บทที่7
1545 Words
**Minya Talk :**เวลาก็ผ่านไปเร็วเหมือนกันนะหรือเพราะว่าฉันอดทนก็เลยทำให้เวลาดูเหมือนจะผ่านไปแล้วเดือนกว่าๆ แน่นอนฉันยังคงทำงานที่ร้านเซฟ ผู้ชายที่เลวหาวิธีกลั่นแกล้งฉันตลอดเวลาไม่สิ ต้องพูดว่าทุกวัน..เขาให้ฉันอยู่ช่วยลูกน้องเขาเก็บร้านจนถึงตีห้าทุกคืน ซึ่งมีเหรอว่าฉันจะยอมแพ้ ฉันเคยเจอมาหนักกว่านี้แต่ก็ไม่มีทางยอมแพ้หรอก ฉันยังคงนึกถึงเรื่องที่เขาลวนลามฉัน..ฉันรู้สึกขยะแขยงเขาที่สุด เขามันคนเลวชอบฉวยโอกาส ทุเรศที่สุดและฉันก็ไม่ทำให้มันเกิดขึ้นอีกแน่นอน ช่วงนี้ฉันเห็นเขาควงผู้หญิงคนที่เคยตบหน้าฉันที่ร้านอาหารทุกวันซึ่งนั้นมันทำให้ฉันรู้สึกดีสุดๆ เพราะตัวเองจะได้ไม่ต้องโดนเขาทำชั่วอีก เงินเดือนที่ได้จากผับเขามันเยอะจริงแต่ฉันก็ต้องเก็บไว้ส่วนนึง บอกแล้วไงว่าฉันจะต้องมีบ้านเป็นของตัวเองให้ได้ฉันเดินไปตามทางเพื่อไปที่ร้านดอกไม้ของคุณโจชัวซึ่งฉันดีใจที่เขามีน้ำใจกับฉันมาก ฉันที่คิดอะไรเพลินๆ ก็สะดุดกับกระเป๋าเงินสีดำของใครก่อนจะหยิบขึ้นมาแล้วมองชายร่างสูงที่ใส่ชุดสูทสีดำกำลังคลำหาอะไรบางอย่าง ฉันเลยเดินเข้าไปยื่นกระเป๋าเงินให้เขา
“ของคุณหรือเปล่าค่ะ?”
“โอ้ใช่ครับ ขอบคุณนะครับ” เขาคนนี้ยิ้มให้ฉันเขามีใบหน้าหล่อเหลาผมสีน้ำเงินของเขามัดจุกไว้ที่ท้ายทอย ฉันให้กระเป๋าเงินแล้วเดินตรงไปที่ร้านดอกไม้ของคุณโจชัวทันที
“เดี๋ยวครับคุณ!!”
“ค่ะ..” ฉันหันไปมองเขาที่เดินตรงเข้ามาก่อนจะส่งยิ้มให้อย่างเป็นมิตร
“คุณทำงานที่นี่เหรอครับ?”
“อ๋อค่ะ แต่ความจริงฉันทำงานที่ผับเซฟนะคะ”
“เหรอครับ ผมชื่อชินนะครับ..คุณเออ?”
“มินญาค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักค่ะคุณชิน”
“คุณจะรังเกียจไหมถ้าผมจะขอเลี้ยงข้าวคุณ?” เขาคนนี้ยิ้มพร้อมกับพยักหน้าให้ฉันตกลงแต่จะดีเหรอเพิ่งจะเคยเจอกันแค่ครั้งเดียวนะ
“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันรีบด้วย..”
“งั้นเอาเป็นว่าวันอื่นก็ได้ครับ วันนี้ผมจะเข้าผับเซฟถ้าไงเจอกันนะครับ” ฉันมองเขาที่ยิ้มให้แล้วเดินขึ้นรถลีมูซีสีดำ โดยมีผู้ชายท่าทางเหมือนพวกของเซฟประมาณสามคนยืนก้มหัวให้พร้อมกับเปิดประตูรถให้เขา ฉันที่มองอยู่ก็ขมวดคิ้วอย่างมึนงง..ช่างเถอะ!! และถึงเวลาฉันก็มาทำงานที่ผับตามปกติก่อนจะมองคุณเนโรที่วันนี้ดูจะทำหน้าเครียดๆ ก่อนที่จะสั่งพวกลูกน้องของเขาให้ดูแลที่นี่เข้มงวดกว่าปกติ ฉันก็ไม่ได้สงสัยอะไรจนกระทั่งคนที่เข้ามาในผับประมาณสิบคนทำให้คุณเนโรรีบเดินไปประจันหน้าและแน่นอนทุกคนในนี้ต่างพากันหยุดเต้นแล้วมองคนทั้งสิบที่เดินไปนั่งที่โซนวีไอพี และเซฟที่หายไปจากผับเป็นเวลาเกือบสามวันก็เดินเข้ามาพร้อมกับปากที่กำลังดูดบุหรี่อยู่ ฉันถูกสั่งให้เอาเครื่องดื่มไปให้กลุ่มคนพวกนั้น เซฟและคุณเนโรต่างพากันมองฉันที่เดินเอาเครื่องดื่มมาเสิร์ฟ
“คุณมินญา!!”
