เป็นแขกของฉัน

บทที่ 6

　　Jaycee ตกตะลึงเมื่อเห็นเขาถุยน้ำลายบนทิชชู่ เธอมองดูทิชชู่ที่ถืออยู่ในมือของเขาแล้วพูดว่า "เกิดอะไรขึ้น คุณสบายดีไหม"

　　ออสเตอร์ มู่เก็บทิชชู่ของเขาออกแล้วมองดูเธออย่างชั่วร้าย “เจย์ซี! คุณทำให้ฉันไม่สบาย!”

　　พูดจบก็ลุกขึ้นเดินจากไปอย่างโกรธเคือง

　　Jaycee มองดูแผ่นหลังที่ตรงและหล่อเหลาของชายผู้นี้ น้ำตาไหลลงมาอาบหน้าของเธอ

　　ฉันขอโทษ ออสเตอร์ ฉันรังเกียจคุณในที่สุด

　　Jaycee ยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาและกินอาหารต่อไป

　　ในห้องน้ำ.

　　Auster Mu โยนเนื้อเยื่อที่เปื้อนเลือดออกไปแล้วเขาก็ใช้กำปั้นทุบกำแพง

　　เขาเกลียดเธอเข้าไส้!

　　แต่ทำไมเขาถึงโกรธกับคำพูดของเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า?

　　เขาไม่ควรเป็นแบบนี้!

　　เขาควรจะทรมานเธอทีละเล็กทีละน้อยและกลับไปหาเธอด้วยความละอายทั้งหมดที่เธอนำมาให้เขาในตอนนั้น!

　　เมื่อ Auster Mu กลับมาที่โต๊ะอาหาร Jaycee ก็จากไป เขาเหลือบมองที่โต๊ะและเห็นผักโขมและผักชีฝรั่งหายไปหมด ดวงตาของเขามืดลงและเขาหันหลังกลับ

　　ช่างเป็นความรักที่ลึกซึ้งอะไรเช่นนี้!

　　ไม่น่าเชื่อว่าเธอกินหมด!

　　โรงพยาบาล.

　　“คุณมู่ ความโกรธกำลังเข้าโจมตีหัวใจ อย่าโกรธมาก ไม่งั้นปอดจะระเบิดจริงๆ!” หลังจากที่หมอตรวจเอาสเตอร์ มู่ เขาก็รายงานกลับไป

　　“ฉันเข้าใจแล้ว อย่าบอกเรื่องนี้กับใครอีก”

　　ออสเตอร์ มูออกคำสั่งเบาๆ แล้วลุกขึ้นจากไป

　　Jaycee กลับไปที่โรงพยาบาล รีบไปที่ห้องเก็บเลือด และไปที่ ICU

　　เธอไม่รู้ว่าเมื่อเธอออกมาจากลิฟต์ ออสเตอร์ มู่ก็บังเอิญเห็นเธอ

　　เมื่อเห็นท่าทางกังวลใจของเธอ ชายคนนั้นก็หรี่ตาลงเล็กน้อยและเดินตามเธอไป

　　Jaycee มาที่หน้าห้องของลูกชายของเธอ มองผ่านกระจกไปยังร่างเล็กๆ ที่ยังคงนอนอยู่บนเตียง และรู้สึกโล่งใจเล็กน้อย

　　ทุกวันตราบใดที่เธอเห็นลูกชายของเธอหนึ่งนาที เธอจะรู้สึกสบายใจ

　　“ลูกของคุณ?”

　　จู่ๆก็มีเสียงเย็นเยียบมาที่หู

　　Jaycee ตะลึงงันงัน เธอยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาจากดวงตาของเธอ และวางแขนเสื้อลงเพื่อปกปิดจุดสีแดงบนแขนของเธอจากอาการแพ้ต่างๆ แล้วหันกลับมา

　　“บอสมู่... คุณยังไม่ออกไปอีกเหรอ?” Jaycee จ้องไปที่ชายที่มืดมนและทักทายเขาอย่างไม่เต็มใจ

　　“ลูกของคุณ?” ออสเตอร์ มู่พูดซ้ำ และสายตาที่เฉียบแหลมก็จ้องไปที่เด็กในวอร์ดที่เต็มไปด้วยท่อ

　　“ไม่ใช่ของฉัน! เป็นพ่อของฉันและคนรักของเขา พี่ชายต่างมารดาของฉัน” Jaycee โกหก

　　“คุณทำงานหนักมากเพื่อหาเงิน เพื่อรักษาเจ้าหนูน้อยตัวนี้?” Auster Mu กล่าวพลางมองเข้าไปในดวงตาของเธอช้าๆ

　　เขารู้เรื่องการล้มละลายของบริษัทพ่อของเจย์ซี ซึ่งว่ากันว่าเกิดจากคนรักคนนั้น

　　ไอ้ตัวเล็ก?

　　หัวใจของ Jaycee ถูกแทงด้วยคำสามคำ

　　ช่างน่าขัน!

　　ไม่น่าเชื่อว่าจะมีใครพูดถึงลูกชายของตัวเอง ไอ้สารเลว!

　　ออสเตอร์ มู! ถ้าคุณรู้ว่าลูกชายของคุณเกิดมาพร้อมกับโรคแปลกๆ คุณจะฆ่าฉันไหม

　　ด้วยความคิดนั้น Jaycee ยิ้มอย่างนุ่มนวล “ฉันไม่ได้ทำเงินให้เขาแน่นอน! เขามีประกัน และฉันก็ไม่ใช่ความรับผิดชอบของฉันที่จะเลี้ยงเขา! ฉันแค่อยากให้เขาหายเร็วๆ จะได้ส่งเขาไปสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า! ในกรณีนี้ฉันสามารถเดินทางได้ ทั่วโลกกับแฟนหนุ่มของฉัน!”

　　"อา." Auster Mu หัวเราะเยาะ "คุณยังคิดที่จะเดินทางในขณะที่น้องชายของคุณยังอยู่ใน ICU? ถ้าคุณส่งเขาไปที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าตั้งแต่อายุยังน้อย คุณกังวลว่าเป้าหมายที่ไม่ได้ผลของพ่อจะเข้ามารบกวนคุณหรือไม่ คุณเป็นเช่นนั้น ชั่วร้าย Jaycee!"

　　คำพูดของเขา แต่ละคำ และแต่ละประโยค เปรียบเสมือนมีดที่สลักไว้ในใจของ Jaycee

　　เมื่อเห็นการเหยียดหยามและการเสียดสีในดวงตาของเขา เธอกำหมัดแน่น แต่เธอก็ยังหัวเราะขณะที่มองดูมัน “ฉัน Jaycee เป็นคนเลือดเย็นและชั่วร้ายมาตลอด ทำไมเจ้านาย Mu ถึงรู้ช้าจัง?”

　　หลังจากที่เธอพูดอย่างนั้น เธอก็จากไปพร้อมกับเหวี่ยงเอวของเธอ

　　ขณะที่เธอหันหลังกลับ น้ำตาของเธอก็ไหลลงมาไม่ได้ แต่เธอไม่ได้เช็ด แต่กลับมีเสียงหัวเราะเยาะเย้ยตัวเองขึ้นมาที่มุมปากของเธอแทน

　　รู้ไหม ออสเตอร์ มีงูเลือดเย็นอยู่ในบ้านคุณ!

　　เธอเข้าควบคุมย่าที่ป่วยของฉัน และไม่ยอมให้ฉันเดินใกล้คุณอีก!

　　ถ้าฉันไม่รู้ว่าเราจะไม่มีวันได้อยู่ด้วยกัน ฉันจะไม่หลอกคุณ