ครึ่งชั่วโมงต่อมา โต๊ะในบ้านของมู่ก็เต็มโต๊ะ ระหว่างที่รอจานสุดท้ายนาฬิกาก็ชี้ไปที่ 7:15 น.
“เด็กคนนี้ ทำไมเขายังไม่มาอีก” Evan Don มองขึ้นไปที่นาฬิกาอีกครั้งและอดไม่ได้ที่จะวิ่งไปที่ประตู
ยาซลิน มูนั่งลงที่โต๊ะ มองดูภรรยาที่กังวลอย่างไม่ใส่ใจ และมองกลับมาที่โต๊ะซึ่งเต็มไปด้วยจาน
นี่ไม่ใช่งานเลี้ยงอาหารค่ำของครอบครัว เห็นได้ชัดว่าเป็นงานฉลองที่มีแผนการอยู่เบื้องหลัง ถ้าเขาเป็นออสเตอร์ เขาคงไม่อยากกลับบ้าน ภรรยาของเขาชอบที่จะกังวลเกี่ยวกับทุกสิ่งเสมอ แต่ลูกๆหลานๆต่างก็มีชะตาเป็นของตัวเอง จะไปกังวลอะไรขนาดนั้น?
“อืม มู่ คุณคิดว่าฉันควรโทรหาออสเตอร์และรีบเร่งเขาไหม” Yazlyn Mu มองไปที่ประตูครู่หนึ่ง กลับไปที่โต๊ะอย่างผิดหวัง
ไม่ อย่าเร่งเขา นี่คือลูกชายของคุณ คุณรู้จักเขาดีที่สุด ยิ่งรีบเร่งเขาก็ยิ่งไม่อยากกลับมาอีก รอบางทีเขาอาจจะมาถึงเร็ว ๆ นี้ "
เมื่อได้ยินเช่นนี้ อีวาน