“เอ๋?? คะ คุณชิน” ฉันมองหน้าคุณชินที่เจอกันวันนี้..อะไรจะบังเอิญขนาดนี้ และไหงถึงได้เอาพวกของตัวเองมายังกับจะถล่มที่นี่เลยล่ะ ฉันหันไปมองเซฟที่มองฉันกับคุณชินสลับกันไปมา
“คุณทำงานที่นี่จริงเหรอเนี้ย?”
“ค่ะ..”
“งั้นนั่งด้วยกันสิครับ”
“ไม่ได้!!!” เสียงดุดันดังขึ้นมาทำให้ฉันตกใจหันไปมองเซฟที่โยนบุหรี่ลงพื้นแล้วใช้เท้าเหยียบจนเละ เขากอดอกมองคุณชินด้วยสายตาที่น่ากลัว
“แกมาที่นี่เพราะมากินเหล้า ไม่ใช่มาสอยพนักงานของฉัน!!”
“เหอะอะไรกันล่ะเซฟ แกก็ทำเป็นรักษากฎระเบียบไปได้ ฉันก็แค่ชวนมินญาที่วันนี้เธอช่วยเก็บกระเป๋าเงินมาส่งคืนให้ฉัน ทั้งที่ในนั้นมีเงินเกือบแสน หายากนะคนแบบนี้นะ..”
“มันก็เรื่องของแก แต่อย่าเสนอหน้าชวนพนักงานของที่นี่มานั่งกินกับแก เพราะผับฉันไม่ใช่ที่ขาย..อย่างที่ที่แกเคยไป!!” ฉันมองทั้งสองที่ต่างเถียงกันไปมา แต่ทำไมบรรยากาศมันถึงเงียบแบบนี้ล่ะแถมยังมีพวกลูกน้องของแต่ละฝั่งเตรียมพร้อมจะทำอะไรบางอย่างด้วย..
“อ๋อเหรอ แกเองก็ไม่ต่างกันนี้เซฟตรวจร่างกายพนักงานหญิงทุกคนแล้วใช่ไหมล่ะ? และให้ฉันเดานะแกคงข้ามกับมินญาแน่นอน..”
“อย่ามาทำเป็นรู้ดี!!”
“หึจริงเหรอเนี้ย ยังไม่ลืมอีกเหรอ..ชมพูอ่ะ”
“!!!!”
“ให้ตายเหอะ แกนี้มันยังลืมยัยนั่นไม่ลงจริงๆ ด้วย แล้วไงมินญาเหมือนล่ะสิ..ถึงแม้มินญาจะรูปร่างไม่เหมือนแต่นิสัยเหมือนใช่ไหม? แกคงคิดไม่ถึงว่าฉันอ่ะสืบเรื่องของแกทุกอย่าง เพราะงั้นทำดีๆ ล่ะ..อย่าให้มินญาต้องมาขอร้องฉันเหมือนชมพู 5555”
ผลัวะ!!! ฉันปิดปากตัวเองทันทีที่เซฟชกหน้าชินก่อนที่ทุกอย่างในนี้จะเกิดสงคราม ฉันถูกคุณเนโรจูงมือให้วิ่งไปหลบที่ห้องส่วนตัววีไอพีด้านบนฉันได้ยินเสียงปืนดังขึ้นด้วย และเสียงข้าวของพังฉันรีบวิ่งไปดูที่กระจกก็เห็นพวกคนของแต่ละฝั่งต่างพากันชกหน้าและคว้าของมาตีกันอย่างดุเดือด ฉันยืนมองอยู่เป็นเวลาเกือบครึ่งชั่งโมงทุกอย่างก็เงียบทันที ฉันหันไปมองประตูที่เปิดประตูที่เปิดขึ้นพร้อมกับร่างสูงของเซฟที่ใบหน้าเขียวช้ำ เขาเดินตรงมาหาฉันก่อนจะกระชากแขนฉันอย่างแรงจนไปปะทะกับตัวเขา
“ปะ ปล่อยนะ ฉันเจ็บ!!”
