมือง อยากจะไปอยู่ที่ที่เงียบสงบมากกว่านี้เพราะงั้นฉันควรจะทำงานเก็บเงินให้มากกว่านี้ไง เลิกงานเย็นฉันเลยตัดสินใจไปที่ผับ Save Bye ที่หรูหราและมีแต่บรรดาคนรวยๆ มาเที่ยวกันทั้งนั้น ฉันเดินไปที่เคาร์เตอร์และบอกว่าจะมาสมัครงานเขาเลยชี้ให้ฉันไปที่ห้องผู้จัดการ
“มาสมัครงานค่ะ”
“เชิญ..ชื่ออะ..ไร” ผู้ชายที่เป็นผู้จัดการพอเงยหน้ามองฉันก็นิ่งไปแป๊บนึงก่อนจะยิ้มให้ฉัน แต่ฉันก็ทำได้เพียงก้มหน้าให้เขาตามมารยาท
“มินญาเหรอ? เธอ..ไม่มีพ่อแม่เหรอ”
“เออ..คือพ่อแม่ฉันเสียแล้วละคะ อีกอย่างฉันทำงานหลายทีนะคะพอมีประสบการณ์บ้าง” ฉันมองเขาที่ทำหน้าไม่ดีเมื่อฟังฉันพูด แต่ก็ถอนหายใจออกมา
“เธอหน้าตาดีนะ ฉันจะรับเธอไว้ให้เป็นเด็กเสิร์ฟแล้วกัน ทำงานตั้ง 2 ทุ่ม จนถึงตี 2 ไหวไหม?”
“ไหวค่ะ แล้วจะให้ฉันเริ่มงานวันไหนค่ะ”
“พรุ่งนี้เลยแล้วกัน อีกอย่างมาหาฉันที่ห้องก่อนจะได้รับเสื้อผ้าของผับไปเปลี่ยน”
“ค่ะ ขอบคุณนะคะ ถ้าไงพรุ่งนี้ฉันจะมาให้ตรงเวลาเลยค่ะ” ฉันยกมือไหว้ผู้จัดการที่หน้าหล่อและยังดูเมื่อจะแก่กว่าฉันแค่ไม่กี่ปี แต่เอาเถอะเขาเป็นเจ้านายนี่น่า ฉันก็ต้องไหว้และน้อมนอมไว้ก่อน ฉันมองผู้คนที่ตอนนี้ต่างพากันทำงานอย่างเร่งรีบจนฉันได้แต่ถอนหายใจออกมา ก่อนจะยืนมองท้องฟ้าที่สดใส
“มินญา งานใหม่ ต้องสู้ๆ นะ”
หลังจากมินญาเดินออกไป ‘เนโร’ ที่เป็นผู้จัดการก็หยิบประวัติเธอขึ้นมาดูพร้อมกับส่ายหน้าไปมา ถึงเธอจะสวยแต่ถ้าเป็นผู้หญิงที่น่าสงสารบางทีถ้าเจ้าของผับเห็น เขาต้องซวยแน่!!
“ให้ตายเหอะเนโร คุณเซฟยิ่งไม่ชอบผู้หญิงแบบนี้ซะด้วย..แต่เธอน่าสงสารนี่หว่า เอาว่ะยอมโดนซ้อมข้อหารับคนเข้าทำงานโดยไม่บอกแล้วกัน” พยายามอย่าเป็นจุดเด่นนะมินญา เพราะถ้าเป็นแบบนั้นฉันไม่รู้ว่ามันจะเกิดอะไรขึ้นแต่ฉันจะช่วยเธอเท่าที่ช่วยได้แล้วกัน ขออย่าให้คุณเซฟกลับมาเลย..ขอให้ไปเที่ยวกับคุณโจชัวและคุณริวสักเดือนหนึ่งเถอะ!!
- Writer