“ไปรู้จักมันได้ไงห๊ะ!!”
“อะไร ฉันไม่เข้าใจที่คุณพูด..”
“อย่ามาตีหน้าซื่อ เธอไปรู้จักกับไอ้ชินได้ไง!!” เขาตะคอกฉันแล้วจับฉันเหวี่ยงไปที่โซฟา ฉันจะลุกขึ้นแต่ก็โดนเขาผลักให้นอนลงพร้อมกับร่างของเขาที่คร่อมฉันอยู่ ฉันผลักอกเขาแต่ถูกมือหนาของเขารวบไว้แน่น
“บอกมา!!”
“ฉะ ฉันแค่เก็บกระเป๋าเงินเขา แล้วเอาไปคืนให้ก็แค่นั้น ฉันไม่เคยรู้จักเขาเลยนะค่ะ”
“ไม่จริง ถ้าแค่นั้นทำไมมันถึงดูสนใจเธอแบบนั้นห๊ะ!! บอกมาเธอไปให้มันถึงที่ใช่ไหม” ฉันที่ได้ฟังคำพูดของเขาก็โมโหทันทีก่อนจะดิ้นไปมาอย่างโกธรแค้น พูดจาได้อุบาทว์ที่สุด..ทุเรศ!!
“คุณมันคิดได้แค่นี้เองเหรอ ทำไมคุณถึงได้เป็นคนที่เลวขนาดนี้ คิดว่าฉันเป็นยังไงกัน!! ปล่อยนะ ฉันเกลียดคุณ เกลียดคำพูดเลวๆ ของคุณ”
“เหอะเออ ตกลงไปให้มันถึงที่แล้วงั้นสิ..เธอเองก็น่าสมเพชและน่าขยะแขยงเหมือนกันละว่ะ!!”
“ก็ถ้าฉันน่ารังเกียจก็ปล่อยสิ!!”
“ปล่อยเหรอ ฝันไปเถอะ..ก็อยากจะลองดูเหมือนกันนะว่าของที่เธอไปให้มันถึงที่แล้วพอมาโดนอีกทีมันจะเป็นยังไง เผลอๆ เธออาจจะเด็ดกว่าฉันก็ได้!!!”
“ทุเรศ!! คนสารเลว!! คนชั่ว ฉันเกลียดคุณ ฉะ..” ริมฝีปากของฉันถูกปิดด้วยริมฝีปากของเขาอีกแล้ว ฉันเบือนหน้าหนีไม่ยอมเปิดปากให้เขาได้เข้าไป ร่างกายฉันดิ้นไปมาเพื่อให้หลุดจากพันธนาการของเขาแต่สู้แรงเขาไม่เคยได้เลย ฉันดิ้นทุกวิถีทางก่อนที่เขาจะผละจูบออกไป
“ทีกับฉันทำเป็นเล่นตัวแต่กับไอ้ชิน คงจะสนองมันถึงกึ๋นเลยสิมันถึงได้ติดใจอ่ะ!!!”
“หยาบคาย คุณมันสารเลว ฮึก..”
“เก็บน้ำตาและเสียงของเธอ..ไว้ครางใต้ร่างฉันดีกว่านะมินญา มานี่!!!” ฉันถูกเขาดึงกระชากไปที่ห้องนอนของเขาก่อนจะถูกเหวี่ยงลงที่เตียงตามด้วยเขาที่ทาบทับร่างฉันอย่างรวดเร็ว
“ขอร้องล่ะ ปล่อยฉันเถอะ ฮึก..”
“อ๋อ คงจะเล่นบทไร้เดียง**ย**หรือบทน่าสมเพชให้ไอ้ชินดูล่ะสิ มันถึงได้ติดใจอ่ะ!!”
“เปล่านะคะคุณเซฟ คุณกำลังว่าฉันด้วยเรื่องที่ไม่เป็นความจริงเลย..” เขาไม่ฟังถอดเสื้อเชิ้ตออกเผยให้เห็นอกแกร่งกำยำ ก่อนที่เขาจะจับมือฉันรวบไว้ทั้งสองมือด้วยมือข้างเดียว มืออีกข้างของเขาก็ปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตฉันออกที่ละเม็ดจนฉันร้องไห้ออกมาอย่างหนัก
“อย่าทำ ฮือๆ”
- Writer
